Βρικόλακες

Μια φίλη με προσκάλεσε να πάμε χτες σε μια θεατρική παράσταση, τους «Βρικόλακες» (γιατί το ορθογραφικό βοήθημα μου το γράφει με «ι», απλά δεν γνωρίζω...) του Ιμπσεν. Με όχι πολύ ενθουσιασμό (καθ’ ότι Σάββατο βράδυ) δέχτηκα την πρόσκληση και πήγα.

Φτάνοντας ανακάλυψα ότι πριν την παράσταση, θα έδινε διάλεξη ο Νορβηγός διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ιμπσεν. Στην αρχή με βάρεσε βαρεμάρα. Όταν ο τύπος συνέχισε να μιλάει, η βαρεμάρα χτύπησε κόκκινο. Μετά από λίγο όμως, ο κύριος έγινε πιο ενδιαφέρων. Η ανάλυση που έκανε, καθώς και τα επιπρόσθετα στοιχεία που παρέθεσε για την συγγραφή του έργου, αλλά και για την πλοκή, ήταν πολύ χρήσιμα και με βοήθησαν να κατανοήσω ακόμη καλύτερα το έργο. Ο μόνος λόγος που θα με έκανε να αφαιρεθώ (το προκλητικό γκομενάκι που καθόταν στη σειρά πιο πίσω) πολύ σύντομα άρχισε να φθίνει, μέχρι που έσβησε εντελώς. (το ότι αποδείχτηκε αρκετά ρηχός σε σύγκριση με Εκείνον, καθώς επίσης και η ηλικία του – 17 χρονών, όπως έμαθα αργότερα από τη γνωστή μου καθηγήτρια που συνόδευε την τάξη του στην παράσταση – τον εκμηδένισαν εντελώς για τα μάτια μου)

Έχοντας λοιπόν για εφόδιο τις πληροφορίες του κύριου καθηγητή, τα φώτα του θεάτρου έσβησαν και η σκηνή φωτίστηκε από τους ηθοποιούς. Όλα κυλούσαν ομαλά και άρχισα να αλλάζω την άποψη μου (ότι και καλά βαριόμουν που ήρθα) μέχρι που μπήκε στη σκηνή η Δέσποινα Μπεμπεδέλη: φως! Μόνο και μόνο που στάθηκε στην άκρη της σκηνής (όπως απαιτούσε ο ρόλος της) ήταν αρκετό. Με ένα απλό, λιτό, βυσσινί φόρεμα, και τα σημάδια του χρόνου αμακιγιάριστα στο πρόσωπο της, κυριολεκτικά γέμισε τη σκηνή. Η γυναίκα είναι από τις Μεγάλες Κυρίες του θεάτρου! Αδιαμφισβήτητα. Ταλέντο. Και γυναικάρα! Όχι, δεν είναι ένδειξη καμιάς διαστροφής αυτό: εξακολουθούν να με ελκύουν σεξουαλικά οι άντρες. Απλά η κυρία Μπεμπεδέλη αποτελεί για μένα μια ζωντανή ένδειξη του ότι μπορεί κανείς να ωριμάσει και να μεγαλώσει, όχι απλά διατηρώντας την γοητεία που είχε στη νεότητα, αλλά αυξάνοντας την και διευρύνοντας την!

Η ερμηνεία της ήταν, τουλάχιστον, συγκλονιστική. Όπως εξίσου συγκλονιστική ήταν και η διπλή (!) διακοπή που δέχτηκε στην κορύφωση της παράστασης, τον καταπληκτικό της μονόλογο, από τον ενοχλητικότατο ήχο κινητού τηλεφώνου. Ιεροσυλία? Έγκλημα? Θράσος? Όπως και να το πει κανείς, θα είναι λίγο. Η γυναίκα να καταθέτει την ψυχή της στο σανίδι, και ο άλλος, ΔΥΟ φορές, να αφήνει το κινητό του ανοιχτό? Μα έλεος ρε πούστη μου, έλεος!

Η αντίδρασης της Μπεμπεδέλη καταπελτική. Αλλά τα λόγια του χαρακτήρα που ενσάρκωνε, με συνοδεύουν ακόμα στο μυαλό μου... Λόγια που (στο περίπου) Του είχα πει κι εγώ. Για το παρελθόν όλων μας που μας στοιχειώνει κάποτε. Για το πως η προηγούμενη ζωή μας συχνά επιστρέφει, μας βρικολακιάζει και αποτελεί τροχοπέδη για την τωρινή μας ανάπτυξη ως άνθρωποι. Και θυμάμαι ακόμα την (γραπτή) Του απάντηση. Για το παρελθόν Του. Για της εμπειρίες Του. Για τα φτερά Του, που αιμορραγούσαν... Φτερά που δε με άφησε να Τον βοηθήσω να τα ανοίξει ξανά. Να πετάξει. Μαζί μου... Όταν Αυτός μου είπε τα λόγια εκείνα, με συγκίνησε. Και, ναι, δεν το κρύβω, ντράπηκα κιόλας. Η εσωτερική Του δύναμη, ενδυνάμωσε κι εμένα. Και μετά... Μετά...

Μετά την παράσταση, πήγα να την δω στο καμαρίνι της. Ήθελα να της πω το πόσο με συγκλόνισε. Το πόσο καταπληκτική ήταν η ερμηνεία της. Το πόσο τη θαυμάζω. Το πόσο ντρέπομαι εκ μέρους όλων για την διακοπή που της έγινε. Να προσφέρω την απολογία μου. Μπροστά μου όμως ήταν δυο-τρεις άλλοι θαυμαστές από το κοινό που της μιλούσαν και περίμενα υπομονετικά. Στάθηκα στην πόρτα και την κοίταζα. Την θαύμαζα. Μετά από λίγο, απλά έφυγα... Η γυναίκα είναι μυθικών διαστάσεων! Ότι και να της έλεγα θα ήταν λίγο. Απλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που την θαύμασα στην σκηνή... Αυτό κι ένα μεγάλο Ευχαριστώ!