Δεν είχα ακούσει τίποτα για αυτή την παράσταση. Να'ναι καλά ο φίλος μου ο Α που μου έδωσε τις δυο προσκλήσεις γιατί είχε δουλειά χτες το βράδυ. Αλλιώς δε θα πήγαινα. Και θα'ταν κρίμα. Γιατί ο Κριστομπαλ Ρρέγιες και η Ομάδα Χορού Φλαμένκο του, πραγματικά έδωσαν ρέστα! Με ένα καστ από Αργεντινή μέχρι ...Θαραγκόθα, μας μάγεψαν.
Αν εξαιρέσει κανείς το ενοχλητικότατο ζευγάρι που καθόταν μπροστά μου (κρίμα, πολύ κρίμα, γιατί εκείνος ήταν κούκλος γαμώτο, και της έπεφτε πολύς, πάρα πολύς) που δεν σταμάτησαν στιγμή να μιλούν και να σχολιάζουν, η βραδιά ήταν υπέροχη. Η μουσική γαμάτη. Και το καλύτερο? Όταν δεν έπαιζε καθόλου μουσική και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν από τα παπούτσια τους. Σούπερ γουάου!
Αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ενδυμασία. Όσες φορές παρακολούθησα φλαμένκο, τα ρούχα ήταν πάντα παραδοσιακά: οι γυναίκες με κόκκινα ή μαύρα δαντελωτά φουστάνια και οι άντρες με την στολή σχεδόν του ταυρομάχου. Αλλά ο κύριος Ρρέγιες, προφανώς είναι καλά δικτυωμένος.
Όταν διάβασα στην πρόσκληση/διαφήμιση "Σχεδιασμός κουστουμιών: Τζιόρτζιο Αρμάνι" σκέφτηκα "σιγά ρε ψωνάρες, πως την είδατε? Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά!" Και όταν τους είδα να παίρνουν τις θέσεις τους στην σκηνή επιβεβαιώθηκα: οι γυναίκες με μακρυά φορέματα σε λευκό, μαύρο, μπεζ, καφέ, καθόλου κόκκινο. Οι άντρες με παντελόνια μακώ/βαμβακερά, τουλάχιστον δυο νούμερα πιο μεγάλα από το μέγεθός τους. "Θα μπουρδουκλωθούν τώρα και θα τους τρέχουμε στα υποτυπώδη νοσοκομεία μας." σκέφτηκα.
Πόσο λάθος είχα. Μα πόσο λάθος είχα! Για πρώτη φορά, τα ρούχα πρόσθεταν στο σύνολο. Παρότι έφταναν μέχρι τον αστράγαλο, η κίνηση και η ρευστότητα που είχαν, έδιναν κάτι το εξωπραγματικό στο συνολικό θέαμα. Αντί να εμποδίζουν τους χορευτές, τους πρόσδιδαν ασυνήθιστη χάρη και εμπλούτιζαν εμφανώς την όλη εμπειρία. Τέτοια ασυνήθιστη συνεργασία μεταξύ ενδυμασίας και χορού δεν έχω ξαναδεί!
Το κομμάτι που μου υπεράρεσε όμως, ήταν ένα χορευτικό με καθαρά ανατολίτικη μουσική, που μετέφερε μεν ηχητικά στην Αραβία, αλλά οπτικά ήταν καθαρά φλαμένκο. Στο τέλος, μάλλον από την απόλυτη κατάνυξη και σεβασμό που ενέπνεε, δεν απέσπασε καθόλου χειροκρότημα, σε αντίθεση με όλα τα άλλα κομμάτια, που καταχειροκροτούνταν πριν καν τελειώσουν.
Μπράβο σε όλους τους και μπράβο σε μένα που πήγα και τους είδα! (γιατί ως γνωστόν, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει)
