Δεν ξέρω αν είμαι σεξιστής ή αν υπάρχει καμιά επιστημονική εξήγηση για το φαινόμενο αυτό, αλλά 9 φορές στις 10, όταν γίνει ματσαράγκα στο δρόμο, πίσω από το τιμόνι κάθεται μια γυναίκα!
Ίσως είναι το γεγονός ότι έχουν την ευθύνη για το σπίτι, τα παιδιά και ένα κάρο άλλα πράγματα που δεν μπορούν να τα βγάλουν από το μυαλό τους ενώ οδηγούν. Ίσως να είναι κάτι πιο γονιδιακό και ενώ αντέχουν αποδεδειγμένα περισσότερο στον πόνο, να μην έχουν τα κατάλληλα εχέγγυα για την οδήγηση. Ίσως ακόμη να έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο όλο θέμα, την οποία απλά αδυνατώ να την κατανοήσω.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι (αν και θέλω σαν τρελλός να μάθω), αλλά σίγουρα μου κάνει την εικοσάλεπτη διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο να μοιάζει με υπεραστικό μαραθώνιο. Ένα φεγγάρι που δούλευα εκτός πόλης και πηγαινοερχόμουν καθημερινά, ούτε που το καταλάβαινα για πότε έμπαινα στο αμάξι κι έπιανα τον αυτοκινητόδρομο και για πότε έφτανα στον προορισμό μου μιάμιση ώρα μετά.
Αναπολώ με πολύ μεγάλη νοσταλγία τις διαδρομές αυτές, ειδικά σε σύγκριση με το τι τραβάω τώρα. Έχω φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνω καθημερινά σπίτι για φαγητό, προκειμένου να αποφύγω τις διάφορες περιπέτειες στον δρόμο. Πετάγονται από παντού, παρκάρουν όπου βρουν, σταματάνε όπου θέλουν και γενικώς κάνουν ότι τους καπνίσει. Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί άντρες οδηγοί που κάνουν τα νεύρα μου κουρέλια, αλλά είναι μειοψηφία αυτοί.΄
Ίσως και να είναι εντελώς τοπικό το φαινόμενο βέβαια, πάει καιρός από τότε που έχω οδηγήσει σε άλλη πόλη. Συμβαίνει άραγε και σε κανένα άλλο αυτό ή μήπως έχω αρχίσει να παρανοώ?...
