Η σχέση μου με την τηλεόραση υπήρξε θυελλώδης.
Μικρός παρακολουθούσα λίγο, κάτι ταινίες κινουμένων σχεδίων, κάτι παιδικά προγράμματα, τέτοια πράματα. Μεγαλώνοντας, βγήκα στις αλάνες και την παράτησα. Μετά, γύρω στα 16 μου, την ξαναανακάλυψα και σιγά-σιγά τα ξαναφτιάξαμε. Αλλά μπήκαμε κατευθείαν στα βαθειά: καθόμουν με τις ώρες μαζί της και η κοινωνική μου ζωή υπέφερε. Για χάρη της, τα πήγα χάλια στο σχολείο. Και το όνειρο μου να κατακτήσω το Νόμπελ, πήγε σύννεφο. Αλλά εγώ ήμουν ευτυχισμένος. Τα βράδια μου γεμάτα. Τα απογεύματα μου στην τσίτα και στην αναμονή. Τα γκομενάκια να περνάν από πάνω της (ναι, ναι, δε μου ήταν και ιδιαίτερα πιστή, όχι ότι με χάλαγε βέβαια).
Πέρασαν τα χρόνια. "Μεγάλωσα". Στρατό, σχολή, πανεπιστήμιο, μελέτες, γκόμενοι με σάρκα και οστά. Και σκέφτηκα ότι τηλεόραση είναι ακριβώς αυτό: παρακόλουθείς τις ζωές των άλλων από μακριά. Άρα την παράτησα εξ ολοκλήρου και παντοιοτρόπως. Και άρχισα να παρακολουθώ τη δικιά μου ζωή από κοντά. Από πολύ κοντά.
Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράματα μέχρι πρόσφατα. Μόνο σε "κοσμοϊστορικά" γεγονότα καθόμουν να δω τιβι. Αν και ανακάλυψα τελευταία μια-δυο καλές σειρές που ενδεχομένως αξίζει τον κόπο να παρακολουθώ. Αλλά, στα σχέδια του σπιτιού μου δεν προνοείται τηλεόραση στο σαλόνι. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ότι πιο αντικοινωνικό υπάρχει. Αν έχει πάει κανείς να επισκεφτεί φίλους και είναι αναμένη, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ.
Και τότε που θα τη βάλεις κύριος? Στην κρεβατοκάμαρα? Να ζαβλακωθείτε και οι δύο (λέμε τώρα - ο 2ος την έκανε και προς το παρόν δεν παίζει άλλος). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά ΑΝ θα έχω τβ σπίτι, θα είναι μάλλον σε ξεχωριστό δωμάτιο. Κι όποιος θέλει να παρακολουθήσει, να πάει.
Και καλά, τις χειμωνιάτικες εκείνες βραδιές που θα μαζεύεται η παρέα για πόπκορν και καμιά καλή ταινία, τι θα κάνεις? Ερμ... Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Μάλλον δε θα μαζεύεται σπίτι μου η παρέα. Μα καλά, είναι λογικά πράματα αυτά? Δεν είναι, αλλά από την άλλη, είμαι εγώ λογικός για να κάνω λογικά πράματα? Δεν είμαι! Άρα πάει κι αυτό.
Γιατί στην τελική, τώρα πια κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει τηλεόραση: την παρακολουθείς μεν, από μακριά δε. Εκεί κολλάει το "τηλε" της υπόθεσης.
Μικρός παρακολουθούσα λίγο, κάτι ταινίες κινουμένων σχεδίων, κάτι παιδικά προγράμματα, τέτοια πράματα. Μεγαλώνοντας, βγήκα στις αλάνες και την παράτησα. Μετά, γύρω στα 16 μου, την ξαναανακάλυψα και σιγά-σιγά τα ξαναφτιάξαμε. Αλλά μπήκαμε κατευθείαν στα βαθειά: καθόμουν με τις ώρες μαζί της και η κοινωνική μου ζωή υπέφερε. Για χάρη της, τα πήγα χάλια στο σχολείο. Και το όνειρο μου να κατακτήσω το Νόμπελ, πήγε σύννεφο. Αλλά εγώ ήμουν ευτυχισμένος. Τα βράδια μου γεμάτα. Τα απογεύματα μου στην τσίτα και στην αναμονή. Τα γκομενάκια να περνάν από πάνω της (ναι, ναι, δε μου ήταν και ιδιαίτερα πιστή, όχι ότι με χάλαγε βέβαια).
Πέρασαν τα χρόνια. "Μεγάλωσα". Στρατό, σχολή, πανεπιστήμιο, μελέτες, γκόμενοι με σάρκα και οστά. Και σκέφτηκα ότι τηλεόραση είναι ακριβώς αυτό: παρακόλουθείς τις ζωές των άλλων από μακριά. Άρα την παράτησα εξ ολοκλήρου και παντοιοτρόπως. Και άρχισα να παρακολουθώ τη δικιά μου ζωή από κοντά. Από πολύ κοντά.
Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράματα μέχρι πρόσφατα. Μόνο σε "κοσμοϊστορικά" γεγονότα καθόμουν να δω τιβι. Αν και ανακάλυψα τελευταία μια-δυο καλές σειρές που ενδεχομένως αξίζει τον κόπο να παρακολουθώ. Αλλά, στα σχέδια του σπιτιού μου δεν προνοείται τηλεόραση στο σαλόνι. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ότι πιο αντικοινωνικό υπάρχει. Αν έχει πάει κανείς να επισκεφτεί φίλους και είναι αναμένη, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ.
Και τότε που θα τη βάλεις κύριος? Στην κρεβατοκάμαρα? Να ζαβλακωθείτε και οι δύο (λέμε τώρα - ο 2ος την έκανε και προς το παρόν δεν παίζει άλλος). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά ΑΝ θα έχω τβ σπίτι, θα είναι μάλλον σε ξεχωριστό δωμάτιο. Κι όποιος θέλει να παρακολουθήσει, να πάει.
Και καλά, τις χειμωνιάτικες εκείνες βραδιές που θα μαζεύεται η παρέα για πόπκορν και καμιά καλή ταινία, τι θα κάνεις? Ερμ... Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Μάλλον δε θα μαζεύεται σπίτι μου η παρέα. Μα καλά, είναι λογικά πράματα αυτά? Δεν είναι, αλλά από την άλλη, είμαι εγώ λογικός για να κάνω λογικά πράματα? Δεν είμαι! Άρα πάει κι αυτό.
Γιατί στην τελική, τώρα πια κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει τηλεόραση: την παρακολουθείς μεν, από μακριά δε. Εκεί κολλάει το "τηλε" της υπόθεσης.
