Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση με τον αδελφό μου. Όχι ότι ήταν ή είναι κακή, αλλά δεν είναι αυτή που θα ήθελα. Κατά καιρούς υπήρξε υποφερτή, αλλά ποτέ ακριβώς "καλή".
Όντας πεντέμιση χρόνια μεγαλύτερος μου, ο αδελφός μου με πρόσεχε και με προστάτευε, σε σημείο ζήλειας. Δεν άφηνε κανένα να με πλησιάσει και μια φορά που παρολίγο να αναποδογυρίσει το καροτσάκι που με πήγαινε βόλτα, έκανε δύο μέρες να ξαναφάει από το στρες!
Όταν έφτασα σε ηλικία που μπορούσα και καταλάβαινα πέντε πράματα, άρχισε να μου μαθαίνει ότι ήξερε και δεν ήξερε. Από σκάκι μέχρι μουσική και ιστορία και τέχνη και αθλητισμό.
Στην πορεία άρχισα να τον ζηλεύω που ήξερε τόσα πολλά. Δε μου άρεσε πια το ότι ήμουν ο μικρός. Δε μου άρεσε που έπρεπε να με προσέχει. Και φυσικά, δε μου άρεσε ότι σε αυτόν επιτρέπονταν πράγματα που δεν επιτρέπονταν σε μένα! Με τον καιρό μάλιστα, σχημάτισα και την ιδέα ότι αυτόν τον αγαπούσαν περισσότερο οι γονείς...
Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε και οι δύο. Και ναι, πέρασα και από τη φάση που τον γούσταρα (λίγο, όχι αρρωστημένα ντε) όταν μεγάλωσε αρκετά και μου έκανε κλικ ως "άντρας" πια... Ήταν και το άτομο που έβλεπα πιο συχνά και σε πιο ...αποκαλυπτικές στιγμές φυσικά.
Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, και αργότερα στο λύκειο, ήμουν πάντα "ο αδελφός του Δ" και όχι απλά "εγώ". Σε σημείο που, ακόμα και τώρα, πολλοί κοινοί γνωστοί, όταν συστηνόμαστε, μου λένε "Α, εσύ είσαι ο αδελφός του Δ, ε?" και ανάβουν τα λαμπάκια μου!
Όταν πια έφυγε για σπουδές, η απόσταση μεταξύ μας άρχισε να μεγαλώνει αισθητά. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ενώ ήμουν εξωστρεφής, αυτός ήταν εσωστρεφής. Με το που επέστρεψε πια από τις σπουδές, ήμασταν σχεδόν σα δυο ξένοι!
Μέχρι που πρόσφατα, όταν με κάλεσε στην συναυλία του για χτες την Παρασκευή, ήταν ήδη Δευτέρα και δεν παραξενεύτηκα καθόλου... Και δεν το έμαθα από τον ίδιο, το έμαθα από τη μάνα μας. Τελικά μια χαρά, η συναυλία τα πήγε σούπερ, ήρθαν και πολλοί φίλοι και φίλες μου, κι εγώ φυσικά καμάρωνα σαν παγώνι!
Το κορυφαίο φυσικά, και η τρανταχτή απόδειξη της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ μας, ήρθε λίγες ώρες αργότερα. Ενώ είμασταν μαζί, και στη συναυλία, και στα συγχαρίκια μετά και στο δείπνο μετά τη συναυλία, δε μου ανάφερε καν ότι θα πήγαινε ταξίδι. Γύρω στις 3 ξημερώματα Σαββάτου (σήμερα) εκεί που καθόμουνα με τους συνήθεις υπόπτους για ποτάκι και ψυχανάλυση, χτυπάει το τηλέφωνο μου και βλέπω ότι με παίρνουν από το σπίτι του αδελφού μου. Ανήσυχος, απαντάω την κλήση και τον ακούω, ήρεμο όπως πάντα, να με ρωτάει αν μπορώ να τον πάω στο αεροδρόμιο που θα έφευγε σε τρεις ώρες για ένα διαγωνισμό στην Ιαπωνία!
Κατά τα άλλα, "Τ’αδέρφια σκίζουν τα βουνά ώσπου ν’ανταμωθούνε"...
Όχι ότι δεν τον αγαπώ και τον εκτιμώ πάρα πολύ, απλά το έχω παράπονο που δεν είμαστε πιο κοντά...
