Πάει και τελείωσε: δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αποκτήσω το υγιές σώμα που θέλω στο σύντομο μέλλον! Και σίγουρα όχι πριν το καλοκαίρι, που το είχα για στόχο. Με δύο συναδέλφους σε ενδιαφέρουσα και οι δύο γλυκτζούδες, όποτε επιθυμήσουν κάτι πρέπει να το έχουν, σωστά; Σωστά! Έλα όμως που ΚΑΘΕ απόγευμα θέλουν ...«κάτι γλυκό». Και σα να μην έφτανε αυτό, δεν αρκούνται στο να φέρουν δύο ή τρία κομματάκια, όσα δηλαδή θέλουν για να τους φύγει η «γλύκα». Όοοοχι: φέρνουν ολόκληρο το κέικ! (δηλαδή, τί φέρνουν, ας είναι καλά τα παιδιά των ζαχαροπλαστείων που έχουν μάθει τη διεύθυνση του γραφείου κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη – από την άλλη, ευτυχώς ο ένας είναι γλυκός κι από μόνος του, οπότε χορταίνει και μας λίγο το μάτι μας...)
.
Αλλά το χειρότερο; Πάντα, μα πάντα, απ’ τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία παραγγέλνουν! Δεν έχει έρθει ΕΝΑ γλυκάκι που να είναι σκάρτο: τι τάρτες φρούτων, τι σοκολατίνες, τι κέικ... Σήμερα ας πούμε, ήρθε ένας καρδινάλιος, στρουμπουλός και κορδωτός, μπουκιά και συχώριο! Έκοψα ένα μικρότατο κομμάτι για αρχή, ώστε όταν φαω και δεύτερο, εξίσου μικρό, να συμπληρωθεί μερίδα. Γιατί όπως είπε και ο Όσκαρ Γουάιλντ: «Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό.»
