If i were in His shoes... *

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Πάντα τα φόραγε άλλος. Ένας άλλος που πάντα προσπαθούσα να καταλάβω. Ένας άλλος που ήταν πάντα άλλος, αλλά πάντοτε ο ίδιος. Όπως ίδια ήταν η προσπάθεια μου να τον καταλάβω. Μερικές φορές τα κατάφερνα. Άλλες πάλι όχι. Και να σου οι διαφωνίες και οι συζητήσεις. Τα καυγαδάκια και οι μικροτσακωμοί. Αλλά για εκείνες τις φορές που μπορούσα να τον καταλάβω, άξιζαν όλα τα άλλα. Με ένα μικρό βήμα κάθε φορά, τον γνώριζα όλο και πέρισσότερο. Όσο με άφηνε να τον γνωρίσω βέβαια. Αλλά άξιζε, ω, ναι, άξιζε κάθε φορά τον κόπο.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Εγώ απλά περπατούσα δίπλα τους. Συμπορευόμουν. Και σε κάθε βήμα τους, στο μεγάλο ή μικρό ταξίδι, τον γνώριζα περισσότερο. Όσο περισσότερο τον γνώριζα, τόσο πιο κοντά ερχόμασταν. Όσο περισσότερο με άφηνε να τον πλησιάσω, τόσο πιο κοντά ερχόμασταν. Παράλληλοι δρόμοι. Μέχρι να μην είναι πια παράλληλοι.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Απλά περπάταγαν δίπλα μου. Για όσο ήθελαν. Για όσο τους άρεσε. Μέχρι που αυτός έμπαινε στα αγαπημένα μου παπούτσια και έπαιρνε τον δρόμο του. Μόνος. Χωρίς εμένα. Όπως έκανε και Εκείνος πρόσφατα. Γιατί έτσι θέλησε. Έτσι αποφάσισε. Μόνος. Χωρίς καν να το συζητήσει.

(Τα συγκεκριμένα μαύρα παπουτσάκια, μου άρεσαν μόλις τα είδα. Είχα πάει θυμάμαι στη Σιγκαπούρη για διακοπές και με το που τα πήρε το μάτι μου στη βιτρίνα, τα πήρε και το χέρι μου από το ράφι. Και με συνόδευσαν σε κάμποσα ταξίδια. Άλλες φορές μόνος, άλλες με παρέα, άλλες με "παρέα". Τώρα ήρθε πια η στιγμή να τα δώσω στη φίλη Ν, να τα μεταμορφώσει σε έργο τέχνης, όπως μόνο αυτή ξέρει.)

Τα αγαπημένα μου παπούτσια, ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Φέρε μου πίσω τα αγαπημένα μου παπούτσια!

* Ή αλλιώς: Η απάντηση μου στην πρόσκληση του Ηφαιστίωνα.