Ακούμε μερικές φορές (στο εξωτερικό συχνότερα, γιατί, δυστυχώς, κατά την άποψη μου, αυτό δε γίνεται στα μέρη μας τόσο συχνά όσο θα έπρεπε) ότι η τάδε ή ο δείνα αξιωματούχος παραιτήθηκε, μετά από κάποιο σκάνδαλο συνήθως. Στη δε Ιαπωνία, συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να κάνουν σεπούκου με το ξίφος κανενός προπάππου σαμουράι και τέτοια. Και θεωρείται, μάλιστα, πολύ έντιμη και σωστή κίνηση αυτή.
Προσωπικά πιστεύω ότι διαφωνώ. Αν κάτι αξίζει μέχρι και να πεθάνεις για αυτό, δεν αξίζει ακόμη περισσότερο να ζήσεις για αυτό ακριβώς? Κάτσε κύριε υπουργέ και φτιάξε τη μαντάρα που έκανες. Διόρθωσε το σχέδιο που εφάρμοσες. Πως επωφελείται ο σκοπός για τον οποίον παραιτήσαι από αυτή την παραίτησή σου (είτε από μία θέση, είτε από την ζωή την ίδια)? Αν θεωρείς ότι κάτι που έκανες ή ανέλαβες, δεν πήγε καλά ή δεν έγινε σωστά, γιατί δεν κάθεσαι να το διορθώσεις? Δεν είναι, μήπως, η μόνη ορθή οδός η ανάληψη με υπευθυνότητα των συνεπειών των πράξεων και αποφάσεων σου? Δεν θα έπρεπε, λέω, να φέρεις εις πέρας το όποιο έργο έχεις αναλάβει? Δεν είναι, ίσως, το πιο αναγκαίο τουλάχιστον η αποκατάσταση των όσων έχεις δημιουργήσει και ειδικά των ανθρώπων που έχεις αφήσει εκτεθειμένους, απορημένους, ταλαιπωρημένους, πληγωμένους, να περιμένουν άδικα?
Στη δεκαετία του '80, τότε που το αερόμπικ εθεωρείτο η καλύτερη ανακάλυψη από καταβολής κόσμου, και η Τζέην Φόντα, μαζί με πολλές που τη μιμήθηκαν, έβγαζαν το ένα βίντεο μετά το άλλο, είχαν ξετρυπώσει οι ξαδέλφες μου ένα σετάκι κασέτες γυμναστικής με την ολυμπιονίκη (αν δεν κάνω λάθος) Σοφία Σακοράφα, αλλά αυτό που μου είχε κάνει τότε εντύπωση, και το θυμάμαι μέχρι τώρα, είναι η τελευταία πρόταση από το εισαγωγικό της σημείωμα. Μετά από κάμποσες συμβουλές για τη σωστή εκτέλεση των ασκήσεων και μπόλικη ενθάρρυνση για τακτική και συστηματική εκγύμναση, κατέληγε στο εξής: "Η πιο άσχημη λέξη στη γλώσσα μας είναι 'παραιτούμαι'." Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από την φροντίδα του ευατού μας και την έγνοια για την υγεία μας, αλλά είναι καλό να παραιτούμαστε από άλλες, ίσως πιο σημαντικές, προσπάθειες?
Τα πιο πάνω περί παραιτήσεως δεν αφορούν μόνο αξιώματα και πολιτικούς όμως. Αφορούν όλους μας νομίζω. Σε όλα όσα αναλαμβάνουμε. Με ό,τι κι αν ασχολούμαστε. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικά για τις διάφορες διαπροσωπικές σχέσεις τις οποίες διατηρούμε. Έχω διαβάσει πρόσφατα το εξής: "A good relationship is a bit like a pet boa constrictor: either you feed it every day or bad things happen." Όπου φυσικά η έμφαση πέφτει στο τι μπορεί να συμβεί αν σταματήσει κάποιος την φροντίδα και το ενδιαφέρον για μια σχέση που έχει.
Αυτό φυσικά χρειάζεται, ... χμμμ... τι χρειάζεται για να κάνει κανείς αυτό?...
Προσωπικά πιστεύω ότι διαφωνώ. Αν κάτι αξίζει μέχρι και να πεθάνεις για αυτό, δεν αξίζει ακόμη περισσότερο να ζήσεις για αυτό ακριβώς? Κάτσε κύριε υπουργέ και φτιάξε τη μαντάρα που έκανες. Διόρθωσε το σχέδιο που εφάρμοσες. Πως επωφελείται ο σκοπός για τον οποίον παραιτήσαι από αυτή την παραίτησή σου (είτε από μία θέση, είτε από την ζωή την ίδια)? Αν θεωρείς ότι κάτι που έκανες ή ανέλαβες, δεν πήγε καλά ή δεν έγινε σωστά, γιατί δεν κάθεσαι να το διορθώσεις? Δεν είναι, μήπως, η μόνη ορθή οδός η ανάληψη με υπευθυνότητα των συνεπειών των πράξεων και αποφάσεων σου? Δεν θα έπρεπε, λέω, να φέρεις εις πέρας το όποιο έργο έχεις αναλάβει? Δεν είναι, ίσως, το πιο αναγκαίο τουλάχιστον η αποκατάσταση των όσων έχεις δημιουργήσει και ειδικά των ανθρώπων που έχεις αφήσει εκτεθειμένους, απορημένους, ταλαιπωρημένους, πληγωμένους, να περιμένουν άδικα?
Στη δεκαετία του '80, τότε που το αερόμπικ εθεωρείτο η καλύτερη ανακάλυψη από καταβολής κόσμου, και η Τζέην Φόντα, μαζί με πολλές που τη μιμήθηκαν, έβγαζαν το ένα βίντεο μετά το άλλο, είχαν ξετρυπώσει οι ξαδέλφες μου ένα σετάκι κασέτες γυμναστικής με την ολυμπιονίκη (αν δεν κάνω λάθος) Σοφία Σακοράφα, αλλά αυτό που μου είχε κάνει τότε εντύπωση, και το θυμάμαι μέχρι τώρα, είναι η τελευταία πρόταση από το εισαγωγικό της σημείωμα. Μετά από κάμποσες συμβουλές για τη σωστή εκτέλεση των ασκήσεων και μπόλικη ενθάρρυνση για τακτική και συστηματική εκγύμναση, κατέληγε στο εξής: "Η πιο άσχημη λέξη στη γλώσσα μας είναι 'παραιτούμαι'." Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από την φροντίδα του ευατού μας και την έγνοια για την υγεία μας, αλλά είναι καλό να παραιτούμαστε από άλλες, ίσως πιο σημαντικές, προσπάθειες?
Τα πιο πάνω περί παραιτήσεως δεν αφορούν μόνο αξιώματα και πολιτικούς όμως. Αφορούν όλους μας νομίζω. Σε όλα όσα αναλαμβάνουμε. Με ό,τι κι αν ασχολούμαστε. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικά για τις διάφορες διαπροσωπικές σχέσεις τις οποίες διατηρούμε. Έχω διαβάσει πρόσφατα το εξής: "A good relationship is a bit like a pet boa constrictor: either you feed it every day or bad things happen." Όπου φυσικά η έμφαση πέφτει στο τι μπορεί να συμβεί αν σταματήσει κάποιος την φροντίδα και το ενδιαφέρον για μια σχέση που έχει.
Αυτό φυσικά χρειάζεται, ... χμμμ... τι χρειάζεται για να κάνει κανείς αυτό?...
