Ξυπνάω λοιπόν κι εγώ, στις 1 μετά τα μεσάνυχτα, παίρνω τη βαλίτσα που ήδη έχω ετοιμάσει και φτάνω στο αεροδρόμιο με μεγάλη χαρά, γιατί, ως γνωστόν, τρελαίνομαι να πετάω. Κι αφού δεν μπορώ να πετάω αισθηματικά (αφού μου έκοψαν τις φτερούγες) ας πετάω τουλάχιστον σωματικά. Δε βαριέσαι, κάτι είναι κι αυτό και είναι και το μόνο σίγουρο ότι θα το πετύχεις. Γιατί το άλλο... Χώρια το ότι έχεις πάντα ομαλή προσγείωση. Δεν παίζει σε μια πτήση να σε προσγειώσουν χωρίς καν να το ξέρεις. Κάτι θα δεις. Κάτι θα καταλάβεις. Αλλά και ανώμαλη προσγείωση να κάνεις, είτε που θα γίνεις υπερδιάσημος (καλή ώρα τα τυπάκια απ τη σειρά «Λοστ» που λιώνουν για πάρτη τους όλοι), είτε θα πας μια και καλή: τη φάση του «πληγωμένος και δεν γυρνάει καν να σε κοιτάξει κανείς» σίγουρα δεν την περνάς. Για αυτό λοιπόν κι εγώ, γουστάρω με τρέλα να ταξιδεύω αεροπορικώς.
Μετά τις γνώριμες και σύντομες διαδικασίες, μπαίνω στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και μετά στη άλλη ουρά για τον έλεγχο ασφαλείας. Πάω να περάσω και «μπιπ»: το μηχάνημα δε με θέλει.
-Φοράς ζώνη? (πέφτει η πρώτη ερώτηση του υπεύθυνου)
-Ναι, του απαντάω εγώ.
-Να την βγάλεις κύριε και να ξαναπεράσεις.
Δεν σχολιάζω τον ενικό, τύπου είμαστε φιλαράκια, βγάζω τη ζώνη και ξαναπερνώ. «Μπίπ» πάλι.
-Βγάλε και τα παπούτσια σου.
Ο ενικός συνεχίζεται ακάθεκτος. Δεν την έχω δει κάπως και ούτε νομίζω ότι μου χρωστάει το σύμπαν. Αλλά κάποια τυπικά πράγματα πρέπει να τηρούνται. Κι επειδή το κόβω ότι ο υπεύθυνος είναι ζώο και δεν καταλαβαίνει από αυτά, αποφασίζω να του την πω αλλιώς:
-Με αυτά τα συγκεκριμένα παπούτσια έχω περάσει πάμπολλους ελέγχους ασφαλείας χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
-Αυτά θα είναι. Βγάλε τα και θα είσαι οκ.
Δε γαμιέται, σκέφτομαι, και πάω παραδίπλα να τα βγάλω. Ενώ τα έχω ήδη λύσει, κοιτάζω τριγύρω αλλά πουθενά παντοφλίτσες μιας χρήσεως όπως όλα τα αεροδρόμια του «αναπτυγμένου» κόσμου.
-Συγνώμη κιόλας, αλλά που θα πατήσω άμα βγάλω τα παπούτσια μου?
-Μα δε βλέπεις, υπάρχει χαλάκι ακριβώς κάτω από το μηχάνημα ελέγχου.
-Ναι αλλά το συγκεκριμένο χαλάκι το πατάνε όλοι με τα παπούτσια τους και θα περάσω εγώ με τις κάλτσες? Που ξέρω που έχει πατήσει ο καθένας?
Και εισπράττω την αποστομωτική απάντηση:
-Αν θέλεις να πετάξεις να τα βγάλεις, αλλιώς δε γίνεται! (που συνοδευόταν και με το ανάλογο υφάκι υπεροψίας βεβαίως. Ότι και καλά «εγώ ελέγχω την κατάσταση εδώ πέρα, σ’αρέσει, δε σ’αρέσει». Ο ενικός πια, κεκτημένο δικαίωμα του)
-Μπορείτε παρακαλώ να μου φωνάξετε τον προϊστάμενο σας παρακαλώ?
-Κύριε, έχουμε πολλή δουλειά εδώ και ο προϊστάμενος είναι απασχολημένος. (με εκνευρισμό αυτή τη φορά)
-Κοίτα φίλε, ή που θα τον φωνάξεις, ή που θα τον φωνάξω εγώ. Διάλεξε.
Οπότε ο φίλος μας, βάζει την ουρά στα σκέλια και φωνάζει τον προϊστάμενο του, ο οποίος έρχεται αμέσως. Του εξηγώ την κατάσταση και, αφού μου απολογηθεί για τη συμπεριφορά του υφισταμένου του, με αφήνει να περάσω χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις. Ούτε που γύρισα να τον κοιτάξω καθώς του έκανε παρατήρηση μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους επιβάτες.
Μετά από μια ομαλότατη πτήση, με τη γνωστή κι εξυπηρετική φροντίδα των Τσέχων, φτάνω στο, μικρό μεν, καθαρότατο και πολύ λειτουργικό δε, αεροδρόμιο της Πράγας. Την αράζω στην άνετη και ήσυχη αίθουσα επιβατών και διαβάζω ξένο τύπο που παρέχεται δωρεάν. Πριν καν να το καταλάβω, περνάει ένα τρίωρο και επιβιβάζομαι στην πτήση μου προς Μόσχα, όπου και φτάνω μετά από δυόμισι ώρες και καταλήγω στο ταξί όπου ρίχνω κι ένα υπνάκο κατά τη διάρκεια της 50λεπτης διαδρομής μέχρι το κέντρο της πόλης που βρίσκεται το διαμέρισμα μου.
Αν και υπερσύγχρονο όταν χτίστηκε το 1979, για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 1980, το κυρίως αεροδρόμιο της Μόσχας «Σιερεμέτιεβο», έχει αρχίσει πια να δείχνει τα χρονάκια του και χρήζει επειγόντως ανακαίνισης και εκσυγχρονισμού. Δεν έχει ούτε καν μια κανονική σύνδεση με την πόλη. Ο ανυποψίαστος επιβάτης, θα καταλήξει να τον γδάρουν οι οδηγοί ταξί, κι αυτό αν τα καταφέρει να συνεννοηθεί μαζί τους ως προς το που θέλει να πάει. Ο μέσος Ρώσος άνω των 35 δεν ξέρει παρά τα πολύ βασικά αγγλικά.
Δεν είναι διόλου περίεργο λοιπόν που πολλές αεροπορικές εταιρείες έχουν μεταφέρει τις εργασίες τους στο, μικρότερο, αλλά νεότερο, «Ντομοντέντοβο» νότια της Μόσχας, με πολύ καλές εγκαταστάσεις και εύκολη και φτηνή σύνδεση με το κέντρο της πόλης. Όσο για τα άλλα τρία αεροδρόμια της Μόσχας, καλύτερα να μην τα αναφέρω καν. Μόνο για εσωτερικές πτήσεις και μόνο για τους ντόπιους. Περισσότερο Ασία θυμίζουν, παρά Ευρώπη.
Αναμένω λοιπόν με αγωνία το 3ο τέρμιναλ στο «Σιερεμέτιεβο» καθώς και τη σύνδεση με το μετρό για να μου γίνει το μηνιαίο ταξίδι προς ανατολάς, ακόμα πιο άνετο και γρήγορο.
Μετά τις γνώριμες και σύντομες διαδικασίες, μπαίνω στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και μετά στη άλλη ουρά για τον έλεγχο ασφαλείας. Πάω να περάσω και «μπιπ»: το μηχάνημα δε με θέλει.
-Φοράς ζώνη? (πέφτει η πρώτη ερώτηση του υπεύθυνου)
-Ναι, του απαντάω εγώ.
-Να την βγάλεις κύριε και να ξαναπεράσεις.
Δεν σχολιάζω τον ενικό, τύπου είμαστε φιλαράκια, βγάζω τη ζώνη και ξαναπερνώ. «Μπίπ» πάλι.
-Βγάλε και τα παπούτσια σου.
Ο ενικός συνεχίζεται ακάθεκτος. Δεν την έχω δει κάπως και ούτε νομίζω ότι μου χρωστάει το σύμπαν. Αλλά κάποια τυπικά πράγματα πρέπει να τηρούνται. Κι επειδή το κόβω ότι ο υπεύθυνος είναι ζώο και δεν καταλαβαίνει από αυτά, αποφασίζω να του την πω αλλιώς:
-Με αυτά τα συγκεκριμένα παπούτσια έχω περάσει πάμπολλους ελέγχους ασφαλείας χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
-Αυτά θα είναι. Βγάλε τα και θα είσαι οκ.
Δε γαμιέται, σκέφτομαι, και πάω παραδίπλα να τα βγάλω. Ενώ τα έχω ήδη λύσει, κοιτάζω τριγύρω αλλά πουθενά παντοφλίτσες μιας χρήσεως όπως όλα τα αεροδρόμια του «αναπτυγμένου» κόσμου.
-Συγνώμη κιόλας, αλλά που θα πατήσω άμα βγάλω τα παπούτσια μου?
-Μα δε βλέπεις, υπάρχει χαλάκι ακριβώς κάτω από το μηχάνημα ελέγχου.
-Ναι αλλά το συγκεκριμένο χαλάκι το πατάνε όλοι με τα παπούτσια τους και θα περάσω εγώ με τις κάλτσες? Που ξέρω που έχει πατήσει ο καθένας?
Και εισπράττω την αποστομωτική απάντηση:
-Αν θέλεις να πετάξεις να τα βγάλεις, αλλιώς δε γίνεται! (που συνοδευόταν και με το ανάλογο υφάκι υπεροψίας βεβαίως. Ότι και καλά «εγώ ελέγχω την κατάσταση εδώ πέρα, σ’αρέσει, δε σ’αρέσει». Ο ενικός πια, κεκτημένο δικαίωμα του)
-Μπορείτε παρακαλώ να μου φωνάξετε τον προϊστάμενο σας παρακαλώ?
-Κύριε, έχουμε πολλή δουλειά εδώ και ο προϊστάμενος είναι απασχολημένος. (με εκνευρισμό αυτή τη φορά)
-Κοίτα φίλε, ή που θα τον φωνάξεις, ή που θα τον φωνάξω εγώ. Διάλεξε.
Οπότε ο φίλος μας, βάζει την ουρά στα σκέλια και φωνάζει τον προϊστάμενο του, ο οποίος έρχεται αμέσως. Του εξηγώ την κατάσταση και, αφού μου απολογηθεί για τη συμπεριφορά του υφισταμένου του, με αφήνει να περάσω χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις. Ούτε που γύρισα να τον κοιτάξω καθώς του έκανε παρατήρηση μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους επιβάτες.
Μετά από μια ομαλότατη πτήση, με τη γνωστή κι εξυπηρετική φροντίδα των Τσέχων, φτάνω στο, μικρό μεν, καθαρότατο και πολύ λειτουργικό δε, αεροδρόμιο της Πράγας. Την αράζω στην άνετη και ήσυχη αίθουσα επιβατών και διαβάζω ξένο τύπο που παρέχεται δωρεάν. Πριν καν να το καταλάβω, περνάει ένα τρίωρο και επιβιβάζομαι στην πτήση μου προς Μόσχα, όπου και φτάνω μετά από δυόμισι ώρες και καταλήγω στο ταξί όπου ρίχνω κι ένα υπνάκο κατά τη διάρκεια της 50λεπτης διαδρομής μέχρι το κέντρο της πόλης που βρίσκεται το διαμέρισμα μου.
Αν και υπερσύγχρονο όταν χτίστηκε το 1979, για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 1980, το κυρίως αεροδρόμιο της Μόσχας «Σιερεμέτιεβο», έχει αρχίσει πια να δείχνει τα χρονάκια του και χρήζει επειγόντως ανακαίνισης και εκσυγχρονισμού. Δεν έχει ούτε καν μια κανονική σύνδεση με την πόλη. Ο ανυποψίαστος επιβάτης, θα καταλήξει να τον γδάρουν οι οδηγοί ταξί, κι αυτό αν τα καταφέρει να συνεννοηθεί μαζί τους ως προς το που θέλει να πάει. Ο μέσος Ρώσος άνω των 35 δεν ξέρει παρά τα πολύ βασικά αγγλικά.
Δεν είναι διόλου περίεργο λοιπόν που πολλές αεροπορικές εταιρείες έχουν μεταφέρει τις εργασίες τους στο, μικρότερο, αλλά νεότερο, «Ντομοντέντοβο» νότια της Μόσχας, με πολύ καλές εγκαταστάσεις και εύκολη και φτηνή σύνδεση με το κέντρο της πόλης. Όσο για τα άλλα τρία αεροδρόμια της Μόσχας, καλύτερα να μην τα αναφέρω καν. Μόνο για εσωτερικές πτήσεις και μόνο για τους ντόπιους. Περισσότερο Ασία θυμίζουν, παρά Ευρώπη.
Αναμένω λοιπόν με αγωνία το 3ο τέρμιναλ στο «Σιερεμέτιεβο» καθώς και τη σύνδεση με το μετρό για να μου γίνει το μηνιαίο ταξίδι προς ανατολάς, ακόμα πιο άνετο και γρήγορο.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πτήσης, έβγαλα και μερικές φωτογραφίες για να τις βλέπω να χαίρομαι όταν έχω προσγειωθεί.
Δάση γύρω από τη Μόσχα
Προάστιο της Μόσχας
Ο αυτοκινητόδρομος που οδηγεί στο αεροδρόμιο
Άποψη του αεροδρομίου λίγο πριν την προσγείωση
Το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου
Εργασίες για το τέρμιναλ 3
Καταλήξαμε ακριβώς δίπλα από αυτό
Προάστιο της Μόσχας
Ο αυτοκινητόδρομος που οδηγεί στο αεροδρόμιοΆποψη του αεροδρομίου λίγο πριν την προσγείωση
Το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου
Εργασίες για το τέρμιναλ 3
Καταλήξαμε ακριβώς δίπλα από αυτό
Υγ.: Αλήθεια, πως θα περάσω αυτή την επίσκεψη χωρίς έστω την φωνή Του?...
