Παραιτούμαι!

Ακούμε μερικές φορές (στο εξωτερικό συχνότερα, γιατί, δυστυχώς, κατά την άποψη μου, αυτό δε γίνεται στα μέρη μας τόσο συχνά όσο θα έπρεπε) ότι η τάδε ή ο δείνα αξιωματούχος παραιτήθηκε, μετά από κάποιο σκάνδαλο συνήθως. Στη δε Ιαπωνία, συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να κάνουν σεπούκου με το ξίφος κανενός προπάππου σαμουράι και τέτοια. Και θεωρείται, μάλιστα, πολύ έντιμη και σωστή κίνηση αυτή.

Προσωπικά πιστεύω ότι διαφωνώ. Αν κάτι αξίζει μέχρι και να πεθάνεις για αυτό, δεν αξίζει ακόμη περισσότερο να ζήσεις για αυτό ακριβώς? Κάτσε κύριε υπουργέ και φτιάξε τη μαντάρα που έκανες. Διόρθωσε το σχέδιο που εφάρμοσες. Πως επωφελείται ο σκοπός για τον οποίον παραιτήσαι από αυτή την παραίτησή σου (είτε από μία θέση, είτε από την ζωή την ίδια)? Αν θεωρείς ότι κάτι που έκανες ή ανέλαβες, δεν πήγε καλά ή δεν έγινε σωστά, γιατί δεν κάθεσαι να το διορθώσεις? Δεν είναι, μήπως, η μόνη ορθή οδός η ανάληψη με υπευθυνότητα των συνεπειών των πράξεων και αποφάσεων σου? Δεν θα έπρεπε, λέω, να φέρεις εις πέρας το όποιο έργο έχεις αναλάβει? Δεν είναι, ίσως, το πιο αναγκαίο τουλάχιστον η αποκατάσταση των όσων έχεις δημιουργήσει και ειδικά των ανθρώπων που έχεις αφήσει εκτεθειμένους, απορημένους, ταλαιπωρημένους, πληγωμένους, να περιμένουν άδικα?

Στη δεκαετία του '80, τότε που το αερόμπικ εθεωρείτο η καλύτερη ανακάλυψη από καταβολής κόσμου, και η Τζέην Φόντα, μαζί με πολλές που τη μιμήθηκαν, έβγαζαν το ένα βίντεο μετά το άλλο, είχαν ξετρυπώσει οι ξαδέλφες μου ένα σετάκι κασέτες γυμναστικής με την ολυμπιονίκη (αν δεν κάνω λάθος) Σοφία Σακοράφα, αλλά αυτό που μου είχε κάνει τότε εντύπωση, και το θυμάμαι μέχρι τώρα, είναι η τελευταία πρόταση από το εισαγωγικό της σημείωμα. Μετά από κάμποσες συμβουλές για τη σωστή εκτέλεση των ασκήσεων και μπόλικη ενθάρρυνση για τακτική και συστηματική εκγύμναση, κατέληγε στο εξής: "Η πιο άσχημη λέξη στη γλώσσα μας είναι 'παραιτούμαι'." Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από την φροντίδα του ευατού μας και την έγνοια για την υγεία μας, αλλά είναι καλό να παραιτούμαστε από άλλες, ίσως πιο σημαντικές, προσπάθειες?

Τα πιο πάνω περί παραιτήσεως δεν αφορούν μόνο αξιώματα και πολιτικούς όμως. Αφορούν όλους μας νομίζω. Σε όλα όσα αναλαμβάνουμε. Με ό,τι κι αν ασχολούμαστε. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικά για τις διάφορες διαπροσωπικές σχέσεις τις οποίες διατηρούμε. Έχω διαβάσει πρόσφατα το εξής: "A good relationship is a bit like a pet boa constrictor: either you feed it every day or bad things happen." Όπου φυσικά η έμφαση πέφτει στο τι μπορεί να συμβεί αν σταματήσει κάποιος την φροντίδα και το ενδιαφέρον για μια σχέση που έχει.

Αυτό φυσικά χρειάζεται, ... χμμμ... τι χρειάζεται για να κάνει κανείς αυτό?...

Αναρτήσεις κι εξαρτήσεις

Ξυπνάς το πρωί και μετά το τέντωμα, γραμμή στην κουζίνα για τον πρώτο καφέ. Άντε το πολύ πολύ να βάλεις και κάνα σώβρακο αν θα περάσεις μπροστά από παράθυρα. Και μετά την πρώτη ρουφηξιά, δε θα ανάψεις και τσιγάρο? Θα ανάψεις. Μη σου πω, θ'ανάψεις και δεύτερο κιόλας. Θα ντυθείς και θα πας δουλειά. Αν είναι καμιά Κυριακή, επιστρέφεις στο κρεβάτι και ρίχνεις μια δόση άγριου σεξ. Λέμε τώρα.

Αν όμως αργήσεις να ξυπνήσεις, και πας δουλειά αργοπορημένα, και ξεχαστείς με την τάδε επείγουσα αναφορά και τον δείνα σημαντικό πελάτη και δεν πιεις τον πρώτο καφέ στην ώρα του, τι γίνεται? Κι να πάει 9 και δεν έχεις κάνει ακόμη το πρώτο τσιγάρο, τι γίνεται? Εμένα που μου έχει τύχει μερικές φορές, μ'είχε πιάσει πονοκέφαλος άγριος. Που συνήθως δεν με πιάνουν, ούτε καν τον χειμώνα στα "μεγάλα" κρύα. Και πριν βγουν λανθασμένα συμπεράσματα, να σημειωθεί ότι το μόνο που έκανα και μου πέρασε ο πονοκέφαλος, ήταν να πιώ ένα εσπρεσάκι! Τόσο απλό. Εκεί είναι που αντιλήφθηκα τα περί στερητικού συνδρόμου και εθισμού.

Μετά από αυτό το περιστατικό, είπα ότι θα κάνω "απεξάρτηση". Άρχισα να μειώνω τους κάφεδες από 7-8 τη μέρα, σε 5-6 και μετά σε 2-3 και έμεινα εκεί. Δε νομίζω να τους μειώσω κι άλλο. Εξ'άλλου, σε μικρές δόσεις, ο καφές και η καφεΐνη είναι ευεργετικά για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Από κάτι τέτοια περιστατικά, μπαίνω στον προβληματισμό του πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος απεξάρτηση από πιο εθιστικές ουσίες, όπως κάποια σκληρά ναρκωτικά, για παράδειγμα. Μάλλον δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά. Και ίσως οι ανθρώποι που είναι ήδη εξηρτημένοι να αξίζουν περισσότερη από την κατανόηση μας. Και λιγότερο από τον οίκτο ή την καταδίκη μας. Γιατί αν εγώ δεν μπορώ να περάσει μέρα δίχως ένα καλό καφέ, πόσο πιο δύσκολο είναι γι'αυτούς να αντέξουν μακριά από τις διάφορες ουσίες? Θα μου άρεσε μήπως να με βλέπουν οι γύρω μου υποτιμητικά επειδή δεν μπορώ να κάνω μέρα δίχως καφέ ή τσιγάρο?

Αλλά, αν το πάρουμε και από μια άλλη διάσταση, πόσο εύκολο είναι να "απεξαρτηθεί" κανείς από τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας? Πόσο τελικά εξαρτόμαστε από τα διάφορα γενικά που συναντάμε στο δρόμο μας? Ίσως το να μιλάω για ναρκωτικά και ανθρώπους που νοιαζόμαστε λες και είναι παρόμοια πράγματα να θεωρηθεί (επιοικώς) "ατυχές", αλλά αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί.

Γνωρίζεις κάποιον, αρχίζεις να μιλάς, ανακαλύπτεις τα κοινά που σε δένουν μαζί του, και ξεκινάς μια σχέση, μια όποιου είδους σχέση. Δεν μπορείς ποτέ να προδιαγράψεις την έκβαση της γνωριμίας και της σχέσης αυτής. Και σε κάποιο σημείο της διαδρομής, όταν αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να περάσει μέρα, ώρα, χωρίς αυτό το άτομο να είναι έστω στη σκέψη σου, τι πρέπει να κάνεις? Είναι μήπως πιο υγιές να "σταματήσεις" το δέσιμο, πριν σου γίνει ο άλλος απαραίτητος? Είναι τελικά πιο σοφό να αποκτηνωθούμε λίγο (ή και πολύ) για να διατηρήσουμε ή διασώσουμε την ψυχική και αισθηματική μας υγεία?

Περιμένοντας πριν μερικούς μήνες μια ανταπόκριση μου σε ένα αεροδρόμιο, είπα να κάνω μια βόλτα, να ξεμουδιάσουν και λίγο τα πόδια μου. Μπήκα σε ένα πολύ-περίπτερο και, ως συνήθως, έφυγα με ένα μικρό βιβλίο στο χέρι. Ο τίτλος του μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά το θέμα του ήταν "100 συμβουλές για να ζήσετε πιο ευτυχισμένοι" ή με λιγότερο στρες ή κάτι τέτοιο τελωσπάντων. Δεν θα πω ότι τις διάβασα όλες, αλλά μια από αυτές ήταν ένα λογοπαίγνιο με το γνωστό ρητό "ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, ενώ ο απαισιόδοξος το βλέπει μισοάδειο" και πήγαινε κάπως έτσι: "Δες το ποτήρι ως ήδη σπασμένο."

Η ανάλυση που ακολουθούσε ξεκαθάριζε λίγο τη συμβουλή: πάρε στα χέρια σου το αγαπημένο σου ποτήρι / κούπα / πιάτο / αντικείμενο και κοίταξε το καλά, κράτησε το όσο πιο πολύ μπορείς και μετά υπέθεσε ότι έχει σπάσει ή χαθεί ή γενικώς καταστραφεί. Με αυτό τον τρόπο, λέει ο συγγραφέας, όταν όντως σπάσει, θα στεναχωρεθείς λιγότερο. Και γενικότερα, μίλαγε για τρόπους αντιμετώπισης υλικών αγαθών, που θα μείωσουν το στρες του μέσου ανθρώπου στην απώλεια τους.

Στη φάση που ήμουν, άρχισα να αναγάγω τη συμβουλή αυτή στο επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. Και στο πόσο (πολύ ή λίγο) θα διευκόλυνε την αντιμετώπιση της διάλυσης μιας ανθρώπινης σχέσης (είτε λόγω μετακόμισης, είτε λόγω χωρισμού, είτε λόγω θανάτου) αν την βλέπουμε ως ήδη διαλυμένη από την αρχή. Γιατί, ως γνωστό, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Και έχοντας γονείς σε αρκετά μεγάλη ηλικία, οι οποίοι συχνά λένε ότι "δε θα ζούμε με τα βουνά", η προσέγγιση αυτή μου φάνηκε ως αρκετά υγιής.

Από την άλλη, μου έρχεται συχνά στο μυαλό το γνωστό ρητό "Να αγαπάς σα να μην έχεις πληγωθεί ποτέ, να χορεύεις σα να μη σε βλέπει κανείς και να ζεις την κάθε σου μέρα σα να είναι η τελευταία σου." στο οποίο εδώ και πολύ καιρό πιστεύω και προσπαθώ να εφαρμόζω. Γιατί, στο κάτω κάτω, δε μας φταίει ο άνθρωπος που έχουμε μπροστά μας για όλα αυτά που τυχόν μας έχουν προκαλέσει κάποιοι άλλοι, στο παρελθόν. Είναι το ιδανικό, λοιπόν, να δινόμαστε χωρίς επιφυλάξεις, αλλά, φυσικά, και με όλη μας την κρίση σε εγρήγορση. Και να κρίνουμε τον καθένα με βάση με τα δικά του λόγια, σκέψεις, πράξεις και αισθήματα προς εμάς.

Αν όμως με ρωτήσει κάποιος "Που έχω καταλήξει μετά από όλο αυτό τον προβληματισμό?" θα δυσκολευτώ πολύ να απαντήσω...

Madama Butterfly

Πράξη Δεύτερη
(απόσπασμα)

...Oggi il mio nome è Dolore.
Però ... il giorno del suo ritorno,
Gioia, Gioia mi chiamerò!

Vertigo

Τι κάνεις άμα μάθεις κάτι που δεν "ήθελες" να μάθεις? (και καλά δεν ήθελες...)

Φυσικά φαινόμενα

Μεσάνυχτα. Βεράντα. Αιώρα. Παγωμένη μπύρα στο τραπέζι από δίπλα. Ενδιαφέρον βιβλίο. Ζωάκια να κάνουν τους νυχτερινούς τους ήχους. Και ξαφνικά: κλικ κλικ. Μήνυμα στο κινητό: "Βλέπεις την έκλειψη?"

Κάνω λίγο αριστερά. Τίποτα. Κάνω λίγο δεξιά. Τίποτα. Σηκώνομαι και πάω στην άκρη της βεράντας, μπας και δω τίποτα. Και ξαφνικά, να τη! Ένα τεράστιο πορτοκαλοκίτρινο φεγγάρι σε πληρη άνθιση λόγω πανσελήνου, με τα 4/5 να είναι σκιασμένα. Γουώου! Απίστευτο θέαμα. Αφού στείλω πίσω μήνυμα για να ευχαριστήσω, ενημερώνω κάμποσο κόσμο να δουν το φαινόμενο αυτό και την ξαναράζω στην αιώρα διαβάζοντας.

Μετά από λίγο (όποιος με έχει χαρακτηρίσει "ανώμαλο" από την προηγούμενη ανάρτηση, μπορεί να σταματήσει το διάβασμα εδώ - θα χαλαστεί πολύ αν συνεχίσει) κλείνω το βιβλίο, κοιτάω τα άστρα από πάνω και μπαίνω σε σκέψεις: άραγε είναι φυσικό φαινόμενο το κόλλημα μου? Άραγε είναι φυσικό φαινόμενο η αντίδραση του? Άραγε το πως νοιώθει να παραμένει αναλλίωτο, και απλά το κρύβει μια κάποια "σκιά" και θα φύγει, όπως θα φύγει και η σκιά από το φεγγάρι? Άραγε είμαι περισσότερο χαζός από όσο νομίζω?...

Πως η τεχνολογία μπορεί να σου γαμήσει τη ψυχολογία σε μια νύχτα με πανσέληνο

Παρασκευή βράδι.

Κι όχι μια οποιαδήποτε Παρασκευή, 15 Αυγούστου κιόλας.

Και που είμαι?

Τι κάνω?

Είμαι σε παραλία? Είμαι σε μπαράκι? Είμαι με φίλους? Το διασκεδάζω τρελλά? Ή μήπως κάθομαι μέσα και διαβάζω? Και τι ακριβώς διαβάζω? Α ρε γαμημένη τεχνολογία!...

Πέρασαν έξη μήνες κιόλας, κι ακόμη δεν έχω ξεκολλήσει. Και το γεγονός ότι πολλά από αυτά που λέχθηκαν είναι σε μορφή e-mail, ή SMS, ή MSN-chat, δε βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα που σε κλάσματα δευτερολέπτου είναι όλα μπροστά μου.

Γιατί δεν τα σβήνω, ε?
Γιατί δε μπορώ να τα σβήσω γαμώτο! Γιατί δε μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχουν συμβεί. Γιατί δε μπορώ να καταλάβω πως δεν το είδα να έρχεται. Γιατί δεν είναι δυνατόν από τη μία μέρα στην άλλη, όλα αυτά τα δυνατά αισθήματα να έπαψαν να υπάρχουν.

Ειμαι χαζός, ε?
Το ξέρω. Άντε τώρα να βρείτε κάτι πιο ανεβαστικό να διαβάσετε, και που θα πάει, θα ξεκολλήσω κι εγώ. Σιγά: ακόμα Αύγουστος είναι. Μέχρι τα Χριστούγεννα (που ως γνωστόν είναι η πιο ανεβαστική εποχή του χρόνου <ΝΟΤ>) έχω ακόμα καιρό.

Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

Το βράδυ αυτό...

... αλλιώς το είχα φανταστεί. Αλλά κι έτσι όπως μου ήρθε, θα το περάσω.

Καλό σαββατοκύριακο!

--- --- --- --- --- ---

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως κάποια τραγούδια μοιάζουν να γράφτηκαν ακριβώς "για μένα" από άτομα που δεν είχαν ποτέ την παραμικρή ιδέα του τι νοιώθω και πως αισθάνομαι και ιδιαίτερα όταν γράφτηκαν αρκετό καιρό πριν. Ένα τέτοιο είναι και το πιο κάτω. Εδώ και αρκετές βδομάδες με εκφράζει αρκετά, όχι τόσο το τι λέει, όσο για το τι θα μπορούσαν να έλεγαν οι στίχοι σε κάποιο άτομο που εκτιμώ απεριόριστα.

Η πρώτη εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι σε αργό ρυθμό και κάπως μελαγχολική διάθεση. Η πιο κάτω εκτέλεση όμως με εκφράζει περισσότερο, καθώς πάει πιο πολύ με το πνεύμα της διάθεσης μου στη φάση που είμαι τώρα.



Και, φυσικά, ακολουθεί η δική μου ερμηνεία των στίχων:

Θέλω ν'αφεθείς
(δεν θα παρεξηγηθείς)
σε μένα που μπορώ
ν'απαντώ και ν'απορώ

Θέλω ν' αφεθείς
μη φοβηθείς
εσύ, που μπορείς
μ'ένα χάδι ν'αδικείς

Χρόνο έχεις
γιατί αντέχεις
είσαι ουρανός που πονάει
κι όλο βρέχει...

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αυτό αλλιώς το είχα φανταστεί: μαζί σου!

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αλλιώς το είχα φανταστεί

Θέλω ν'αφεθείς
κι ας παρασυρθείς
εσύ που μπορείς
σε σταγόνα να πνιγείς

Θέλω ν'αφεθείς,
μην φοβηθείς,
εσύ, που μπορείς
μ'ένα χάδι ν'αδικείς

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αυτό μαζί σου
αλλιώς το είχα φανταστεί

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αλλιώς το είχα φανταστεί

Θέλω ν αφεθείς

να ζήσεις

να νοιώσεις

να πάρεις

να δώσεις

Θέλω ν'άφεθείς...

Κι ας ξέρω ότι χέστηκες για το τι θέλω και το τι έχω φανταστεί...

Φόβος

"What people see as fearlessness is really persistence. Because I am focused on the solution, I don't see danger. Because I don't see danger, I don't allow my mind to imagine what might happen to me, which is my definition of fear. If you don't foresee the danger and see only the solution, then you can defy anyone and appear strong and fearless."

Unbowed, Wangari Maathai, 2004

Το απόφθεγμα της ημέρας (μη σου πω και "της εβδομάδας" κιόλας*)

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Ν.Καζαντζάκης









__________________________________________
* για να μην πω "του τετραμήνου" δηλαδή...

A whole new world

Με αφορμή μια ανάρτηση αγαπημένου γαλακτοκομικού, βρήκα τη "διαδρομή" για να δω ένα παλιό και λατρεμένο βιντεάκι:



Οι στίχοι του τραγουδιού:

(Aladdin)I can show you the world
Shining, shimmering, splendid
Tell me, princess, now when did
You last let your heart decide?

I can open your eyes
Take you wonder by wonder
Over, sideways and under
On a magic carpet ride

A whole new world
A new fantastic point of view
No one to tell us no
Or where to go
Or say we're only dreaming

(Jasmine)A whole new world
A dazzling place I never knew
But when I'm way up here
It's crystal clear that now
I'm in a whole new world with you

(Aladdin)Now I'm in a whole new world with you

(Jasmine)Unbelievable sights
Indescribable feeling
Soaring, tumbling, freewheeling
Through an endless diamond sky

(Jasmine)A whole new world
(Aladdin)Don't you dare close your eyes
(Jasmine)A hundred thousand things to see
(Aladdin)Hold your breath - it gets better
(Jasmine)I'm like a shooting star
I've come so far
I can't go back to where I used to be

(Aladdin)A whole new world
(Jasmine)Every turn a surprise
(Aladdin)With new horizons to pursue
(Jasmine)Every moment gets better
(Both)I'll chase them anywhere
There's time to spare
Let me share this whole new world with you

(Aladdin)A whole new world
(Jasmine)A whole new world
(Aladdin)That's where we'll be
(Jasmine)That's where we'll be
(Aladdin)A thrilling chase
(Jasmine)A wondrous place

(Both)For you and me

Και μετά από αυτό, μέσω μιας πρόσκλησης από τον apo guapo, δίνω πιο κάτω μια δική μου εκδοχή του πιο πάνω τραγουδιού, αλλά και τη δική μου συμμετοχή σε παιχνίδι:

Οι κανόνες:
1. Γράψε.
2. Σκάναρε.
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε, αναφέροντας ότι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε και άλλους 5 να συμμετέχουν! Και οι "τυχεροί" είναι: Dante (ευχαριστώ για την ...έμπνευση), Ιθάκη (άσε την Terry, και πιάσε μολύβι στο χέρι), Ένα πρόσωπο (άσε το {δημοσιογραφικό} μικρόφωνο, και πιάσε ένα στυλό), Patrick (άσε λίγο τους [βιο]παλαιστές, και γράψε το κάτιτις) και Turigr (τώρα που έχει καλά νέα, θα "γράψει" ελπίζω).

Guts - Part 2

- So hear me out. 'Cause this is what i have to say about guts.

• Guts is to be able to face your fears.
• Guts is when you can fight your own fears.
• Guts is when you come out of this process stronger, better.
• Guts is being able to face your worst enemy: yourself.
• Guts is when you don't have to put up a mask and act strong to the people around you.
• Guts is when you can be your very own self to the people that respect you.
• Guts is when you do cry and not feel embarassed or ashamed.
• Guts is when you can talk about your true feelings to the the one that matters.
• Guts is to be able to be strong, amidst the surrounding chaos.
• Guts is being polite when you least want it or feel like it.
• Guts is believing in yourself, but not being cocksure about it.
• Guts is being able to laugh at yourself and not take yourself too seriously.
• Guts is when you can dream and pursue your dream.
• Guts is being able to resist the darkness that at times surrounds us.
• Guts is when you can see the light amidst all the fog and thunderstorm.
• Guts is being able to stand again, each time you fall.
• Guts has nothing to do with being able to withstand physical pain. This is easy. And you didn't even have the power to do that. You crumbled down, oh so easily. It's the resistance to psychological pain that shows whether you have guts or not.
• And most certainly, guts has nothing to do with enduring a simple process, especially one that's undertaken by millions of people around the world each bloody day: it's called Life.

- So don't talk to me about guts. You don't even have the guts to do just that: talk to me.

Guts

- Funny you should mention that!
- Why?
- Why?! I'll tell you "why"! Grab your coffee and come with me to the verandah. It's a nice morning. We'll have a talk and I'll tell you about "guts"...

Αυτό μπορώ να κάνω

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σε αγαπάω για αυτό που είσαι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να είμαι δίπλα σου όταν με χρειάζεσαι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να περνάμε όμορφα και να γελάμε πολύ.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να συζητάμε με τις ώρες και να διαφωνούμε σαν ερωτευμένοι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου χαϊδεύω την κοιλιά όταν φας πολύ και ξαπλώνεις.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου χαϊδεύω το κεφάλι όταν ξαπλώνεις στο στήθος μου να κοιμηθείς.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου κάνω τρελό σεξ τις Κυριακές τα πρωινά, Τετάρτες βράδια, Παρασκευές μεσημέρι κι όχι μόνο.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να είμαι δίπλα σου σε κάθε βήμα και να σε προστατεύω όσο μου επιτρέπει ο φυσικός και ψυχικός μου κόσμος.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να καταλάβω πότε προσποιείσαι και πότε κάνεις ότι δε με θες.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να προσπαθήσω να σε «πιάσω» και να σε βρω.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Και ούτε μπορώ να προσποιηθώ ότι δε μου στοιχίζει που φεύγεις.

Η απορία της ημέρας...

...διεγράφη. Μια μεσημβρινή συζήτηση μου φώτισε (σαν άλλος αναπτήρας) μια άλλη άποψη επί του θέματος. Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να την διαγράψω. Και να ευχαριστήσω κιόλας τον συνομιλητή μου για το ...φώς του. ;)

Απορία

Τώρα εγώ που τον άκουσα (έστω κι έτσι) και με άρεσε, τι είμαι?...

Το αποφάσισα

Όλη μέρα το σκέφτομαι. Από την ώρα που "μιλήσαμε" για λίγο χτες το σκέφτομαι. Εντάξει, σκέφτομαι κι άλλα πράγματα, αλλά περισσότερο σκέφτομαι ότι θέλω να Του μιλήσω. Πρέπει να Του μιλήσω. Πρέπει να Τον δώ. Μάλλον θα φάω μια γερή και τρανταχτή πόρτα, αλλά θέλω να Τον δώ. Να τον ακούσω. Να με κοιτάξει μες στα μάτια και να μου πει ότι θέλει να φύγω. Για πάντα. Κι έτσι λοιπόν, θα πάω να Τον δω. Καλή απόφαση? Κακή απόφαση? Ο χρόνος θα το δείξει. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν δεν κάνω αυτό το ταξίδι τώρα, θα το μετανοιώνω για μια ζωή. Τη δική μου. Πάω να βρω τα αγαπημένα μου παπούτσια!

If i were in His shoes... *

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Πάντα τα φόραγε άλλος. Ένας άλλος που πάντα προσπαθούσα να καταλάβω. Ένας άλλος που ήταν πάντα άλλος, αλλά πάντοτε ο ίδιος. Όπως ίδια ήταν η προσπάθεια μου να τον καταλάβω. Μερικές φορές τα κατάφερνα. Άλλες πάλι όχι. Και να σου οι διαφωνίες και οι συζητήσεις. Τα καυγαδάκια και οι μικροτσακωμοί. Αλλά για εκείνες τις φορές που μπορούσα να τον καταλάβω, άξιζαν όλα τα άλλα. Με ένα μικρό βήμα κάθε φορά, τον γνώριζα όλο και πέρισσότερο. Όσο με άφηνε να τον γνωρίσω βέβαια. Αλλά άξιζε, ω, ναι, άξιζε κάθε φορά τον κόπο.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Εγώ απλά περπατούσα δίπλα τους. Συμπορευόμουν. Και σε κάθε βήμα τους, στο μεγάλο ή μικρό ταξίδι, τον γνώριζα περισσότερο. Όσο περισσότερο τον γνώριζα, τόσο πιο κοντά ερχόμασταν. Όσο περισσότερο με άφηνε να τον πλησιάσω, τόσο πιο κοντά ερχόμασταν. Παράλληλοι δρόμοι. Μέχρι να μην είναι πια παράλληλοι.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Απλά περπάταγαν δίπλα μου. Για όσο ήθελαν. Για όσο τους άρεσε. Μέχρι που αυτός έμπαινε στα αγαπημένα μου παπούτσια και έπαιρνε τον δρόμο του. Μόνος. Χωρίς εμένα. Όπως έκανε και Εκείνος πρόσφατα. Γιατί έτσι θέλησε. Έτσι αποφάσισε. Μόνος. Χωρίς καν να το συζητήσει.

(Τα συγκεκριμένα μαύρα παπουτσάκια, μου άρεσαν μόλις τα είδα. Είχα πάει θυμάμαι στη Σιγκαπούρη για διακοπές και με το που τα πήρε το μάτι μου στη βιτρίνα, τα πήρε και το χέρι μου από το ράφι. Και με συνόδευσαν σε κάμποσα ταξίδια. Άλλες φορές μόνος, άλλες με παρέα, άλλες με "παρέα". Τώρα ήρθε πια η στιγμή να τα δώσω στη φίλη Ν, να τα μεταμορφώσει σε έργο τέχνης, όπως μόνο αυτή ξέρει.)

Τα αγαπημένα μου παπούτσια, ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Φέρε μου πίσω τα αγαπημένα μου παπούτσια!

* Ή αλλιώς: Η απάντηση μου στην πρόσκληση του Ηφαιστίωνα.

‘You want to hear something really crazy?’ *

‘You want to hear something really crazy?’ Gibreel after a hundred and one days offered Chamcha more confidences. ‘You want to know why I’m here?’ And told him anyway: ‘For a woman. Yes, boss. For the bloody love of my bloody life. With whom I have spent a sum total of days three point five. Doesn’t that prove I really am cracked? QED, Spoono, old Chumch.’

And: ‘How to explain it to you? Three and a half days of it, how long do you need to know that the best thing has happened, the deepest thing, the has-to-be-it? I swear: when I kissed her there were mother-fucking sparks, yaar, believe don’t believe, she said it was static electricity in the carpet but I’ve kissed chicks in hotel rooms before and this was a definite first, a definite one-and-only. Bloody electric shocks, man, I had to jump back with pain.’

He had no words to express her, his woman of mountain ice, to express how it had been in that moment when his life had been in pieces at his feet and she had become its meaning. ‘You don’t see,’ he gave up. ‘Maybe you never met a person for whom you’d cross the world, for whom you’d leave everything, walk out and take a plane. She climbed Everest, man. Twenty-nine thousand and two feet, or maybe twenty-nine one four one. Straight to the top. You think I can’t get on a jumbo jet for a woman like that?’

* απόσπασμα από το βιβλίο “The Satanic Verses” του Salman Rushdie. Όλα τα τονισμένα σημεία από μένα.

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης

Αυτό είναι γνωστό, εως και πάρα πολύ γνωστό.

Πίσω από τον αρκούντως «άγριο» χαρακτήρα, το βρισίδι, τα «τερατάκια», τα αίματα, το τεράστιο, πανύψηλο, αδιαπέραστο τείχος, το σκληρό προσωπείο, ποιος κρύβεται? Και γιατί κρύβεται? Από τι κρύβεται? Τι φοβάται? Φοβάται κάτι? Προς τι η αλλοτρίωση?

Ή μήπως θα έπρεπε να ρωτάω «Ποιος τον κρύβει?»...

Επαφή?...

Μου έστειλε σήμερα την καινούρια του ηλεκτρονική διεύθυνση. Με ένα σύντομο μήνυμα, χωρίς να λεει πολλά, απλά μου ανακοίνωσε την επιθυμία του να τον προσθέσω στις επαφές μου στο ΜΣΝ. Για να μιλήσουμε? Να πούμε τι τελικά? Υπάρχει κι από την πλευρά του επιθυμία επανασύνδεσης? Θέλω! Και πολύ μάλιστα. Εκεί που είχε πει ότι δεν υπήρχε πιθανότητα επανασύνδεσης στο σύντομο μέλλον, το να μου στείλει την καινούρια του διεύθυνση, είναι (για μένα) πολύ θετικό σημάδι!

Από την άλλη, τα αλλάζει όλα: ηλεκτρονική διεύθυνση, ιστολόγιο, προφίλ στο Φέησμπουκ... Μαζί με αυτά θα αλλάξει και ο ίδιος? Γιατί? Προς τα που? Για ποιο λόγο? Από ποιόν άραγε θέλει να ξεφύγει???...