Ξεκόλλα... *Σύντομη Ιστορία Νο 4*

Ένας φανταστικός διάλογος, που δεν έγινε ποτέ (?)

Μπήκε στο δωμάτιο του. Το μυαλό του ήταν μπερδεμένο. Σκεφτόταν κι έγραφε. Έγραφε και σκεφτόταν. Όλα ανακατεμένα. Όλα συγχυσμένα. Αν τον είχε τώρα κοντά του? Θα άλλαζε άραγε κάτι? Τον ήθελε! Ω ναι, τον ήθελε. Μπορούσε να τον έχει? Σίγουρα ναι. Αυτό ήταν ξεκάθαρο. Τι να έκανε? Πως να του έλεγε αυτά που είχε στο μυαλό?

Μπήκε στο δωμάτιο του. Στο μυαλό του, τον είχε απέναντι του. Κι ας ήταν στα χιλιόμετρα μακριά. Δεν τον κοίταζε. Κι εκεί να ήταν, δεν θα τον κοίταζε. Δεν ήθελα καν να γυρίσει τα μάτια του προς αυτόν.

«Είσαι καταπληκτικός, απίστευτος. Σε θέλω πολύ. Αλλά πρέπει να φύγεις. Αποφάσισα ότι πρέπει να φύγεις.»
-Είσαι αυτό που θέλω μάλλον. Και το ξέρω γαμώτο, το ξέρω.
«Δε θα έπρεπε να έχουμε μυστικά, σωστά? Άρα πρέπει να σου το πω. Θα έπρεπε να σου το πω.»
-Δε θα σου πω τίποτα. Γιατί θέλω να με αφήσεις ρε.
«Ετοιμάσου να ξεκολλήσεις ταχύτατα, ακούς? Πρέπει να με διευκολύνεις και να ξεκολλήσεις από μόνος σου.»
-Φύγε, φύγε, φύγε. Δεν θέλω, αλλά *πρέπει* να φύγεις! Για το καλό σου. Για το καλό μου, και καλά...

Δεν μπορούσε να μην τον σκέφτεται. Και ήταν σίγουρος πως ο άλλος, στον ύπνο του, τον σκεφτόταν επίσης. Γιατί το έκανε αυτό? Γιατί? Γιατί? Γιατί? Και γιατί σκεφτόταν κι έγραφε αυτά που έγραφε? Γιατί, γιατί, γιατί? Ήταν ίσως θέμα εμφάνισης? Χαρακτήρα? Σεξουαλικής έλξης? Χημείας? Γιατί άφηνε τον εαυτό του να καταστρέψει κάτι τόσο όμορφο? Γιατί? Γιατί?

«Καλά, το ξέρω πως δεν πρέπει να έχουμε μυστικά. Το ξέρω πως πρέπει να μιλάμε μεταξύ μας. Αλλά δε θα το κάνω αυτό τώρα. Δεν μπορώ να το κάνω. Αν το κάνω, είμαι σίγουρος πως θα μου δείξεις το φως. Είμαι σίγουρος πως θα μου αλλάξεις την γνώμη. Αλλά έχω ήδη πάρει την απόφαση μου. Θα φύγω. Και θέλω να φύγεις κι εσύ.»
-Στεναχωριέμαι που δεν μου μιλάς ανοιχτά. Αλλά δεν θέλω να φύγω. Και δεν θα φύγω.
«Εσύ μου αξίζεις, εσένα θέλω. Θα σε κάνω να φύγεις όμως. Εγώ σίγουρα θα φύγω πάντως. Δοκίμασε τις αντοχές μου.»
-Πες μου. Έστω μια πρόταση. Έστω ένα λόγο. Με μια πρόταση μπορούμε να πούμε πολλά. Πες μου γιατί πρέπει να φύγω. Δώσε μου ένα λόγο.

«Φύγε ρε μαλάκα. Για το καλό σου στο λέω. Ε, καλά, και για το δικό μου καλό. Φύγε λέμε. Δεν καταλαβαίνεις ελληνικά? Οκ τότε, πάρε το και στα αγγλικά: Fuck you. Go away and don't come back. Επειδή δηλαδή έτυχε να έχω μια στιγμή πνευματικής διαύγειας και να ρίξω στάχτη στα μάτια μου και να πιστέψω πως είμαι άξιος για κάτι νέο, εσύ έπρεπε να με πιστέψεις?»
-Στην ελληνική γλώσσα, έστω και ένα ρήμα αποτελεί πρόταση, οπότε ιδού η πρόταση: μίλα μου!
«Γιατί δεν φεύγεις? Δεν έχεις εγωισμό? Φύγε... Το κάνω για σένα... Φύγε αναθεματισμένε. Με έστω και ένα γαμημένο email μπορεί κανείς να δώσει όποιες εξηγήσεις χρειάζονται.»
-Δεν είναι λόγος αυτός. Ένα λόγος πες μου. Με 3 λέξεις.
-Μη με φοβάσαι. Μη με φοβάσαι. Γιατί με φοβάσαι???
«Είπα να στο απλοποιήσω. Αλλά και με 3 λέξεις μπορώ. Όχι, συγνώμη, πέντε: άκου που σου λέω, ξεκόλλα.»
-Δεν τα εννοείς αυτά. Ακούς??? Εγώ δεν τα ακούω. Δεν τα εννοείς. Δεν βρίσκω καμιά αφορμή σε αυτά που λες και γράφεις για να ξεκολλήσω. Οπότε περιμένω100 και βάλε λέξεις. Λογικές. Με νόημα και αιτία. Λέξεις που θα με κάνουν να ξεκολλήσω. Λέξεις που θα με βοηθήσουν να καταλάβω γιατί πρέπει να ξεκολλήσω. Γιατί δεν είναι θέμα το αν θα ξεκολλήσω ή όχι. Είναι θέμα αν θα ξεκολλήσω με αιτία ή όχι. Και να μου δώσεις δύο ή τρεις, δεν θέλω να σε αφήσω. Το έχω αποφασίσει.
«Ουφ...»
-Ουφ...
«Να σου κάνω ορισμένες ερωτήσεις??? Σαν παίγνιο?»
-Να μου κάνεις όσες ερωτήσεις θες. Για να καταλάβω γιατί πονάς. Γιατί μου λες να φύγω ενώ θες να μείνω.
«Ναι. Ωχ.»

Σιγά σιγά ξεκίνησαν οι ερωτήσεις. Οι απαντήσεις ήταν μονολεκτικές. Άλλες του ερχόντουσαν αμέσως. Άλλες ήθελαν σκέψη. Κάποιες φορές ακούστηκαν και ναι ακολουθούμενα από όχι και μετά πάλι ναι και πάλι όχι... Το μυαλό του ήταν πολύ μπερδεμένο. Πάρα πολύ μπερδεμένο.

Λεπτά. Ώρες. Μέρες. Βδομάδες. Μήνες? Χρόνος... ο άτιμος ο χρόνος. Ο καλός ο χρόνος. Ο αμείλικτος ο χρόνος.

----------------------------------------------------------------------------------

-Μπορούμε να το ξεχάσουμε όλο αυτό?
«Ήταν λάθος μου. Στιγμιαίος φόβος. Στιγμιαία ανασφάλεια. Μπορεί να κράτησε πολύ, αλλά απλά ήθελα να φανώ, και καλά, δυνατός. Πως το κατάλαβες όμως??? Γιατί με καταλαβαίνεις πάντα?
-Ποιό??? Δεν θυμάμαι να είπαμε κάτι. Αφού μόλις τώρα αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Πας καλά???
«Τα έχω ήδη πετάξει στο κουτί του χωρόχρονου και έχει ήδη χαθεί.... Βλάκα μου... Ε βλάκα μου...»
-Με λες και «βλάκα» από πάνω? Σα δε ντρέπεσαι λέω εγώ. Εμένα λες «βλάκα»? Εμένα που σε αγαπάω τόσο?
«Το ξέρω ότι με αγαπάς. Το ξέρω.»
-Κι εσύ? Εσύ με αγαπάς?
«Εγώ... Εγώ ξέρεις δεν.... Κοίτα...»

Ο ένας χάθηκε αμέσως στην αγκαλιά του άλλου. Πήγανε σιγά σιγά στο κρεβάτι. Και αποκοιμηθήκανε αμέσως. Χωρίς σκέψεις. Χωρίς άλλα λόγια. Απλά αποκοιμηθήκανε. Και αύριο...
Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.

----------------------------------------------------------------------------------

2 Νοήματα:

Όταν μας πιάνουν φόβοι και κρίσεις, καλό είναι να κοιτάμε την φωτογραφία επάνω. Γιατί μπορεί να χανόμαστε που και που σε ένα μεγάλο σύννεφο αμφιβολιών, αλλά πάντα υπάρχει μια γέφυρα από κάτω μας να μας κρατάει. Έστω και αν δεν την βλέπουμε. Το γεγονός πως δεν μπορούμε να δούμε κάτι στιγμιαία δεν σημαίνει πως δεν υφίσταται.

ΑΚΟΥΣ?

Το να το βάζουμε στα πόδια είναι εύκολο. Το να μένουμε σταθεροί είναι το πιο δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Όπου υπάρχει θέληση πραγματική όλα τα αλλά είναι περιττά.

ΑΚΟΥΣ??

Και το πιο σημαντικό: τίποτα δεν είναι ότι φαίνεται. Πρέπει πάντα να κοιτάμε τι βρίσκεται από κάτω....

ΑΚΟΥΣ???

----------------------------------------------------------------------------------

Υγ.:

Ξεγυμνώθηκα?
Ναι!

Έβαλα τον εγωισμό μου κάτω?
Ναι!

Το άξιζε?
Ναι!

Το αξίζει?
Ω Ναι!

Θα το ξανάκανα?
Ναι!

Θα το καταλάβει όλο αυτό?
.....