Credible incredible

Είναι κάθε φορά εκπληκτικό το πως η ζωή δε σταματά να μας συναρπάζει! Πως κάθε απώλεια μπορεί να είναι ταυτόχρονα και κέρδος. Πως ουδέν καλό αμιγές κακού, και το αντίθετο. Πως κάθε στιγμή μπορεί να χάσεις κάποιον ή κάτι που θες και την αμέσως επόμενη στιγμή να βρεις κάτι άλλο, που δε θα το αντικαταστήσει κατ’ ανάγκη, αλλά θα σου δώσει κάτι. Εξ άλλου, αυτό ήταν και μια από τις σκέψεις μου εκείνη τη μέρα για Εκείνον.

Οι τελευταίες δυο μέρες ήταν έτσι για μένα. Τίποτα δε με προετοίμαζε γι’ αυτό που θα ακολουθούσε όταν πήγα για μια επίσκεψη σε μια φίλη προχτές το απόγευμα. Και τίποτα δεν με προετοίμασε για τα γεγονότα της επόμενης μέρας.

Φτάνω λοιπόν στης φίλης μου Ε το σπίτι, με μισό κιλό μπισκοτάκια νηστίσιμα απ’ τον καλύτερο φούρνο της πόλης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα μου έκανε μουτράκια μεν, θα καραγούσταρε δε. Εκεί βρίσκω τον Κ, την Ζ, και την Ει. Όπως το περίμενα, η Ε αρχίζει τα γνωστά «Μα δεν έπρεπε!» και «Μα τι είναι αυτά?» και «Φαίνονται υπέροχα!» και «Ουφ, τώρα θα πρέπει να τα φάμε, ε?» και απλά την αγνοώ και ανοίγω τα μπισκοτάκια και ορμάμε μέσα! Τσάι, καφές, κουβέντα, τα γνωστά...

Σε κάποια στιγμή η Ε μου πετάει:

- Και πως τα περνάς με την Ζούμπη? Αλληλομαθαίνεστε?

Και πετάγεται ο Κ που δεν γνώριζε τα περί Ζούμπη και με ρωτάει:

- Πήρες σκυλάκι?

Και να του λέω εγώ ότι

- Ξέρεις Κ δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, μάλλον αυτή με πήρε! Και να λέω για πολλοστή φορά τη γνωστή ιστορία. Και εδώ ξεκινάν τα απρόσμενα.

Τελειώνουμε την κουβέντα και πάμε σπίτια μας. Την επομένη το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Κ και μου λέει:

- Έχω και καλά νέα και κακά – ποια θες πρώτα?
- Τα καλά βέβαια. Να ανέβω λίγο και με ρίχνεις μετά.
- Οκ λοιπόν. Κανείς ποτέ δεν έχει κακομεταχειριστεί την Ζούμπη και δεν την πέταξαν στο δρόμο. Και το όνομα της είναι Σιέλο.
- Και τα κακά νέα ποια είναι?
-Χτες όταν γύρισα σπίτι μίλησα με τη φίλη μου την Σ και της είπα την ιστορία της Ζούμπη, καθότι φιλόζωη κι αυτή και την βρήκε εκπληκτική. Σήμερα που πήγε στο γραφείο της το συζήτησε με μια συνάδελφο της και η συνάδελφος της έμεινε έκπληκτη γιατί η γειτόνισσα της εδώ και αρκετό καιρό ψάχνει το σκυλάκι της που χάθηκε και είναι ακριβώς όπως είναι η Ζούμπη. Να δώσω το τηλέφωνο σου να σε πάρουν να κανονίσετε να τους την παραδώσεις?
- ...
- Είσαι εκεί?
- Ναι εδώ είμαι...
- Δε σ’ άκουγα και νόμισα πως έπεσε η γραμμή.
- Όχι, όχι εδώ είμαι και σ’ ακούω.
- Οκ. Θα δώσω λοιπόν το τηλέφωνό σου να σε πάρουν.
- Ναι, εντάξει...
- Γεια σου λοιπόν.
- Γεια σου Κ.

Κι έτσι λοιπόν, ξαφνικά όπως ήρθε στη ζωή μου η Ζούμπη, εξίσου ξαφνικά θα έφευγε.

Έκλεισα την πόρτα του γραφείου μου, έβαλα το τηλέφωνο στη λειτουργία «Σε συνάντηση» και κοίταγα έξω απ’ το παράθυρο. Θα έφευγε λοιπόν. Αλλά μήπως αυτό ήταν κάνα σημάδι ότι θα επέστρεφε Εκείνος? Ρε λες?

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Και όχι, δεν ήταν Αυτός. Άγνωστο νούμερο.

- Παρακαλώ?
- Ο κύριος Ρ μιλάει?
- Ναι! Πως το ξέρετε? (ήμουν σίγουρος ότι όλοι οι «μεσάζοντες» δεν γνώριζαν το επώνυμο μου)
- Χε χε – και έμενες στην περιοχή Π όταν πήγαινες δημοτικό?
- Ναι! (αυτό σίγουρα δεν το ήξερε κανείς από όσους μετέφεραν τα νέα για την Ζούμπη) Που το ξέρετε?!
- Εγώ ξέρεις ποιος είμαι? (ο τυπάς άρχισε να γίνεται ενοχλητικός)
- Όχι βέβαια, δε σας γνωρίζω.
- Είμαι ο Π – με θυμάσαι? Ήμασταν συμμαθητές στο δημοτικό!
- Έλα ρε, τι κάνεις? Που βρήκες το τηλέφωνό μου? Πως και με θυμήθηκες?

Τελικά ο Π είναι ο ιδιοκτήτης της Σιέλο και όχι μόνο είναι τα πατρικά μας 100 μέτρα το ένα από το άλλο, αυτός έμενε 100 μέτρα από το υπό κατασκευή σπίτι μου! Πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά!

Μάζεψα τα πραματάκια μου, ενημέρωσα τους συναδέλφους ότι θα λείψω για κάνα μισάωρο και πήγα να πάω την Ζούμπη σπίτι της.

Τελικά, κάθισα εκεί για 3 ώρες, γνώρισα και τη γυναίκα του και κανονίσαμε να βγούμε για φαγητό την Παρασκευή. Όπως αποδείχτηκε, είναι πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και οι δύο: εκείνος ασχολείται με τη μουσική, έχει συλλογή από κιθάρες και η σύζυγος του με τη διακόσμηση (θα μου φτιάξει και το σπίτι) και ερασιτεχνικά με μάσκες, ταξιδεύουν συχνά και είναι γενικώς πολύ καλή παρέα. Και μας έφερε κοντά ένα σκυλί!

Έμαθα επίσης ότι άλλοι δύο συμμαθητές μας από το δημοτικό μένουν στην περιοχή. Τελικά δε θα είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων: με 3 παιδικούς φίλους να μένουν σε απόσταση 2-3 λεπτών από το σπίτι μου, τα πάρτι προβλέπονται συχνά! Λες να έχω κι άλλες ευχάριστες εκπλήξεις και να είναι και Εκείνος στις συγκεντρώσεις αυτές?...

Αναμένω με πολλή αγωνία το αύριο.