Παραιτούμαι!

Ακούμε μερικές φορές (στο εξωτερικό συχνότερα, γιατί, δυστυχώς, κατά την άποψη μου, αυτό δε γίνεται στα μέρη μας τόσο συχνά όσο θα έπρεπε) ότι η τάδε ή ο δείνα αξιωματούχος παραιτήθηκε, μετά από κάποιο σκάνδαλο συνήθως. Στη δε Ιαπωνία, συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να κάνουν σεπούκου με το ξίφος κανενός προπάππου σαμουράι και τέτοια. Και θεωρείται, μάλιστα, πολύ έντιμη και σωστή κίνηση αυτή.

Προσωπικά πιστεύω ότι διαφωνώ. Αν κάτι αξίζει μέχρι και να πεθάνεις για αυτό, δεν αξίζει ακόμη περισσότερο να ζήσεις για αυτό ακριβώς? Κάτσε κύριε υπουργέ και φτιάξε τη μαντάρα που έκανες. Διόρθωσε το σχέδιο που εφάρμοσες. Πως επωφελείται ο σκοπός για τον οποίον παραιτήσαι από αυτή την παραίτησή σου (είτε από μία θέση, είτε από την ζωή την ίδια)? Αν θεωρείς ότι κάτι που έκανες ή ανέλαβες, δεν πήγε καλά ή δεν έγινε σωστά, γιατί δεν κάθεσαι να το διορθώσεις? Δεν είναι, μήπως, η μόνη ορθή οδός η ανάληψη με υπευθυνότητα των συνεπειών των πράξεων και αποφάσεων σου? Δεν θα έπρεπε, λέω, να φέρεις εις πέρας το όποιο έργο έχεις αναλάβει? Δεν είναι, ίσως, το πιο αναγκαίο τουλάχιστον η αποκατάσταση των όσων έχεις δημιουργήσει και ειδικά των ανθρώπων που έχεις αφήσει εκτεθειμένους, απορημένους, ταλαιπωρημένους, πληγωμένους, να περιμένουν άδικα?

Στη δεκαετία του '80, τότε που το αερόμπικ εθεωρείτο η καλύτερη ανακάλυψη από καταβολής κόσμου, και η Τζέην Φόντα, μαζί με πολλές που τη μιμήθηκαν, έβγαζαν το ένα βίντεο μετά το άλλο, είχαν ξετρυπώσει οι ξαδέλφες μου ένα σετάκι κασέτες γυμναστικής με την ολυμπιονίκη (αν δεν κάνω λάθος) Σοφία Σακοράφα, αλλά αυτό που μου είχε κάνει τότε εντύπωση, και το θυμάμαι μέχρι τώρα, είναι η τελευταία πρόταση από το εισαγωγικό της σημείωμα. Μετά από κάμποσες συμβουλές για τη σωστή εκτέλεση των ασκήσεων και μπόλικη ενθάρρυνση για τακτική και συστηματική εκγύμναση, κατέληγε στο εξής: "Η πιο άσχημη λέξη στη γλώσσα μας είναι 'παραιτούμαι'." Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από την φροντίδα του ευατού μας και την έγνοια για την υγεία μας, αλλά είναι καλό να παραιτούμαστε από άλλες, ίσως πιο σημαντικές, προσπάθειες?

Τα πιο πάνω περί παραιτήσεως δεν αφορούν μόνο αξιώματα και πολιτικούς όμως. Αφορούν όλους μας νομίζω. Σε όλα όσα αναλαμβάνουμε. Με ό,τι κι αν ασχολούμαστε. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικά για τις διάφορες διαπροσωπικές σχέσεις τις οποίες διατηρούμε. Έχω διαβάσει πρόσφατα το εξής: "A good relationship is a bit like a pet boa constrictor: either you feed it every day or bad things happen." Όπου φυσικά η έμφαση πέφτει στο τι μπορεί να συμβεί αν σταματήσει κάποιος την φροντίδα και το ενδιαφέρον για μια σχέση που έχει.

Αυτό φυσικά χρειάζεται, ... χμμμ... τι χρειάζεται για να κάνει κανείς αυτό?...

Αναρτήσεις κι εξαρτήσεις

Ξυπνάς το πρωί και μετά το τέντωμα, γραμμή στην κουζίνα για τον πρώτο καφέ. Άντε το πολύ πολύ να βάλεις και κάνα σώβρακο αν θα περάσεις μπροστά από παράθυρα. Και μετά την πρώτη ρουφηξιά, δε θα ανάψεις και τσιγάρο? Θα ανάψεις. Μη σου πω, θ'ανάψεις και δεύτερο κιόλας. Θα ντυθείς και θα πας δουλειά. Αν είναι καμιά Κυριακή, επιστρέφεις στο κρεβάτι και ρίχνεις μια δόση άγριου σεξ. Λέμε τώρα.

Αν όμως αργήσεις να ξυπνήσεις, και πας δουλειά αργοπορημένα, και ξεχαστείς με την τάδε επείγουσα αναφορά και τον δείνα σημαντικό πελάτη και δεν πιεις τον πρώτο καφέ στην ώρα του, τι γίνεται? Κι να πάει 9 και δεν έχεις κάνει ακόμη το πρώτο τσιγάρο, τι γίνεται? Εμένα που μου έχει τύχει μερικές φορές, μ'είχε πιάσει πονοκέφαλος άγριος. Που συνήθως δεν με πιάνουν, ούτε καν τον χειμώνα στα "μεγάλα" κρύα. Και πριν βγουν λανθασμένα συμπεράσματα, να σημειωθεί ότι το μόνο που έκανα και μου πέρασε ο πονοκέφαλος, ήταν να πιώ ένα εσπρεσάκι! Τόσο απλό. Εκεί είναι που αντιλήφθηκα τα περί στερητικού συνδρόμου και εθισμού.

Μετά από αυτό το περιστατικό, είπα ότι θα κάνω "απεξάρτηση". Άρχισα να μειώνω τους κάφεδες από 7-8 τη μέρα, σε 5-6 και μετά σε 2-3 και έμεινα εκεί. Δε νομίζω να τους μειώσω κι άλλο. Εξ'άλλου, σε μικρές δόσεις, ο καφές και η καφεΐνη είναι ευεργετικά για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Από κάτι τέτοια περιστατικά, μπαίνω στον προβληματισμό του πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος απεξάρτηση από πιο εθιστικές ουσίες, όπως κάποια σκληρά ναρκωτικά, για παράδειγμα. Μάλλον δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά. Και ίσως οι ανθρώποι που είναι ήδη εξηρτημένοι να αξίζουν περισσότερη από την κατανόηση μας. Και λιγότερο από τον οίκτο ή την καταδίκη μας. Γιατί αν εγώ δεν μπορώ να περάσει μέρα δίχως ένα καλό καφέ, πόσο πιο δύσκολο είναι γι'αυτούς να αντέξουν μακριά από τις διάφορες ουσίες? Θα μου άρεσε μήπως να με βλέπουν οι γύρω μου υποτιμητικά επειδή δεν μπορώ να κάνω μέρα δίχως καφέ ή τσιγάρο?

Αλλά, αν το πάρουμε και από μια άλλη διάσταση, πόσο εύκολο είναι να "απεξαρτηθεί" κανείς από τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας? Πόσο τελικά εξαρτόμαστε από τα διάφορα γενικά που συναντάμε στο δρόμο μας? Ίσως το να μιλάω για ναρκωτικά και ανθρώπους που νοιαζόμαστε λες και είναι παρόμοια πράγματα να θεωρηθεί (επιοικώς) "ατυχές", αλλά αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί.

Γνωρίζεις κάποιον, αρχίζεις να μιλάς, ανακαλύπτεις τα κοινά που σε δένουν μαζί του, και ξεκινάς μια σχέση, μια όποιου είδους σχέση. Δεν μπορείς ποτέ να προδιαγράψεις την έκβαση της γνωριμίας και της σχέσης αυτής. Και σε κάποιο σημείο της διαδρομής, όταν αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να περάσει μέρα, ώρα, χωρίς αυτό το άτομο να είναι έστω στη σκέψη σου, τι πρέπει να κάνεις? Είναι μήπως πιο υγιές να "σταματήσεις" το δέσιμο, πριν σου γίνει ο άλλος απαραίτητος? Είναι τελικά πιο σοφό να αποκτηνωθούμε λίγο (ή και πολύ) για να διατηρήσουμε ή διασώσουμε την ψυχική και αισθηματική μας υγεία?

Περιμένοντας πριν μερικούς μήνες μια ανταπόκριση μου σε ένα αεροδρόμιο, είπα να κάνω μια βόλτα, να ξεμουδιάσουν και λίγο τα πόδια μου. Μπήκα σε ένα πολύ-περίπτερο και, ως συνήθως, έφυγα με ένα μικρό βιβλίο στο χέρι. Ο τίτλος του μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά το θέμα του ήταν "100 συμβουλές για να ζήσετε πιο ευτυχισμένοι" ή με λιγότερο στρες ή κάτι τέτοιο τελωσπάντων. Δεν θα πω ότι τις διάβασα όλες, αλλά μια από αυτές ήταν ένα λογοπαίγνιο με το γνωστό ρητό "ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, ενώ ο απαισιόδοξος το βλέπει μισοάδειο" και πήγαινε κάπως έτσι: "Δες το ποτήρι ως ήδη σπασμένο."

Η ανάλυση που ακολουθούσε ξεκαθάριζε λίγο τη συμβουλή: πάρε στα χέρια σου το αγαπημένο σου ποτήρι / κούπα / πιάτο / αντικείμενο και κοίταξε το καλά, κράτησε το όσο πιο πολύ μπορείς και μετά υπέθεσε ότι έχει σπάσει ή χαθεί ή γενικώς καταστραφεί. Με αυτό τον τρόπο, λέει ο συγγραφέας, όταν όντως σπάσει, θα στεναχωρεθείς λιγότερο. Και γενικότερα, μίλαγε για τρόπους αντιμετώπισης υλικών αγαθών, που θα μείωσουν το στρες του μέσου ανθρώπου στην απώλεια τους.

Στη φάση που ήμουν, άρχισα να αναγάγω τη συμβουλή αυτή στο επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. Και στο πόσο (πολύ ή λίγο) θα διευκόλυνε την αντιμετώπιση της διάλυσης μιας ανθρώπινης σχέσης (είτε λόγω μετακόμισης, είτε λόγω χωρισμού, είτε λόγω θανάτου) αν την βλέπουμε ως ήδη διαλυμένη από την αρχή. Γιατί, ως γνωστό, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Και έχοντας γονείς σε αρκετά μεγάλη ηλικία, οι οποίοι συχνά λένε ότι "δε θα ζούμε με τα βουνά", η προσέγγιση αυτή μου φάνηκε ως αρκετά υγιής.

Από την άλλη, μου έρχεται συχνά στο μυαλό το γνωστό ρητό "Να αγαπάς σα να μην έχεις πληγωθεί ποτέ, να χορεύεις σα να μη σε βλέπει κανείς και να ζεις την κάθε σου μέρα σα να είναι η τελευταία σου." στο οποίο εδώ και πολύ καιρό πιστεύω και προσπαθώ να εφαρμόζω. Γιατί, στο κάτω κάτω, δε μας φταίει ο άνθρωπος που έχουμε μπροστά μας για όλα αυτά που τυχόν μας έχουν προκαλέσει κάποιοι άλλοι, στο παρελθόν. Είναι το ιδανικό, λοιπόν, να δινόμαστε χωρίς επιφυλάξεις, αλλά, φυσικά, και με όλη μας την κρίση σε εγρήγορση. Και να κρίνουμε τον καθένα με βάση με τα δικά του λόγια, σκέψεις, πράξεις και αισθήματα προς εμάς.

Αν όμως με ρωτήσει κάποιος "Που έχω καταλήξει μετά από όλο αυτό τον προβληματισμό?" θα δυσκολευτώ πολύ να απαντήσω...

Madama Butterfly

Πράξη Δεύτερη
(απόσπασμα)

...Oggi il mio nome è Dolore.
Però ... il giorno del suo ritorno,
Gioia, Gioia mi chiamerò!

Γυναίκες οδηγοί

Δεν ξέρω αν είμαι σεξιστής ή αν υπάρχει καμιά επιστημονική εξήγηση για το φαινόμενο αυτό, αλλά 9 φορές στις 10, όταν γίνει ματσαράγκα στο δρόμο, πίσω από το τιμόνι κάθεται μια γυναίκα!

Ίσως είναι το γεγονός ότι έχουν την ευθύνη για το σπίτι, τα παιδιά και ένα κάρο άλλα πράγματα που δεν μπορούν να τα βγάλουν από το μυαλό τους ενώ οδηγούν. Ίσως να είναι κάτι πιο γονιδιακό και ενώ αντέχουν αποδεδειγμένα περισσότερο στον πόνο, να μην έχουν τα κατάλληλα εχέγγυα για την οδήγηση. Ίσως ακόμη να έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο όλο θέμα, την οποία απλά αδυνατώ να την κατανοήσω.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι (αν και θέλω σαν τρελλός να μάθω), αλλά σίγουρα μου κάνει την εικοσάλεπτη διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο να μοιάζει με υπεραστικό μαραθώνιο. Ένα φεγγάρι που δούλευα εκτός πόλης και πηγαινοερχόμουν καθημερινά, ούτε που το καταλάβαινα για πότε έμπαινα στο αμάξι κι έπιανα τον αυτοκινητόδρομο και για πότε έφτανα στον προορισμό μου μιάμιση ώρα μετά.

Αναπολώ με πολύ μεγάλη νοσταλγία τις διαδρομές αυτές, ειδικά σε σύγκριση με το τι τραβάω τώρα. Έχω φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνω καθημερινά σπίτι για φαγητό, προκειμένου να αποφύγω τις διάφορες περιπέτειες στον δρόμο. Πετάγονται από παντού, παρκάρουν όπου βρουν, σταματάνε όπου θέλουν και γενικώς κάνουν ότι τους καπνίσει. Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί άντρες οδηγοί που κάνουν τα νεύρα μου κουρέλια, αλλά είναι μειοψηφία αυτοί.΄

Ίσως και να είναι εντελώς τοπικό το φαινόμενο βέβαια, πάει καιρός από τότε που έχω οδηγήσει σε άλλη πόλη. Συμβαίνει άραγε και σε κανένα άλλο αυτό ή μήπως έχω αρχίσει να παρανοώ?...

Vertigo

Τι κάνεις άμα μάθεις κάτι που δεν "ήθελες" να μάθεις? (και καλά δεν ήθελες...)

Αναδιοργάνωση

Έχω αφήσει πολλά σχόλια αναπάντητα κι όλα μου τα αγαπημένα μπολογκς αδιάβαστα, αλλά τώρα που επιτέλους ησύχασα με τη δουλειά, θ'αρχίσω σιγά-σιγά να τα απαντάω και θα περάσω μια βόλτα να δω τι κάνατε όλοι σας το καλοκαίρι.

Θα τα λέμε συχνότερα τώρα λοιπόν!

Καλό απόγευμα να ευχηθώ και να απολαύσετε ότι απέμεινε απ'το Σαββατοκύριακο σας.

Φυσικά φαινόμενα

Μεσάνυχτα. Βεράντα. Αιώρα. Παγωμένη μπύρα στο τραπέζι από δίπλα. Ενδιαφέρον βιβλίο. Ζωάκια να κάνουν τους νυχτερινούς τους ήχους. Και ξαφνικά: κλικ κλικ. Μήνυμα στο κινητό: "Βλέπεις την έκλειψη?"

Κάνω λίγο αριστερά. Τίποτα. Κάνω λίγο δεξιά. Τίποτα. Σηκώνομαι και πάω στην άκρη της βεράντας, μπας και δω τίποτα. Και ξαφνικά, να τη! Ένα τεράστιο πορτοκαλοκίτρινο φεγγάρι σε πληρη άνθιση λόγω πανσελήνου, με τα 4/5 να είναι σκιασμένα. Γουώου! Απίστευτο θέαμα. Αφού στείλω πίσω μήνυμα για να ευχαριστήσω, ενημερώνω κάμποσο κόσμο να δουν το φαινόμενο αυτό και την ξαναράζω στην αιώρα διαβάζοντας.

Μετά από λίγο (όποιος με έχει χαρακτηρίσει "ανώμαλο" από την προηγούμενη ανάρτηση, μπορεί να σταματήσει το διάβασμα εδώ - θα χαλαστεί πολύ αν συνεχίσει) κλείνω το βιβλίο, κοιτάω τα άστρα από πάνω και μπαίνω σε σκέψεις: άραγε είναι φυσικό φαινόμενο το κόλλημα μου? Άραγε είναι φυσικό φαινόμενο η αντίδραση του? Άραγε το πως νοιώθει να παραμένει αναλλίωτο, και απλά το κρύβει μια κάποια "σκιά" και θα φύγει, όπως θα φύγει και η σκιά από το φεγγάρι? Άραγε είμαι περισσότερο χαζός από όσο νομίζω?...

Πως η τεχνολογία μπορεί να σου γαμήσει τη ψυχολογία σε μια νύχτα με πανσέληνο

Παρασκευή βράδι.

Κι όχι μια οποιαδήποτε Παρασκευή, 15 Αυγούστου κιόλας.

Και που είμαι?

Τι κάνω?

Είμαι σε παραλία? Είμαι σε μπαράκι? Είμαι με φίλους? Το διασκεδάζω τρελλά? Ή μήπως κάθομαι μέσα και διαβάζω? Και τι ακριβώς διαβάζω? Α ρε γαμημένη τεχνολογία!...

Πέρασαν έξη μήνες κιόλας, κι ακόμη δεν έχω ξεκολλήσει. Και το γεγονός ότι πολλά από αυτά που λέχθηκαν είναι σε μορφή e-mail, ή SMS, ή MSN-chat, δε βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα που σε κλάσματα δευτερολέπτου είναι όλα μπροστά μου.

Γιατί δεν τα σβήνω, ε?
Γιατί δε μπορώ να τα σβήσω γαμώτο! Γιατί δε μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχουν συμβεί. Γιατί δε μπορώ να καταλάβω πως δεν το είδα να έρχεται. Γιατί δεν είναι δυνατόν από τη μία μέρα στην άλλη, όλα αυτά τα δυνατά αισθήματα να έπαψαν να υπάρχουν.

Ειμαι χαζός, ε?
Το ξέρω. Άντε τώρα να βρείτε κάτι πιο ανεβαστικό να διαβάσετε, και που θα πάει, θα ξεκολλήσω κι εγώ. Σιγά: ακόμα Αύγουστος είναι. Μέχρι τα Χριστούγεννα (που ως γνωστόν είναι η πιο ανεβαστική εποχή του χρόνου <ΝΟΤ>) έχω ακόμα καιρό.

Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και για να μαθαίνουν οι νεαρότεροι.

Το πιο κάτω είναι απόσπασμα από το βιβλίο με τον τίτλο της ανάρτησης, από την Αυστραλή συγγραφέα Κολλήν ΜακΚάλοου. Είχε γίνει και σειρά για την τηλεόραση παλιότερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ένα κομμάτι που με συναρπάζει ακόμη. Το παραθέτω αμετάφραστο, γιατί όλο και κάτι θα χάσει στην προσαρμογή του στα ελληνικά.

Long Ago, there was a bird who sang just once in its life.
From the moment it left its nest, it searched for a thorn tree.
And it never rested until it found one.
Then, it began to sing more sweetly than any other creature on the face of the earth.
And, singing, it impaled its breast on the longest, sharpest thorn.
But, as it was dying, it rose above its own agony to out-sing the lark and the nightingale.
The thorn bird pays its life for that one song and the whole world stills to listen and God, in His heaven, smiles.
As its best was bought only at the cost of great pain.
Driven to the thorn, with no knowledge of the dying to come.

But when we press the thorn to our breast,

We know........

We understand.....

And still......we do it.

Θα με βρίσει κόσμος, το ξέρω...

...αλλά:

1.έχω να μπλογκάρω ούτε κι εγώ θυμάμαι από πότε.*

2.χτυπάω δωδεκάωρα στη δουλειά κι ένα "μπράβο" δεν έχω ακούσει και κάθομαι ακόμα.*

3.έχω ν'απαντήσω σε μέιλς από αμνημονεύτων.*

4.δεν έχω κάνει ούτε ένα μπάνιο.*

5.έχω σχεδόν ξεχάσει από πότε έχω να κάνω σεξ.*

6.έχω ξεκινήσει δυο "κουβέντες" και τις έχω αφήσει στη μέση.*

7.(και βριστικότερο) είμαι ακόμα κολλημένος...*

__________________________________

*1.και όχι, ούτε σας διαβάζω.

*2.και όχι, ούτε αύξηση έχω πάρει.

*3.είμαι γαϊδούρι, το αντιλαμβάνομαι.

*4.και ναι, είμαι αηδιαστικά άσπρος κατακαλόκαιρα.

*5.και όχι, δεν το επεδίωξα καν.

*6.και ναι, ναι, ναι, το ξέρω, καλά να πάθω.

*7....

άτιτλο *

seductive eyes: check
kissable lips: check
handsome features: check
interesting personality: check
flirtatious mood: check
wine lover: check
favourite wine sent to his office today: check
response: pending

















PS.: Το ξέρω, χάθηκα και έχω και σχόλια να απαντήσω και μέιλ να απαντήσω, αλλά τώρα πια έχω επιστρέψει ανανεωμένος και με γεμάτες μπαταρίες!
______________________________________________
* θα δείξει αν πάει να μπει τίτλος και τι...

Back to the office

I curl my toes, but there's no sand.
I stretch my neck, but there's no pebbles.
I stretch my body, but there's no sunrays.
I take a big whiff, but there's no smell of iodine and coconut oil.
I twirl my ears, but there's no sound of waves breaking on the rocks.
I open my eyes, but there's no friendly friends' faces around.
I lick my lips, but there's no vodky taste on them.
Oh, right. I'm back at the office...

Το βράδυ αυτό...

... αλλιώς το είχα φανταστεί. Αλλά κι έτσι όπως μου ήρθε, θα το περάσω.

Καλό σαββατοκύριακο!

--- --- --- --- --- ---

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως κάποια τραγούδια μοιάζουν να γράφτηκαν ακριβώς "για μένα" από άτομα που δεν είχαν ποτέ την παραμικρή ιδέα του τι νοιώθω και πως αισθάνομαι και ιδιαίτερα όταν γράφτηκαν αρκετό καιρό πριν. Ένα τέτοιο είναι και το πιο κάτω. Εδώ και αρκετές βδομάδες με εκφράζει αρκετά, όχι τόσο το τι λέει, όσο για το τι θα μπορούσαν να έλεγαν οι στίχοι σε κάποιο άτομο που εκτιμώ απεριόριστα.

Η πρώτη εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι σε αργό ρυθμό και κάπως μελαγχολική διάθεση. Η πιο κάτω εκτέλεση όμως με εκφράζει περισσότερο, καθώς πάει πιο πολύ με το πνεύμα της διάθεσης μου στη φάση που είμαι τώρα.



Και, φυσικά, ακολουθεί η δική μου ερμηνεία των στίχων:

Θέλω ν'αφεθείς
(δεν θα παρεξηγηθείς)
σε μένα που μπορώ
ν'απαντώ και ν'απορώ

Θέλω ν' αφεθείς
μη φοβηθείς
εσύ, που μπορείς
μ'ένα χάδι ν'αδικείς

Χρόνο έχεις
γιατί αντέχεις
είσαι ουρανός που πονάει
κι όλο βρέχει...

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αυτό αλλιώς το είχα φανταστεί: μαζί σου!

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αλλιώς το είχα φανταστεί

Θέλω ν'αφεθείς
κι ας παρασυρθείς
εσύ που μπορείς
σε σταγόνα να πνιγείς

Θέλω ν'αφεθείς,
μην φοβηθείς,
εσύ, που μπορείς
μ'ένα χάδι ν'αδικείς

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αυτό μαζί σου
αλλιώς το είχα φανταστεί

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αλλιώς το είχα φανταστεί

Θέλω ν αφεθείς

να ζήσεις

να νοιώσεις

να πάρεις

να δώσεις

Θέλω ν'άφεθείς...

Κι ας ξέρω ότι χέστηκες για το τι θέλω και το τι έχω φανταστεί...

Φόβος

"What people see as fearlessness is really persistence. Because I am focused on the solution, I don't see danger. Because I don't see danger, I don't allow my mind to imagine what might happen to me, which is my definition of fear. If you don't foresee the danger and see only the solution, then you can defy anyone and appear strong and fearless."

Unbowed, Wangari Maathai, 2004

Το απόφθεγμα της ημέρας (μη σου πω και "της εβδομάδας" κιόλας*)

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Ν.Καζαντζάκης









__________________________________________
* για να μην πω "του τετραμήνου" δηλαδή...

Τα δυο αδέρφια

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση με τον αδελφό μου. Όχι ότι ήταν ή είναι κακή, αλλά δεν είναι αυτή που θα ήθελα. Κατά καιρούς υπήρξε υποφερτή, αλλά ποτέ ακριβώς "καλή".

Όντας πεντέμιση χρόνια μεγαλύτερος μου, ο αδελφός μου με πρόσεχε και με προστάτευε, σε σημείο ζήλειας. Δεν άφηνε κανένα να με πλησιάσει και μια φορά που παρολίγο να αναποδογυρίσει το καροτσάκι που με πήγαινε βόλτα, έκανε δύο μέρες να ξαναφάει από το στρες!

Όταν έφτασα σε ηλικία που μπορούσα και καταλάβαινα πέντε πράματα, άρχισε να μου μαθαίνει ότι ήξερε και δεν ήξερε. Από σκάκι μέχρι μουσική και ιστορία και τέχνη και αθλητισμό.

Στην πορεία άρχισα να τον ζηλεύω που ήξερε τόσα πολλά. Δε μου άρεσε πια το ότι ήμουν ο μικρός. Δε μου άρεσε που έπρεπε να με προσέχει. Και φυσικά, δε μου άρεσε ότι σε αυτόν επιτρέπονταν πράγματα που δεν επιτρέπονταν σε μένα! Με τον καιρό μάλιστα, σχημάτισα και την ιδέα ότι αυτόν τον αγαπούσαν περισσότερο οι γονείς...

Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε και οι δύο. Και ναι, πέρασα και από τη φάση που τον γούσταρα (λίγο, όχι αρρωστημένα ντε) όταν μεγάλωσε αρκετά και μου έκανε κλικ ως "άντρας" πια... Ήταν και το άτομο που έβλεπα πιο συχνά και σε πιο ...αποκαλυπτικές στιγμές φυσικά.

Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, και αργότερα στο λύκειο, ήμουν πάντα "ο αδελφός του Δ" και όχι απλά "εγώ". Σε σημείο που, ακόμα και τώρα, πολλοί κοινοί γνωστοί, όταν συστηνόμαστε, μου λένε "Α, εσύ είσαι ο αδελφός του Δ, ε?" και ανάβουν τα λαμπάκια μου!

Όταν πια έφυγε για σπουδές, η απόσταση μεταξύ μας άρχισε να μεγαλώνει αισθητά. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ενώ ήμουν εξωστρεφής, αυτός ήταν εσωστρεφής. Με το που επέστρεψε πια από τις σπουδές, ήμασταν σχεδόν σα δυο ξένοι!

Μέχρι που πρόσφατα, όταν με κάλεσε στην συναυλία του για χτες την Παρασκευή, ήταν ήδη Δευτέρα και δεν παραξενεύτηκα καθόλου... Και δεν το έμαθα από τον ίδιο, το έμαθα από τη μάνα μας. Τελικά μια χαρά, η συναυλία τα πήγε σούπερ, ήρθαν και πολλοί φίλοι και φίλες μου, κι εγώ φυσικά καμάρωνα σαν παγώνι!

Το κορυφαίο φυσικά, και η τρανταχτή απόδειξη της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ μας, ήρθε λίγες ώρες αργότερα. Ενώ είμασταν μαζί, και στη συναυλία, και στα συγχαρίκια μετά και στο δείπνο μετά τη συναυλία, δε μου ανάφερε καν ότι θα πήγαινε ταξίδι. Γύρω στις 3 ξημερώματα Σαββάτου (σήμερα) εκεί που καθόμουνα με τους συνήθεις υπόπτους για ποτάκι και ψυχανάλυση, χτυπάει το τηλέφωνο μου και βλέπω ότι με παίρνουν από το σπίτι του αδελφού μου. Ανήσυχος, απαντάω την κλήση και τον ακούω, ήρεμο όπως πάντα, να με ρωτάει αν μπορώ να τον πάω στο αεροδρόμιο που θα έφευγε σε τρεις ώρες για ένα διαγωνισμό στην Ιαπωνία!

Κατά τα άλλα, "Τ’αδέρφια σκίζουν τα βουνά ώσπου ν’ανταμωθούνε"...

Όχι ότι δεν τον αγαπώ και τον εκτιμώ πάρα πολύ, απλά το έχω παράπονο που δεν είμαστε πιο κοντά...

Φωτοταξίδι

Αρκετά ενδιαφέρον οδοιπορικό στην Λευκωσία με φωτογραφίες από την εφημερίδα The New York Times. Αν και τα σχόλια που συνοδεύουν τις φωτο με βρίσκουν, σε ορισμένα σημεία, να μη συμφωνώ, παρ'όλα αυτά αξίζει τον κόπο να το δεις.

Ειδικά αφιερωμένο σε Σένα, που ήθελες (θες?) να έρθεις διακοπές στο νησί το καλοκαίρι...

Obsessions: who needs them?

Are they even useful to our life? A lot of people i know, are obsessed with stuff: football, food, sex, cars, nationalism, religion, cleanliness. I believe that nothing is worth obsessing about. A healthy interest, can be a good characteristic and can even make a person more interesting. Especially if said person has many different things they are interested in.

Recently, i was witness to the excessive obsession with football of some "fans". I say "fans", because i cannot for the world understand how can you be a fan and go to a stadium and throw rocks, glass, bottles and other similar articles to other people watching a game! Are fans allowed to break glass store windows? Are fans allowed to sound-pollute the whole downtown, just because their team won? Can't fans celebrate in a quiet, dignified, mature way?

Religious obsession can also be disturbing, to say the least. I'm not about to take sides, but, with the possible exception of Buddhism, all religions have a cluster of extremists that wreck havoc around the globe, thinking it's their duty to do so. Why exactly is it difficult to just sit around a table and discuss your differences and find middle ground? I do realized that there can be situations that one, or both, sides, do not have the will to find a solution to any given situation. But is the most suitable reaction a violent one? (ok, this is totally a different subject, but, yes, obsessions do tend to steer people towards violence and extremism)

Having said all that, (and i could say a lot more) can somebody please explain, why the fuck am i still obsessed with that one person????

Πολείτε

Σε καλή τιμή θα το δώσουμε, χεστήκαμε για την ορθογραφία, 'ντάξ? Για πληροφορίες, υπάρχει τηλέφωνο.

What do you wear to the Met?!

What the fuck do you wear to the Met??!?!

Αυτή είναι ακριβώς η ερώτηση που στριφογυρνούσε στα μυαλά μας καθώς χαζεύαμε τις διάφορες κυρίες που ήρθαν στα εγκαίνια της έκθεσης που πήγα σήμερα το βράδυ. Οι παρουσίες τους ήταν το λιγότερο αποσυντονιστικές. Άμα βάζεις όοοοολα αυτά κυρία μου σε μια έκθεση, άμα είναι να πας σε κάνα πραγματικά επίσημο γεγονός, τι θα βάλεις? Πχ στη Σκάλα, ή στο Κόβεντ Γκάρντεν, ή σε κάτι τέτοιο τελοσπάντων, πως ακριβώς θα ντυθείς? Νομίζεις ότι είσαι εσύ το έκθεμα? Εσένα πρέπει να κοιτάω? Τουλάχιστον, λίγες ήταν οι κακόγουστες. Πάλι καλά. Και είχε πλάκα το όλο θέμα. Πολύ πλάκα.

Ένα μικρό δείγμα του τι είδαν τα μάτια μας ακολουθεί πιο κάτω. Αν και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την ...χάρη των κινήσεων από μια στατική φωτογραφία, μια άλφα ιδέα την παίρνετε.

Η πιο πάνω κυρία, εκτός από το δωδεκάποντο τακούνι, φόραγε και (τουλάχιστον) τέσσερις σειρές μαργαριτάρια στο λαιμό. Δηλαδή αν πιαστείς σε κάνα χερούλι πόρτας και στραγγαλιστείς, ποιος θα σου φταίει?

Αυτή πάλι (το τακούνι περνάει απαρατήρητο - μέχρι τη στιγμή που την είδαμε, είχαμε πια μπουχτίσει) το είδε πιο γκράντζ το θέμα και είπε να παλιμπαιδίσει.

Εδώ σίγουρα πια μιλάμε για επιδρομή στα στούντιο της Ντίσνεη: σίγουρα έκλεψε τα ρούχα της Σταχτοπούτας, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εδώ, τελευταία στιγμή μου μπήκε στο πλανο η κολλητή (μάλλον) φιλότεχνος της εν λόγω κυρίας, αλλά το έγκλημα είναι εμφανές πιστεύω.

Άνοιξη μπήκε πια, να μην βάλω κι εγώ κάτι ανάλογο, θα σκέφτηκε. Το αποτέλεσμα επί της οθόνης σας...

(Και έτσι για να μην ανησυχείτε, ο Δ τελικά δεν ήρθε, αλλά που θα μου πάει, θα το τσακώσω κάπου αυτό το αγόρι...)

Τηλέ όραση

Η σχέση μου με την τηλεόραση υπήρξε θυελλώδης.

Μικρός παρακολουθούσα λίγο, κάτι ταινίες κινουμένων σχεδίων, κάτι παιδικά προγράμματα, τέτοια πράματα. Μεγαλώνοντας, βγήκα στις αλάνες και την παράτησα. Μετά, γύρω στα 16 μου, την ξαναανακάλυψα και σιγά-σιγά τα ξαναφτιάξαμε. Αλλά μπήκαμε κατευθείαν στα βαθειά: καθόμουν με τις ώρες μαζί της και η κοινωνική μου ζωή υπέφερε. Για χάρη της, τα πήγα χάλια στο σχολείο. Και το όνειρο μου να κατακτήσω το Νόμπελ, πήγε σύννεφο. Αλλά εγώ ήμουν ευτυχισμένος. Τα βράδια μου γεμάτα. Τα απογεύματα μου στην τσίτα και στην αναμονή. Τα γκομενάκια να περνάν από πάνω της (ναι, ναι, δε μου ήταν και ιδιαίτερα πιστή, όχι ότι με χάλαγε βέβαια).

Πέρασαν τα χρόνια. "Μεγάλωσα". Στρατό, σχολή, πανεπιστήμιο, μελέτες, γκόμενοι με σάρκα και οστά. Και σκέφτηκα ότι τηλεόραση είναι ακριβώς αυτό: παρακόλουθείς τις ζωές των άλλων από μακριά. Άρα την παράτησα εξ ολοκλήρου και παντοιοτρόπως. Και άρχισα να παρακολουθώ τη δικιά μου ζωή από κοντά. Από πολύ κοντά.

Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράματα μέχρι πρόσφατα. Μόνο σε "κοσμοϊστορικά" γεγονότα καθόμουν να δω τιβι. Αν και ανακάλυψα τελευταία μια-δυο καλές σειρές που ενδεχομένως αξίζει τον κόπο να παρακολουθώ. Αλλά, στα σχέδια του σπιτιού μου δεν προνοείται τηλεόραση στο σαλόνι. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ότι πιο αντικοινωνικό υπάρχει. Αν έχει πάει κανείς να επισκεφτεί φίλους και είναι αναμένη, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ.

Και τότε που θα τη βάλεις κύριος? Στην κρεβατοκάμαρα? Να ζαβλακωθείτε και οι δύο (λέμε τώρα - ο 2ος την έκανε και προς το παρόν δεν παίζει άλλος). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά ΑΝ θα έχω τβ σπίτι, θα είναι μάλλον σε ξεχωριστό δωμάτιο. Κι όποιος θέλει να παρακολουθήσει, να πάει.

Και καλά, τις χειμωνιάτικες εκείνες βραδιές που θα μαζεύεται η παρέα για πόπκορν και καμιά καλή ταινία, τι θα κάνεις? Ερμ... Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Μάλλον δε θα μαζεύεται σπίτι μου η παρέα. Μα καλά, είναι λογικά πράματα αυτά? Δεν είναι, αλλά από την άλλη, είμαι εγώ λογικός για να κάνω λογικά πράματα? Δεν είμαι! Άρα πάει κι αυτό.

Γιατί στην τελική, τώρα πια κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει τηλεόραση: την παρακολουθείς μεν, από μακριά δε. Εκεί κολλάει το "τηλε" της υπόθεσης.

A whole new world

Με αφορμή μια ανάρτηση αγαπημένου γαλακτοκομικού, βρήκα τη "διαδρομή" για να δω ένα παλιό και λατρεμένο βιντεάκι:



Οι στίχοι του τραγουδιού:

(Aladdin)I can show you the world
Shining, shimmering, splendid
Tell me, princess, now when did
You last let your heart decide?

I can open your eyes
Take you wonder by wonder
Over, sideways and under
On a magic carpet ride

A whole new world
A new fantastic point of view
No one to tell us no
Or where to go
Or say we're only dreaming

(Jasmine)A whole new world
A dazzling place I never knew
But when I'm way up here
It's crystal clear that now
I'm in a whole new world with you

(Aladdin)Now I'm in a whole new world with you

(Jasmine)Unbelievable sights
Indescribable feeling
Soaring, tumbling, freewheeling
Through an endless diamond sky

(Jasmine)A whole new world
(Aladdin)Don't you dare close your eyes
(Jasmine)A hundred thousand things to see
(Aladdin)Hold your breath - it gets better
(Jasmine)I'm like a shooting star
I've come so far
I can't go back to where I used to be

(Aladdin)A whole new world
(Jasmine)Every turn a surprise
(Aladdin)With new horizons to pursue
(Jasmine)Every moment gets better
(Both)I'll chase them anywhere
There's time to spare
Let me share this whole new world with you

(Aladdin)A whole new world
(Jasmine)A whole new world
(Aladdin)That's where we'll be
(Jasmine)That's where we'll be
(Aladdin)A thrilling chase
(Jasmine)A wondrous place

(Both)For you and me

Και μετά από αυτό, μέσω μιας πρόσκλησης από τον apo guapo, δίνω πιο κάτω μια δική μου εκδοχή του πιο πάνω τραγουδιού, αλλά και τη δική μου συμμετοχή σε παιχνίδι:

Οι κανόνες:
1. Γράψε.
2. Σκάναρε.
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε, αναφέροντας ότι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε και άλλους 5 να συμμετέχουν! Και οι "τυχεροί" είναι: Dante (ευχαριστώ για την ...έμπνευση), Ιθάκη (άσε την Terry, και πιάσε μολύβι στο χέρι), Ένα πρόσωπο (άσε το {δημοσιογραφικό} μικρόφωνο, και πιάσε ένα στυλό), Patrick (άσε λίγο τους [βιο]παλαιστές, και γράψε το κάτιτις) και Turigr (τώρα που έχει καλά νέα, θα "γράψει" ελπίζω).

If you're going to create electricity...

... then use it!

Αυτή η ατάκα (από παλιά διαφήμιση ρολογιών με ένα καραγκόμενο που είχε όντως ηλεκτροφόρο βλέμμα) μου ήρθε στο μυαλό μετά την στιχομυθία μας. Και νομίζω καλά τον κατάλαβα. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Η μαγειρευτικότατη* Ε με προσκάλεσε να πάμε τις προάλλες θέατρο. "Θα είναι και ο φίλος μου ο Δ." μου είπε και έκλεισε το μάτι με νάζι. Αφού τη ρωτάω τι ακριβώς εννοεί, μου λέει ότι δεν είναι και καλά σίγουρη για το παιδί, αλλά από ότι κατάλαβε το μαστιγώνει το δελφίνι. Κι επειδή η παράσταση ακουγόταν ενδιαφέρουσα, αποφάσισα να πάω. Και πολύ πιο αποφασισμένος κιόλας. Μετά από τις συμβουλές που πήρα σε προηγούμενη ανάρτηση, θα ήμουν ακόμα πιο τολμηρός. Στην τελική, ο τολμών είναι που νικά. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Χμ, ναι, αυτό κολλάει πιο καλά. Γιατί τα χέρια έκαναν όλη τη δουλειά. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Φτάνουμε λοιπόν στο θέατρο και ο Δ ήταν ήδη εκεί. Εν τω μεταξύ, όσες φορές τον είχα δει παλιότερα, πάντα ήταν φιλικότατος και ομιλητικότατος. Τον πλησιάζουμε από δεξιά του (έχει σημασία αυτό) και αφού αγκαλιαστικοφιληθήκανε με την Ε μου προτείνει το χέρι για χειραψία. Απλώνω κι εγώ το δικό μου προσέχοντας να μην του κτυπήσω τον αγκώνα στο μπράτσο του καθίσματος που ήταν ακριβώς από κάτω. Παρ'όλ'αυτά, τον ρωτάω στο καπάκι:

- Σου προκάλεσα μήπως ηλεκτρισμό?
- Όχι, έπρεπε?
- Ε, κάπως, ναι.
- Να το ξαναδοκιμάσουμε τότε?
Του ξαναπιάνω το χέρι και επαναλαμβάνω την κίνηση.
- Τίποτα πάλι?
- Χμ, δίκιο έχεις, κάτι έγινε τώρα.
- Μα δεν ακούμπησε ο αγκώνας σου στο κάθισμα!
- Α! (μικρή παύση) Αυτό εννοούσες? (ψιλοδαγκώνεται - μπορεί να κοκκίνησε κιόλας, αλλά με τον φτωχό φωτισμό της αίθουσας δεν μπόρεσα να διακρίνω) Εεε, όχι, όχι...
- Ωραία τότε.

Κάθησα και αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Η παράσταση συγκλονιστική, αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Αποχαιρετιστήκαμε και πήγε σπίτι γιατί είχε πρωινό ξύπνημα την επομένη.

Καθώς πήγαινα την Ε σπίτι της, της λέω "Κανόνισε να ξαναβρεθούμε και μην κάνεις τον Κινέζο, ακούς?!" Αυτή απλά χαμογέλασε. Και μου είπε ότι θα τον προσκαλούσε στα εγκαίνια μιας έκθεσης ζωγραφικής την Παρασκευή.

Και σήμερα, πρωί-πρωί, ο Δ με έκανε add στο Facebook! Και η προξενητρευτικότατη Ε τον κάλεσε ήδη στην έκθεση της Παρασκευής. Και έχει και βάθος εκτός από γοητεία ο άτιμος. Και θα πάω σίγουρα την Παρασκευή. Παρ'όλο που δεν με ενθουσιάζει η ιδέα της έκθεσης. Και έχει και μαγνητικό βλέμμα γαμώτο. Και έχω μια δουλειά την Παρασκευή βράδυ, αλλά μάλλον θα φάει μια αναβολή για από βδομάδα: δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες. Και στο Facebook λέει ότι του αρέσουν και τα ταξίδια (γιαμ!) και το καλό φαγητό (διπλογιάμ!!). Και αν χαθώ από βδομάδας, δε θα είναι γιατί πλάκωσε δουλειά.

Ζήτω η άνοιξη?
Ζήτωωωωωωωω!

_______________________________
* Ό,τι έχω φάει από τα χεράκια της είναι κα-τα-πλη-κτι-κό!

Good news?

Για να δούμε τι θα δούμε...

Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Las Cosas del Flamenco

Δεν είχα ακούσει τίποτα για αυτή την παράσταση. Να'ναι καλά ο φίλος μου ο Α που μου έδωσε τις δυο προσκλήσεις γιατί είχε δουλειά χτες το βράδυ. Αλλιώς δε θα πήγαινα. Και θα'ταν κρίμα. Γιατί ο Κριστομπαλ Ρρέγιες και η Ομάδα Χορού Φλαμένκο του, πραγματικά έδωσαν ρέστα! Με ένα καστ από Αργεντινή μέχρι ...Θαραγκόθα, μας μάγεψαν.

Αν εξαιρέσει κανείς το ενοχλητικότατο ζευγάρι που καθόταν μπροστά μου (κρίμα, πολύ κρίμα, γιατί εκείνος ήταν κούκλος γαμώτο, και της έπεφτε πολύς, πάρα πολύς) που δεν σταμάτησαν στιγμή να μιλούν και να σχολιάζουν, η βραδιά ήταν υπέροχη. Η μουσική γαμάτη. Και το καλύτερο? Όταν δεν έπαιζε καθόλου μουσική και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν από τα παπούτσια τους. Σούπερ γουάου!

Αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ενδυμασία. Όσες φορές παρακολούθησα φλαμένκο, τα ρούχα ήταν πάντα παραδοσιακά: οι γυναίκες με κόκκινα ή μαύρα δαντελωτά φουστάνια και οι άντρες με την στολή σχεδόν του ταυρομάχου. Αλλά ο κύριος Ρρέγιες, προφανώς είναι καλά δικτυωμένος.

Όταν διάβασα στην πρόσκληση/διαφήμιση "Σχεδιασμός κουστουμιών: Τζιόρτζιο Αρμάνι" σκέφτηκα "σιγά ρε ψωνάρες, πως την είδατε? Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά!" Και όταν τους είδα να παίρνουν τις θέσεις τους στην σκηνή επιβεβαιώθηκα: οι γυναίκες με μακρυά φορέματα σε λευκό, μαύρο, μπεζ, καφέ, καθόλου κόκκινο. Οι άντρες με παντελόνια μακώ/βαμβακερά, τουλάχιστον δυο νούμερα πιο μεγάλα από το μέγεθός τους. "Θα μπουρδουκλωθούν τώρα και θα τους τρέχουμε στα υποτυπώδη νοσοκομεία μας." σκέφτηκα.

Πόσο λάθος είχα. Μα πόσο λάθος είχα! Για πρώτη φορά, τα ρούχα πρόσθεταν στο σύνολο. Παρότι έφταναν μέχρι τον αστράγαλο, η κίνηση και η ρευστότητα που είχαν, έδιναν κάτι το εξωπραγματικό στο συνολικό θέαμα. Αντί να εμποδίζουν τους χορευτές, τους πρόσδιδαν ασυνήθιστη χάρη και εμπλούτιζαν εμφανώς την όλη εμπειρία. Τέτοια ασυνήθιστη συνεργασία μεταξύ ενδυμασίας και χορού δεν έχω ξαναδεί!

Το κομμάτι που μου υπεράρεσε όμως, ήταν ένα χορευτικό με καθαρά ανατολίτικη μουσική, που μετέφερε μεν ηχητικά στην Αραβία, αλλά οπτικά ήταν καθαρά φλαμένκο. Στο τέλος, μάλλον από την απόλυτη κατάνυξη και σεβασμό που ενέπνεε, δεν απέσπασε καθόλου χειροκρότημα, σε αντίθεση με όλα τα άλλα κομμάτια, που καταχειροκροτούνταν πριν καν τελειώσουν.

Μπράβο σε όλους τους και μπράβο σε μένα που πήγα και τους είδα! (γιατί ως γνωστόν, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει)

Σύντομη διαδρομή

Στις 12.45, λέει, να είμαι εκέι.

Και πάω λοιπόν να κουρευτώ.

"Πως τα θες σήμερα?" με ρωτάει ο Άγγελος. Εγώ γελάω κι αυτός χαμογελάει. Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να αλλάξω στυλ και το ξέρουμε κι οι δυο. Παρά όλα αυτά, με ρώτησε.

Οι συνήθεις ψιλοκουβέντες (έχει ενδιαφέρον η κουβέντα μαζί του) και μετά από κάνα τεταρτάκι είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τον κόσμο με κοντύτερες τρίχες.

Η διαδρομή από την καρέκλα που καθόμουν μέχρι το ταμείο είναι σύντομη. Γύρω στα 5μ. το πολύ. Αλλά και γεμάτη από ενδιαφέροντα περιστατικά.

Κάνω που λες δυο-τρία βήματα και κοιτάω από το βάθος του δωματίου τον Αντρέα να έρχεται προς το μέρος μου. Θα σχολάσει τώρα σκέφτομαι, γιατί κατευθύνεται προς την πόρτα. Μετά από άλλα τρία βήματα οι δρόμοι μας διασταυρώνονται, σταματάει και με ρωτάει: "Είναι όλοι όμορφοι σαν εσένα στο γραφείο σου?"

*** Αυτό τώρα τι είναι? Μου την πέφτει? Έτσι στεγνά? Κάνει απλά small talk? Είναι βασικά αμήχανος που του κόβω/μου κόβει τον δρόμο? Ή όντως μου την πέφτει? Μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο. Στρέιτ κόσμο. Και δεν είναι καν μπαρ. Και δεν είναι καν απόγευμα. Στις μία και κάτι το μεσημέρι. *** Μέσα σε περίπου 4 milliseconds έκανα τις πιο πάνω σκέψεις. Και μετά, λες και μου είπε το καλύτερο ανέκδοτο έβερ, γελάω και του απαντάω: "Μα όχι βέβαια! Τα ξέρεις τα κορίτσια μας. Εκείνη η Χριστιάνα, είναι κουκλάρα η άτιμη, ακόμα και τώρα που είναι έγγυος."

Χαμογελάει, συμφωνεί και επιστρέφει πίσω στο βάθος του δωματίου. *** Για μισό: επιστρέφει? Και δηλαδή που ακριβώς πήγαινε? Ήρθε απλά για να μου πει το πιο πάνω? Και απάντησα με κολοσσιαία χαζομάρα? Κι είναι γλύκας γαμώτο! *** "Συγνώμη, τι είπατε?" Η ταμίας χαμογελά και μου λέει "Πως θα πληρώσετε, ρώτησα. Μετρητά ή πιστωτική?" Ορίστε, της λέω και περνάει την Αμέρικαν Εξπρές στη μηχανή. *** Πω ρε πούστη μου, θάλασσα τα έκανα? Αλλά κι αν απλά ήταν μια χαριτωμενιά εκ μέρους του? Ευτυχώς που δεν είπα τίποτα άλλο. Θα τον ξαναδώ, εξάλλου, δυο βήματα είμαστε το γραφείο μου από τη δουλειά του. *** "Αν θέλετε, βέβαια." ακούω την ταμία να λέει. "Αν θελω τι?" "Χε, χε, κουρασμένος θα είστε μάλλον. Λέω, μπορείτε να μου υπογράψετε εδώ, αν θέλετε?" "Α, ναι, συγνώμη, σκεφτόμουν κάτι άλλο."

Η πόρτα ανοίγει και ο μεσημεριάτικος ήλιος με βαράει κατακούτελα. Κι ευτυχώς κιόλας. Να συνέλθω λίγο. Τι να τον κάνω τώρα αυτόν τον μικρό? Θέλει? Δε θέλει? Παίζει? Μου φαίνεται? Μ'έχει βαρέσει η μαλακία στο κεφάλι? Ουφ...

Guts - Part 2

- So hear me out. 'Cause this is what i have to say about guts.

• Guts is to be able to face your fears.
• Guts is when you can fight your own fears.
• Guts is when you come out of this process stronger, better.
• Guts is being able to face your worst enemy: yourself.
• Guts is when you don't have to put up a mask and act strong to the people around you.
• Guts is when you can be your very own self to the people that respect you.
• Guts is when you do cry and not feel embarassed or ashamed.
• Guts is when you can talk about your true feelings to the the one that matters.
• Guts is to be able to be strong, amidst the surrounding chaos.
• Guts is being polite when you least want it or feel like it.
• Guts is believing in yourself, but not being cocksure about it.
• Guts is being able to laugh at yourself and not take yourself too seriously.
• Guts is when you can dream and pursue your dream.
• Guts is being able to resist the darkness that at times surrounds us.
• Guts is when you can see the light amidst all the fog and thunderstorm.
• Guts is being able to stand again, each time you fall.
• Guts has nothing to do with being able to withstand physical pain. This is easy. And you didn't even have the power to do that. You crumbled down, oh so easily. It's the resistance to psychological pain that shows whether you have guts or not.
• And most certainly, guts has nothing to do with enduring a simple process, especially one that's undertaken by millions of people around the world each bloody day: it's called Life.

- So don't talk to me about guts. You don't even have the guts to do just that: talk to me.

Guts

- Funny you should mention that!
- Why?
- Why?! I'll tell you "why"! Grab your coffee and come with me to the verandah. It's a nice morning. We'll have a talk and I'll tell you about "guts"...

(Black?) Joke of the day

-Έχω πολλά να κάνω σήμερα καλέ μου, μπορείς να περάσεις από το χημείο να πάρεις τις αναλύσεις μου παρακαλώ?
-Μα φυσικά αγάπη μου.

Φτάνει ο σύζυγος στο χημείο και ζητάει τα αποτελέσματα των αναλύσεων για την Ελένη Πέτρου. Η υπάλληλος του ζητάει να περιμένει λίγο και πάει μέσα στον προϊστάμενο της.

-Κύριε Γεωργίου, είναι εδώ ένας κύριος και θέλει τα αποτελέσματα για μια απ'τις δύο κυρίες με τη συνωνυμία? Τι να κάνουμε? Έχω πανικοβληθεί!
-Ποιές κυρίες Μαρία? Έχουμε τόσες εξετάσεις να αναλύσουμε κάθε μέρα - σίγουρα δεν περιμένεις να τις θυμάμαι όλες!
-Ε... ναι, ναι. Έχετε δίκιο. Μέσα στη σαστισμάρα μου ξεχάστηκα. Να, θυμάστε τις δύο περιπτώσεις με το ίδιο όνομα? Εκείνες που τις λένε και τις δυο Ελένη Πέτρου, αλλά η μία έχει καρδιακή ανεπάρκεια και η άλλη HIV?
-Μάλιστα. Τις θυμάμαι. Μην ανησυχείς Μαρία μου, θα το αναλάβω εγώ το θέμα. Έχω εμπειρία σ'αυτά τα θέματα. Πες του να περάσει στο γραφείο μου και θα το χειριστώ με πολλύ λεπτότητα και διακριτικότητα.
-Μάλιστα κύριε Γεωργίου.

Μπαίνει μέσα ο κύριος Πέτρου, φανερά προβληματισμένος.
-Τι συμβαίνει? Είναι μήπως κάτι σοβαρό?
-Ηρεμήστε κύριε Πέτρου. Καθίστε πρώτα και θα σας πω τι συμβαίνει. Έχουμε ήδη τα αποτελέσματα, αλλά είναι μια τελική εξέταση που πρέπει να κάνουμε στη σύζυγο σας για να είμαστε σίγουροι.
-Μα φυσικά, πείτε μου, πείτε μου.
-Όταν πάτε σπίτι ζητήστε από τη σύζυγο σας να κάνει τροχάδην, δύο φορές το γύρο του τετραγώνου, όσο πιο γρήγορα μπορεί. Αν γυρίσει πίσω, μην την γαμήσετε.

Αυτό μπορώ να κάνω

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σε αγαπάω για αυτό που είσαι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να είμαι δίπλα σου όταν με χρειάζεσαι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να περνάμε όμορφα και να γελάμε πολύ.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να συζητάμε με τις ώρες και να διαφωνούμε σαν ερωτευμένοι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου χαϊδεύω την κοιλιά όταν φας πολύ και ξαπλώνεις.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου χαϊδεύω το κεφάλι όταν ξαπλώνεις στο στήθος μου να κοιμηθείς.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου κάνω τρελό σεξ τις Κυριακές τα πρωινά, Τετάρτες βράδια, Παρασκευές μεσημέρι κι όχι μόνο.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να είμαι δίπλα σου σε κάθε βήμα και να σε προστατεύω όσο μου επιτρέπει ο φυσικός και ψυχικός μου κόσμος.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να καταλάβω πότε προσποιείσαι και πότε κάνεις ότι δε με θες.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να προσπαθήσω να σε «πιάσω» και να σε βρω.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Και ούτε μπορώ να προσποιηθώ ότι δε μου στοιχίζει που φεύγεις.

Πρωτομαγιά, άνοιξη κι εργαζόμενοι

Θεωρώ πως είμαι καλός προϊστάμενος. Αυτό βέβαια, δε μπορώ να το κρίνω εγώ. Αλλά σε σχέση με τα διάφορα που ακούω για άλλες εταιρείες και σε σχέση με το πως θα μπορούσα να ήμουν, πιστεύω πως σίγουρα δεν είμαι κακός προϊστάμενος.

Χθες, με απίστευτα καλή διάθεση, λίγο η άνοιξη που με βάρεσε στο κεφάλι, λίγο η καλή μουσική που άκουσα στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσω στη δουλειά, όταν πήγα στο γραφείο, είπα να βάλω νερό στην μηχανή καφέ του γραφείου μου, και μέχρι να έρθουν όλοι, να κεράσω καφέ για να ξεκινήσει η μέρα μας καλά.

Εκεί που βάζω νερό, έρχεται η Μ, που δουλεύει στο λογιστήριο μας. Με χαιρετάει και πάει στο γραφείο της, καθώς εγώ γέμιζα το ειδικό σκεύος της μηχανής με νερό. Μες στην τρελή χαρά μου όμως, κάνω μια κίνηση και χύνεται το μισό νερό κάτω στο πάτωμα. «Υπέροχα!» λέω και πάω να φέρω τη σφουγγαρίστρα να το μαζέψω.

Η Μ που μάλλον κατάλαβε τι έγινε, πετάγεται αμέσως και ενώ είχα σχεδόν αρχίσει να μαζεύω, μου λέει «Άσε, θα τα μαζέψω εγώ.» Εγώ να επιμένω, αλλά κι αυτή ανυποχώρητη. Οπότε την αφήνω να μαζέψει και κάθομαι σα μαλάκας να την κοιτάω. Ένοιωθα πολύ περίεργα να κάνει κάποιος κάτι που θα μπορούσα (και θα έπρεπε – δεδομένου ότι εγώ έκανα τη «ζημιά») να κάνω εγώ. Αλλά λέω, «ε, δε θα τσακωθώ και για αυτό τώρα».

Μέσα μου σκεφτόμουν ότι αυτή η γυναίκα, αφού εδώ συμπεριφέρεται έτσι, άραγε πως θα είναι στο σπίτι της? Είναι άραγε σκλάβα του συζύγου και παιδιών της? Και της αρέσει άραγε αυτός ο «ρόλος»? Νοιώθει καταπιεσμένη ή ευτυχισμένη που μπορεί να προσφέρει?

Όλα αυτά τριγυρνούσαν στο μυαλό μου καθώς έφτιαχνα τον καφέ. Η μέρα κυλούσε ήρεμα και αποδοτικά, μέχρι που άκουσα μια συζήτηση καθώς έβγαζα φωτοτυπίες. Προφανώς, κάποιος πήρε μάτι το όλο συμβάν με τη σφουγγαρίστρα. Κι επειδή στο σημείο που είναι η φωτοτυπική μας, δεν φαίνεται αν είναι κανείς εκεί, οι γλώσσες λύθηκαν.

-Μα καλά, τόσο υπεράνω είναι αυτός? Τον είδα να κρατάει ο ίδιος το σκεύος με το νερό, άρα αυτός το έχυσε χάμω. Και μετά έβαλε την Μ να του τα μαζέψει?
-Ρε συ, δε νομίζω να είναι έτσι τα πράματα. Δεν είναι τέτοιος τύπος.
-Μα τι μου λες τώρα? Τα είδα όλα με τα ίδια μου τα μάτια! Δε θα με βγάλεις και τρελή από πάνω.
-Σοβαρά τώρα, την έβαλε να του σφουγγαρίσει και την κοίταγε κι από πάνω?
-Ναι σου λέω, το είδα!
-Πω ρε τι μαλάκας είναι τελικά!

Τα παίρνεις ή δεν τα παίρνεις? Δηλαδή, αν όντως ήμουν κάνας μαλάκας, τι θα λεγότανε πίσω από την πλάτη μου? Μάλλον τίποτα πιστεύω. Γιατί στην τελική, τους μαλάκες τους «συμπαθούν» (φοβούνται) όλοι... *

* Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

The best medicine in the world

-Sleep
-Water
-Friends
-Music
repeat

: four days of this, and your eyes glow again, your skin shines, your soul radiates positive energy and your spirit soars. 'Nuff said.

Πασχαλινό μήνυμα

Μια πολύ καλή μου φίλη, έστειλε το εξής μήνυμα με την ευκαιρία του Πάσχα:

"Φοβούνται τι? Να δεχτούν την αγάπη του άλλου. Ο Χριστός μιλούσε για την αγάπη. Που έχει κρυφτεί η αγάπη σήμερα? Έχει κουραστεί να την γυροφέρνουν σε άγνωστα μέρη. Ένας άνθρωπος που ξέρει να αγαπά και δέχεται να αγαπά, έχει καθαρή ψυχή. Καθαρή - κάθαρση - εξιλέωση. Συνώνυμα, αλλά και άγνωστα για τους πολλούς. Η αγάπη επιτρέπεται. Η σούπα ας ζεστάνει τις ψυχές όλων μας. Βρες την αλήθεια μέσα σου. Βρίσκεται πίσω από τα μάτια σου. Καλή Ανάσταση."

Νομίζω τα σχόλια περιττεύουν. Σε ευχαριστώ γλυκιά μου Ν.

Conviction

Isn't it funny?...

Not "ha ha" funny, but "weird" funny.

We say that: somebody with a strong opinion about something, say, for example, never regretting or changing his mind over a decision he has made, has a conviction, in other words an unchanged belief.

And we also say that: somebody who is sentenced, who is thought by a court of law to be guilty, who the people deem as being in the wrong and needing punishment, he, also, has a conviction, in other words is doomed.

Therefore, both guys have a conviction.

Isn't it real funny?

Joke of the day

- What goes "Quark! Quark!" ?

- A duck with a PhD in Physics.

I wonder: how does it feel...

... to wake up in the morning and be $60.000 richer than you were when you went to bed? Every day.

... to have your very own jet waiting for you at the airport to take you anywhere you damn please?

... to be asked, begged, even pestered to attend the glitsiest, ritziest, most glamorous parties?

... to have every eligible, single man, in town or out of it, yearning and longing for a lifetime with you?

... to have perfect hair, perfect skin, perfect styling, perfect car(s), perfect house, perfect boyfriends, perfect bank accounts?

... to want somebody and at the same time push them as far away from you as possible?...

Any answers, greatly appreciated.

Τα συντριβάνια

Σήμερα λέει, ο Δήμος της Μόσχας θα κάνει ένα τελικό έλεγχο σε όλα τα συντριβάνια και θα τα παραδώσει στο αγαλιάζον κοινό προς τέρψιν και τσιλιμπούρδισμα. Και σε μας, ούτε νερό να πιούμε... Α, ρε άδικη γεωγραφία!

Skin! And lots of it, too.

Λίγο ήλιο να βγάλει κι αυτοί εδώ τα πετάνε όλα! Τι είδα λοιπόν στο δρόμο μου προς το σουπερμάρκετ:

1.Δύο ψηλούς μπρατσαράδες (γύρω στα 1.90), έναν ξανθό κι έναν μελαχρινό, με αμάνικα κολλητά μπλουζάκια, με τους δικέφαλους έξω και το στήθος να διαγράφεται και με από μια τσάντα στον ώμο να κατευθύνονται προς το υπερπολυτελές ξενοδοχείο «Νάσιοναλ». Εγώ αυτούς ή στρίπερ τους κάνω ή έσκορτ.*

2.Ένα κάρο κόσμο να κρατάνε τα σακάκια/παλτά/πουλόβερ τους και συναφή θερμαντικά υπό μάλης ή δεμένα γύρω από τη μέση.

3.Τους πασίγνωστους τρούλους στην Κόκκινη Πλατεία να λαμπυρίζουν στον απογευματινό ήλιο.*

4.Κάμποσα γκοθ παιδάκια, αγόρια και κορίτσια, με τα μπυρόνια τους να κάθονται και να καπνίζουν υπό τους ήχους του φορητού στέρεο τους.

5.Πεντέξη παιχνιδιάρικες ματιές, καθότι βιαζόμουν να πάρω κάτι να φάω και φόραγα κι εγώ ελάχιστα.

6.Τρεις καταπληκτικούς μίμους έξω από το Μουσείο Ιστορίας της Μόσχας που ήταν φτυστοί ο Στάλιν, ο Λένιν και ο Γκορμπατσώφ.

* όχι, δεν έβγαλα φωτογραφίες, για ψώνια είχα πάει.

Στη χώρα του παραμυθιού

Όπως κάθε φορά που επισκέπτομαι μια πόλη, έτσι και τώρα, οργάνωσα μια «πολιτιστική βραδιά». Με την υπηρεσία του Διαδικτύου στις διαταγές μου, βρήκα εισιτήριο για την παράσταση μπαλέτου «Η κοιμωμένη καλλονή». Και μάλιστα, όχι μόνο σε πολύ καλή θέση (2η σειρά, κέντρο), αλλά και σε πολύ καλή τιμή (2000 ρούβλια, περίπου 60 ευρώ και λίγα ήταν).

Το μαγικό χαρτάκι (επίσης γνωστό και ως «εισιτήριο»)

μπροστινή όψη

οπίσθια όψη

Αν και όλες οι παραστάσεις του Μπολσόι φιλοξενούνται σε διάφορους άλλους χώρους λόγω της ανακαίνισης της κεντρικής σκηνής, είχα ακούσει ότι το Κρατικό Παλάτι του Κρεμλίνου (που θα φιλοξενούσε τη συγκεκριμένη παράσταση) είναι εξίσου καλό. Όλα όσα άκουσα όμως, απλά ωχριούσαν μπροστά σε αυτό που τελικά αντίκρισα.

Η παράσταση άρχιζε στις 7 το βράδυ. Στις 6.30 ήμουν ήδη στημένος στην ουρά για να περάσω την γέφυρα που περνάει πάνω από την τάφρο και ενώνει το Κρεμλίνο με την πόλη τριγύρω. Ως κλασσικός μεσογειακός τύπος, βρήκα την ευκαιρία να χαζέψω για λίγο τους συνθεατές μου: από μικρά παιδιά 4-5 χρονών μέχρι ανθρώπους στα 80 τους, μια τεράστια ποικιλία διαφόρων ειδών συνωστίζονταν για να μπουν. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν:

• Τρία (τουλάχιστον) κοριτσάκια-πριγκίπισσες, με φορεματάκια βγαλμένα από παραμύθι. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ήταν και οι 3 περιπτώσεις ντυμένες σε ροζ χρώμα και αν τις έβλεπα οπουδήποτε αλλού, θα ήμουν σίγουρος ότι πήγαιναν σε χορό μασκαρεμένων, τόσο πλήρης ήταν η αμφίεση τους! Χαρακτηριστικά, η μία είχε και λευκά λουλουδάκια στα μαλλιά.


• Ολόκληρη ομάδα αγοριών προσκόπων, καμιά 30αρια περίπου, με ηλικίες από 10 μέχρι 14, με στρατιωτικού τύπου στολή.



• Κυρίες 60 χρονών με τις κλασσικές τουαλέτες τους, αλλά χωρίς ίχνος από το υφάκι που θα είχαν αν τις έβλεπα σε εμάς.

• Οι κλασσικοί γιαπωνέζοι τουρίστες, χωρίς καμιά κάμερα όμως, καθότι η οποιαδήποτε φωτογράφηση απαγορεύεται ρητά στις παραστάσεις του Μπολσόι. Στημένοι με την παραδοσιακή τους πειθαρχία και σεβασμό, να περιμένουν υπομονετικά.

• Οι κλασσικοί αμερικάνοι τουρίστες, δίχως ίχνος σεβασμού, να μιλούν τόσο δυνατά λες και βρίσκονται σε κάνα στάδιο μπέιζμπολ ή σε κανένα λιβάδι με καλαμπόκια στο Μιντγουέστ. Όχι ρε φίλε, δε γουστάρω να ακούσω τις βλακείες σου! Να τις λες χαμηλόφωνα να τις ακούν μόνο οι φίλοι σου.

• Ο 70 χρονών βετεράνος με όλα του τα παράσημα από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, που κρατούσε από το χέρι την γυναίκα του και φαινόντουσαν τόσο, μα τόσο, αγαπημένοι.

• Διάφορες νεόπλουτες να κουβαλούν τις Πράντα τσάντες τους και ντυμένες στην τρίχα με τουαλέτες που φαίνονταν (και είναι) αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ.

Αφού πέρασα τον πρώτο έλεγχο ασφαλείας και έδειξα στους υπεύθυνους το εισιτήριο που μου επέτρεπε είσοδο στο χώρο του Κρεμλίνου τέτοια ώρα, άρχισα να διασταυρώνω τη γέφυρα για να μπω στα τείχη. Ο θεόρατος πύργος που βρισκόταν πάνω από την πύλη ήταν διεξοδικά συντηρημένος και πάνω είχε ένα ρολόι που δούλευε με ακρίβεια και φυσικά στην κορυφή το Σοβιετικό αστέρι που για ιστορικούς λόγους κοσμεί ακόμη όλα τα κτίρια του Κρεμλίνου. Αρκετά αργότερα, διαπίστωσα πως όλα τα ρολόγια που είδα στα διάφορα σημεία, όχι απλά δούλευαν, αλλά ήταν όλα με ακρίβεια συντονισμένα. Σε αντίθεση με ...άλλες χώρες.

Στην πύλη κάτω από τον πύργο, μετά τον δεύτερο έλεγχο ασφαλείας και το υποχρεωτικό πέρασμα από τον ανιχνευτή μετάλλων, είδα ένα μικρό συνεργείο που, αν και Πέμπτη βράδυ, ασχολιόταν με κάποιου είδους συντήρηση των τειχών.

Και μπήκα επιτέλους στην καρδιά της καρδιάς της Μόσχας. Όπου όλα ήταν πεντακάθαρα και συγυρισμένα και σε απόλυτη τάξη. Μπαίνοντας στο Κρατικό Παλάτι του Κρεμλίνου, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το απίστευτο μωσαϊκό που βρισκόταν φάτσα κάρτα στην είσοδο: όλοι οι θυρεοί των πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών ήταν εκεί. Το ένα τρίτο των ψηφίδων περίπου, είναι είτε χρυσές είτε με επένδυση χρυσού. Φαντάζομαι για λόγους κόστους, δεν αντικαταστάθηκαν με τίποτα πιο καπιταλιστικό, γιατί όλα τα Σοβιετικά σύμβολα, οι σύγχρονοι Ρώσοι τα απεχθάνονται όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν και το κόστος συντήρησης θα είναι αρκετά ψηλό επίσης.

Μπαίνοντας στην κύρια αίθουσα που θα γινόταν η παράσταση, το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το καταπληκτικό μέγεθος. Αν και δεν είμαι σίγουρος, η χωρητικότητα θα είναι δυο τρεις χιλιάδες άτομα περίπου. Με μια πρόχειρη εκτίμηση, πιστεύω ότι το ύψος της αίθουσας θα είναι το ανάλογο εξαόροφου κτηρίου. Αφού βρήκα τη θέση μου με τη βοήθεια της άψογης σηματοδότησης, άρχισα να χαζεύω τους μουσικούς της ορχήστρας που βρισκόταν μόλις δυο μέτρα μπροστά μου. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, σκούπιζαν και συντόνιζαν τα όργανα τους με τόση αφοσίωση που μου ήταν αδύνατο να μην τους θαυμάσω.

Στις 7 ακριβώς, τα φώτα χαμήλωσαν και η παράσταση άρχισε. Σε ελάχιστα λεπτά, το φανταστικό σκηνικό, με τη βοήθεια της καταπληκτικής μουσικής εκτέλεσης, με μετάφεραν εκατοντάδες χρόνια πριν ακριβώς στην βασιλική αυλή, να χαίρομαι για τη βάπτιση της πριγκίπισσας Ωρόρα. Οι υπέροχες ερμηνείες όλων των χορευτών ήταν απλά απερίγραπτες! Η ευλυγισία και ο συντονισμός των κινήσεων τους, έκαναν ακόμα και τις πιο δύσκολες φιγούρες να μοιάζουν παιχνιδάκι. Με την είσοδο της βασιλικής ακολουθίας στη σκηνή, τα κουστούμια με άφησαν άφωνο. Καμία λεπτομέρεια δεν παραμελήθηκε. Ακόμα και τα παπούτσια του βασιλιά και το δαχτυλίδι της βασίλισσας, ήταν προσεγμένα.

Τα χειροκροτήματα και τα «Μπράβο!» έδιναν κι έπαιρναν. Το κοινό κατενθουσιασμένο. Και η παράσταση πραγματικά εκθαμβωτική. Μεταξύ πρώτης και δεύτερης πράξης, γύρισα πίσω μου και είδα τη «λαοθάλασσα» που γέμιζε τις θέσεις. Ούτε ένα κάθισμα άδειο στην, πραγματικά τεράστια, αίθουσα. Μετά τη δεύτερη πράξη, έστειλα μήνυμα στην φίλη μου Ν για να την κάνω να ζηλέψει που δε με συνόδευσε σε αυτό το ταξίδι και προετοιμάστηκα για την τρίτη πράξη, που περιέχει το Ντουέτο του Μπλε Πουλιού, τη δεύτερη καλύτερη χορογραφία στον κλασσικό χορό.

(Όχι, δεν είμαι υπεράνω, μια χαρά πήρα μάτι στους καταπληκτικούς γλουτιαίους των χορευτών και τα άψογα στητά κωλαράκια, αλλά είπαμε, για το μπαλέτο είχα πάει κι όχι για να διαλέξω γκόμενο.)

Μετά από την Αποθέωση της τέταρτης πράξης, τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού, έβγαλαν τους ερμηνευτές 7 φορές πίσω στη σκηνή. Αλλά τους άξιζε, και με το παραπάνω μάλιστα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Τον άψογο φωτισμό, τα φανταστικά σκηνικά, τα υπέροχα κουστούμια, την εκπληκτική μουσική ή τις απίστευτες ερμηνείες?

Το καταχάρηκα επίσης που δεν φόραγα ούτε σακάκι, ούτε παλτό, καθώς φεύγοντας ο συνωστισμός στο βεστιάριο ήταν άλλο πράμα. Ενώ στην προσέλευση, ο κόσμος ερχόταν σε κύματα και λίγοι-λίγοι, στην αναχώρηση η κίνηση ήταν μαζική και θα μου έπαιρνε τουλάχιστον μισή ώρα να τα μαζέψω και να φύγω. Κρίμα που δε θα είμαι εδώ και την μεθεπόμενη εβδομάδα για τη Λίμνη των Κύκνων γαμώτο.

Η συνταγή της ημέρας

(ή Πως "μεγαλούργησα" στην κουζίνα χωρίς πολύ κόπο)

Μετά από μια αρκούντως κουραστική μέρα στο γραφείο, μπαίνω σπίτι και το μόνο που θέλω είναι να κάνω ένα ντους, να ξεκουραστώ και να φάω. Ίσως και να χαζέψω λίγη τηλεόραση. Το ντους και η ξεκούραση εύκολα πετυχαίνονται. Έλα όμως που δεν υπάρχει τίποτα πια για φαΐ, καθότι έχω από την Κυριακή να πάω για ψώνια? Αφού τσιμπολογήσω λίγο τυράκι με ψωμί, παίρνω τη "μεγάλη" απόφαση να κατέβω στο σουπερμάρκετ για ψώνια.

Η λίστα μου μικρή σχετικά, γιατί μόνο για άλλες τέσσερις μέρες θα είμαι εδώ. Σε δέκα λεπτά έχω φύγει και σε άλλα πέντε είμαι πίσω στο σπίτι πάλι. Μετά από λίγη σκέψη ξεκινάω.

"Φανταστική" πάστα σε 7 λεπτά

- Κόβω το πράσο σε ροδέλες

- Κόβω 150 γρ. ζαμπόν σε κυβάκια

- Βάζω λίγο ελαιόλαδο σε πλατύ τηγάνι

- Μόλις αρχίζει να ζεματάει, ρίχνω μέσα το πράσο

- Μετά από λίγο (δε θέλω το πράσο εντελώς καμένο) ρίχνω και το ζαμπόν

- Αφού "γνωματεύσω" ότι είναι έτοιμα, τα σβήνω και τα αφήνω να κρυώσουν λίγο

- Ρίχνω από πάνω δυο κουταλιές της σούπας μουστάρδα

- Σε μια κατσαρόλα, βάζω ένα λίτρο νερό να βράσει

- Ρίχνω μέσα (εδώ είναι και το "μυστικό") δύο σακουλάκια "έτοιμη" σούπα λαχανικών

- Ακολουθώ τις οδηγίες παρασκευής της σούπας, αλλά δεν την αφήνω να "τελειώσει"

- Ρίχνω μέσα τα ζυμαρικά (για σήμερα φουσίλι) και τα αφήνω να πάρουν μια βράση

- Ανακατεύω συχνά και μετά από κάνα δίλεπτο τα σβήνω και τα αφήνω να "πιουν" τη σούπα

- Μέχρι να στρώσω τραπέζι για την αφεντιά μου, τα ζυμαρικά είναι έτοιμα

- Ρίχνω από πάνω το ζαμπονοπρασομουσταρδοσώς και ανακατεύω καλά

- Τρώω δύο πιάτα και σκέφτομαι ότι είμαι γουρούνι τελικά

- Γράφω ανάρτηση για να το έχω να το θυμάμαι το τι λουκούλλειο γεύμα πέτυχα

Το ανέκδοτο της νύχτας

Γυναίκα μπαίνει σε φαρμακείο και ζητάει δηλητήριο.

-Κυρία μου, τι το θέλετε το αρσενικό; ρωτάει ο φαρμακοποιός.

-Να σκοτώσω τον άνδρα μου.

-Μα τι λέτε κυρία μου? Δεν μπορώ να σας πουλήσω αρσενικό για να σκοτώσετε έναν άνθρωπο!

Τότε η κυρία βγάζει από την τσάντα της μια φωτογραφία όπου ο άνδρας της έχει την γυναίκα του φαρμακοποιού στα τέσσερα. Ο φαρμακοποιός παίρνει την φωτογραφία στα χέρια του, την κοιτά και λεει:

-Τώρα μάλιστα. Δεν μου είπατε ότι έχετε συνταγή!

Το ανέκδοτο της ημέρας

Ένα ζευγάρι κάθεται στον καναπέ. Ο ένας λεει στον άλλο:

-Πάω στοίχημα πως δεν μπορείς να μου πεις μια φράση που να με κάνει ταυτόχρονα ευτυχισμένο και δυστυχισμένο!

Και ο άλλος του απαντάει:


-Την έχεις μεγαλύτερη από τον υδραυλικό.

Κατατάσσομαι δεύτερος (στην μπλογκόσφαιρα τουλάχιστον...)

Αν κάνεις, λεει, μια αναζήτηση στο Ίντερνετ, λεει, αυτό το ιστολόγιο, λεει, κατατάσσεται δεύτερο, λεει. Ναι, ναι, και μάλιστα από την έγκριτη μηχανή αναζήτησης Γκουγκλ. Είμαι φυσικά σε κατάσταση σοκ, αλλά αυτό που είδα είναι αδιαμφισβήτητο. Μετά που το τσέκαρα κι εγώ με τα μάτια μου, είπα να το αναρτήσω, γιατί ως γνωστόν, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει!


Οι λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν είναι "μουσική-ψυχή". Και το πιο παράξενο, για μένα, είναι ότι αυτό το ιστολόγιο ήταν πιο πάνω από άλλα, πολύ πιο πολυγραφέστερα... Τι σου είναι η τεχνολογία τελικά!

Στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα!...

...αναφωνεί η Μάσα στο γνωστό θεατρικό έργο του Τσέχοβ και περίπου το ίδιο είπα και εγώ στην υπάλληλο του αεροδρομίου όταν με ρώτησε για που πετάω σήμερα το πρωί. Μετά από ένα αγαπημένο σταθμό στην Πράγα, έφτασα τώρα εδώ, βρήκα και εισιτήριο για τα Μπολσόι στην παράσταση της Πέμπτης και τώρα χαλαρώνω με (τι άλλο?) τσάι και μπισκότα.

Το πόσο μου αρέσουν τα αεροπλάνα είναι τοις πάσοις γνωστό και η σημερινή μέρα δεν ήταν εξαίρεση. Λίγο πριν την προσγείωση στην Πράγα, τράβηξα και την πιο κάτω φωτογραφία.

Πως λέμε "ό,τι κάτσει"? Τώρα μπορούμε να το δούμε κιόλας

Κοίτα τώρα ανησυχίες που έχει ο κόσμος!

Παραθέτω απόσπασμα από σχετικά έγκυρη ιστοσελίδα για την υγεία. Τα σχόλια περιττεύουν νομίζω...
----------------------------------------------------------------------------------
Sunblock on penis safe?

Replies: 6

livelong81

Sunblock on penis safe?

Posted: Mar 15, 2008
I am planning to try one of those clothing optional places and was told to put sunblock. But is it safe to sunblock on penis? Thanks
Reply Share This

Responses

FunnyCoolLady
Posted: Mar 15, 2008
Replying to: Sunblock on penis safe?
Yes it's safe and it's WAY preferable to getting your penis burned. Imagine the pain when the skin starts peeling... As your penis seldom sees sunshine, it's very, VERY sensitive to sunburn.

Η απορία της ημέρας...

...διεγράφη. Μια μεσημβρινή συζήτηση μου φώτισε (σαν άλλος αναπτήρας) μια άλλη άποψη επί του θέματος. Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να την διαγράψω. Και να ευχαριστήσω κιόλας τον συνομιλητή μου για το ...φώς του. ;)

Απορία

Τώρα εγώ που τον άκουσα (έστω κι έτσι) και με άρεσε, τι είμαι?...

39 + 1 πράγματα που δε ζήτησες να μάθεις για μένα

Πως σε λένε;

Γιώργη

Πότε έχεις γενέθλια;

12 Οκτωβρίου ...

Τί ζώδιο είσαι;

... άρα Ζυγός. Και με ωροσκόπο Κριό παρακαλώ!

Τί χρώμα είναι τα μάτια σου;

καστανό - τώρα αν είναι σκούρο και πόσο σκούρο: ένας τρόπος υπάρχει να μάθει κανείς.

Έχεις ερωτευθεί ποτέ;

ω ναι! Και το έχω πληρώσει, κάθε φορά.

Τί μουσική προτιμάς να ακούς;

τα πάντα παίζουν. Είναι απλά θέμα ώρας, χώρας και μπόρας.

Ποιος χαρακτήρας της Disney ή της Warner, θα ήθελες να είσαι;

νομίζω δεν είναι ούτε της μιας, ούτε της άλλης, αλλά ο Παπουτσωμένος Γάτος από τον Σρεκ2 με τα εκφραστικότατα μάτια που σταματούν στρατιές ολόκληρες, είναι και πολύ τυπάς!

Πού μένει ο πιο μακρινός σου φίλος;

Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις;

Let's go kick some ass!

Κάτι που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ;

κλειδιά, γυαλιά, λεφτά, τηλέφωνο. Το ψιθυρίζω στον εαυτό μου αυτό το ποιηματάκι κάθε φορά που είναι να φύγω από κάπου για να βεβαιωθώ ότι τα απολύτως απαραίτητα τα έχω.

Τί έχεις στον τοίχο σου;

προς το παρον τίποτα ακόμα. Στο σύντομο μέλλον, μάλλον, ασπρόμαυρο, μη-αποκαλυπτικό γυμνό: το βρίσκω πολύ πιο προκλητικό από το αποκαλυπτικό.

Τί έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου;

σαγιονάρες μπάνιου, χάρτινες σακούλες για δώρα, δε θυμάμαι τι άλλο.

Αν ήσουν μόνος στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει, τι θα έκανες;

"Ω γέα, ήρθε να μου κάνει έκπληξη! Αλλά κι αν τα έκανε θάλασσα, χαλάλι το μωρό μου ... Θα κάνω ότι δεν άκουσα και θα προσποιηθώ την έκπληξη για να μην του το χαλάσω."

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου αριθμός;

69................ (βασικά αριθμός τηλεφώνου είναι και το περιμένω να το δω γραμμένο στην οθόνη του κινητού μου κι από κάτω να λέει "σας καλεί", αλλά ξέρω που πάν τα πρόστυχα μυαλά...)

Ποιο είναι το αγαπημένο σου όνομα;

Λέων

Ποια είναι τα hobbies σου;

α, καλά! Τώρα δέσαμε. Κάτσε καλά: θέατρο, μουσική, ταξίδια, κολύμβηση, κινηματογράφος, λογοτεχνία, μαγειρική, όπερα, μπαλέτο, ποίηση, συζητήσεις, επισκέψεις σε φίλους, εκδρομές/βόλτες στη φύση μόνος ή με καλή παρέα, φωτογραφία, και αρκετά άλλα. Η σειρά εντελώς τυχαία.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα;

Γαλλική Πολυνησία - εγώ κι Εκείνος - με μαγιώ - ξαπλωμένοι στην λευκή άμμο - παραλία - χωρίς κρεβατάκι - ούτε καν πετσέτα - πίνα κολάντα μέσα σε καρύδα - κλειστά μάτια - ήλιος - αεράκι φέρνει άρωμα τροπικών λουλουδιών - το χέρι μου στο σβέρκο του.

Μια ευχή για το μέλλον;

να γνωρίσουμε όλοι καλύτερα τον εαυτό μας.

Αν μπορούσες να πας πίσω το χρόνο, σε ποια εποχή θα σταματούσες;

Αναγέννηση.

Φωτιά! Τι θα πάρεις μαζί σου;

αυτά που δεν πρέπει να καταστραφούν είναι ήδη στο πυρίμαχο χρηματοκιβώτιο, αυτά που δεν μπορούν να καταστραφούν είναι ήδη βαθιά ριζωμένα μέσα μου, άρα αφού τσεκάρω ότι Εκείνος είναι ήδη μπροστά μου και φεύγει, είναι όλα οκ.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι;

κρίνο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου σειρά;

ούτε που θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά τηλεόραση. Από ότι πήρε το μάτι μου κάποια στιγμή, στην σειρά "Έρωτας" παίζουν ωραία γκομενάκια...

Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;

"My best friend's wedding". Το ξέρω, χαζοχαρούμενη, αλλά όχι αν πιάσεις το κρυμμένο μήνυμα ότι κάτι που θες πολύ πρέπει να το κυνηγάς μέχρι όσο μπορείς. Χώρια ότι και η Τζούλια και ο Ρούπερτ είναι χάρμα οφθαλμών σε αυτή την ταινία!

Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;

ένα μόνο???!!! Αυτές τις μέρες το "Impossible".

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;

πάλι ένα πρέπει να πω, ε?... Ουφ... "Le petit prince".

Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο;

Ζυγός είμαι, το είπαμε, τουτέστιν, δεν τις μπορώ τις επιλογές! Αλλά οκ, αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω ένα, θα πω "γάτος".

Ποιο είναι το αγαπημένο σου ρούχο;

τζην και πάλι τζην.

Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σου καλλιτέχνης/ιδα;

το στρίμωγμα πάει σύνεφο σήμερα βλέπω... Λοιπόν, παρά του γεγονότος ότι είναι πολύ κλισέ ως επιλογή, θα πω την Μαντόνα, για τις συνεχείς τις μεταμορφώσεις, για τις επιχειρηματικές τις επιλογές, για την καλλιτεχνική της πορεία, για το γεγονός ότι αδιαμφησβήτητα επηρεάζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τόσο πολύ κόσμο, αλλά και για αρκετούς άλλους λόγους.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

μπλε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

σούσι.

Αν ήσουν χαρακτήρας απο cartoon, ποιος θα ήθελες να είσαι;

αν ξαναπώ τον Γάτο από το Σρεκ2, μετράει ως απάντηση ή απλά επαναλαμβάνομαι?

Ποια είναι η μεγαλύτερή σου κακή συνήθεια;

ενθουσιάζομαι μάλλον πολύ εύκολα από πρόσωπα. Αυτό μου το θεωρώ χειρότερο κι από το κάπνισμα.

Ποιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου σου αρέσει;

θετική σκέψη, ακόμα και υπό πίεση.

Και ποιο δε σου αρέσει;

αυτή την περίοδο, θα έλεγα το ότι "δεν αφήνω εύκολα αυτά που θα έπρεπε να αφήσω", αλλά γενικότερα θα έπρεπε να πω "η ειρωνία".

Ποια είναι η πιο συνηθισμένη ατάκα σου;

"Ένας τρόπος υπάρχει να μάθεις."

Ποια δουλειά θα ήθελες να κάνεις;

δεν μπορώ άλλο τις επιλογές: και κτηνίατρος και δημοσιογράφος και πιλότος.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

να χάνω δικά μου πρόσωπα.

Ποια είναι η καλύτερη πίτσα κατά τη γνώμη σου;

αυτή που τα έχει όλα! Ε μα πια!

Τί είναι τα κατοικίδια για σένα;

αμφίδρομη αγάπη χωρίς όρους και περιορισμούς, πραγματικά για πάντα.

Αν έπρεπε, για κάποιο λόγο, να στερηθεί ο άνθρωπος όλων των δεξιοτήτων του εκτός από μιας, ποιά ικανότητα θα διάλεγες να παραμείνει;

την επικοινωνία σαφέστατα.

Τις ευχαριστίες σας προς ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ για την ιδέα και η σκυτάλη περνάει σε όποιον νοιώθει εξομολογητικός.

Song of the day

Κάθε όποτε μου τη βαρέσει, το πρωί που μπαίνω στο αυτοκίνητο να έρθω γραφείο, πατάω απλά το πλήκτρο "Play" στο iPod μου και, επειδή το έχω στο shuffle, μου πετάει ένα από τα περίπου δυόμισι χιλιάδες κομμάτια που έχω περάσει. Η επιλογή είναι σχεδόν πάντα ενδιαφέρουσα, ειδικά άμα σκεφτεί κανείς ότι εκεί μέσα έχω από κλασική μουσική μέχρι παραδοσιακά μέχρι ποπ και ροκ και χαουζάκια και ό,τι άλλο φανταστείς.

Σήμερα, το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν αυτό: (από τον καιρό που ο Γ Θεοφάνους έγραφε για τους ΟΝΕ)

Αυτό δεν είναι απλά ένα "Γεια."
δεν είναι "Θα σε δω μετά."
δεν είναι τίποτα από όλα αυτά

Αυτό το δάκρυ που κρατάς
πίσω απ' το γέλιο που φοράς
το ξέρω πως είναι για μας

Δεν μπορώ να το πιστέψω
πως τελειώνουμε εδώ
...

Α ρε iPodάκο τι μας κάνεις πρωινιάτικα!...

Καλημέρα σε όλους και σε Εσένα.

ΥΓ.: Ευτυχώς, η επόμενη επιλογή ήταν τόσο ανεβαστική που με κοίταγαν από τα διπλανά αμάξια στη διαδρομή, αλλιώς...

Το αποφάσισα

Όλη μέρα το σκέφτομαι. Από την ώρα που "μιλήσαμε" για λίγο χτες το σκέφτομαι. Εντάξει, σκέφτομαι κι άλλα πράγματα, αλλά περισσότερο σκέφτομαι ότι θέλω να Του μιλήσω. Πρέπει να Του μιλήσω. Πρέπει να Τον δώ. Μάλλον θα φάω μια γερή και τρανταχτή πόρτα, αλλά θέλω να Τον δώ. Να τον ακούσω. Να με κοιτάξει μες στα μάτια και να μου πει ότι θέλει να φύγω. Για πάντα. Κι έτσι λοιπόν, θα πάω να Τον δω. Καλή απόφαση? Κακή απόφαση? Ο χρόνος θα το δείξει. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν δεν κάνω αυτό το ταξίδι τώρα, θα το μετανοιώνω για μια ζωή. Τη δική μου. Πάω να βρω τα αγαπημένα μου παπούτσια!

If i were in His shoes... *

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Πάντα τα φόραγε άλλος. Ένας άλλος που πάντα προσπαθούσα να καταλάβω. Ένας άλλος που ήταν πάντα άλλος, αλλά πάντοτε ο ίδιος. Όπως ίδια ήταν η προσπάθεια μου να τον καταλάβω. Μερικές φορές τα κατάφερνα. Άλλες πάλι όχι. Και να σου οι διαφωνίες και οι συζητήσεις. Τα καυγαδάκια και οι μικροτσακωμοί. Αλλά για εκείνες τις φορές που μπορούσα να τον καταλάβω, άξιζαν όλα τα άλλα. Με ένα μικρό βήμα κάθε φορά, τον γνώριζα όλο και πέρισσότερο. Όσο με άφηνε να τον γνωρίσω βέβαια. Αλλά άξιζε, ω, ναι, άξιζε κάθε φορά τον κόπο.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Εγώ απλά περπατούσα δίπλα τους. Συμπορευόμουν. Και σε κάθε βήμα τους, στο μεγάλο ή μικρό ταξίδι, τον γνώριζα περισσότερο. Όσο περισσότερο τον γνώριζα, τόσο πιο κοντά ερχόμασταν. Όσο περισσότερο με άφηνε να τον πλησιάσω, τόσο πιο κοντά ερχόμασταν. Παράλληλοι δρόμοι. Μέχρι να μην είναι πια παράλληλοι.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Απλά περπάταγαν δίπλα μου. Για όσο ήθελαν. Για όσο τους άρεσε. Μέχρι που αυτός έμπαινε στα αγαπημένα μου παπούτσια και έπαιρνε τον δρόμο του. Μόνος. Χωρίς εμένα. Όπως έκανε και Εκείνος πρόσφατα. Γιατί έτσι θέλησε. Έτσι αποφάσισε. Μόνος. Χωρίς καν να το συζητήσει.

(Τα συγκεκριμένα μαύρα παπουτσάκια, μου άρεσαν μόλις τα είδα. Είχα πάει θυμάμαι στη Σιγκαπούρη για διακοπές και με το που τα πήρε το μάτι μου στη βιτρίνα, τα πήρε και το χέρι μου από το ράφι. Και με συνόδευσαν σε κάμποσα ταξίδια. Άλλες φορές μόνος, άλλες με παρέα, άλλες με "παρέα". Τώρα ήρθε πια η στιγμή να τα δώσω στη φίλη Ν, να τα μεταμορφώσει σε έργο τέχνης, όπως μόνο αυτή ξέρει.)

Τα αγαπημένα μου παπούτσια, ποτέ δεν τα φόραγα εγώ. Φέρε μου πίσω τα αγαπημένα μου παπούτσια!

* Ή αλλιώς: Η απάντηση μου στην πρόσκληση του Ηφαιστίωνα.

Βρικόλακες

Μια φίλη με προσκάλεσε να πάμε χτες σε μια θεατρική παράσταση, τους «Βρικόλακες» (γιατί το ορθογραφικό βοήθημα μου το γράφει με «ι», απλά δεν γνωρίζω...) του Ιμπσεν. Με όχι πολύ ενθουσιασμό (καθ’ ότι Σάββατο βράδυ) δέχτηκα την πρόσκληση και πήγα.

Φτάνοντας ανακάλυψα ότι πριν την παράσταση, θα έδινε διάλεξη ο Νορβηγός διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ιμπσεν. Στην αρχή με βάρεσε βαρεμάρα. Όταν ο τύπος συνέχισε να μιλάει, η βαρεμάρα χτύπησε κόκκινο. Μετά από λίγο όμως, ο κύριος έγινε πιο ενδιαφέρων. Η ανάλυση που έκανε, καθώς και τα επιπρόσθετα στοιχεία που παρέθεσε για την συγγραφή του έργου, αλλά και για την πλοκή, ήταν πολύ χρήσιμα και με βοήθησαν να κατανοήσω ακόμη καλύτερα το έργο. Ο μόνος λόγος που θα με έκανε να αφαιρεθώ (το προκλητικό γκομενάκι που καθόταν στη σειρά πιο πίσω) πολύ σύντομα άρχισε να φθίνει, μέχρι που έσβησε εντελώς. (το ότι αποδείχτηκε αρκετά ρηχός σε σύγκριση με Εκείνον, καθώς επίσης και η ηλικία του – 17 χρονών, όπως έμαθα αργότερα από τη γνωστή μου καθηγήτρια που συνόδευε την τάξη του στην παράσταση – τον εκμηδένισαν εντελώς για τα μάτια μου)

Έχοντας λοιπόν για εφόδιο τις πληροφορίες του κύριου καθηγητή, τα φώτα του θεάτρου έσβησαν και η σκηνή φωτίστηκε από τους ηθοποιούς. Όλα κυλούσαν ομαλά και άρχισα να αλλάζω την άποψη μου (ότι και καλά βαριόμουν που ήρθα) μέχρι που μπήκε στη σκηνή η Δέσποινα Μπεμπεδέλη: φως! Μόνο και μόνο που στάθηκε στην άκρη της σκηνής (όπως απαιτούσε ο ρόλος της) ήταν αρκετό. Με ένα απλό, λιτό, βυσσινί φόρεμα, και τα σημάδια του χρόνου αμακιγιάριστα στο πρόσωπο της, κυριολεκτικά γέμισε τη σκηνή. Η γυναίκα είναι από τις Μεγάλες Κυρίες του θεάτρου! Αδιαμφισβήτητα. Ταλέντο. Και γυναικάρα! Όχι, δεν είναι ένδειξη καμιάς διαστροφής αυτό: εξακολουθούν να με ελκύουν σεξουαλικά οι άντρες. Απλά η κυρία Μπεμπεδέλη αποτελεί για μένα μια ζωντανή ένδειξη του ότι μπορεί κανείς να ωριμάσει και να μεγαλώσει, όχι απλά διατηρώντας την γοητεία που είχε στη νεότητα, αλλά αυξάνοντας την και διευρύνοντας την!

Η ερμηνεία της ήταν, τουλάχιστον, συγκλονιστική. Όπως εξίσου συγκλονιστική ήταν και η διπλή (!) διακοπή που δέχτηκε στην κορύφωση της παράστασης, τον καταπληκτικό της μονόλογο, από τον ενοχλητικότατο ήχο κινητού τηλεφώνου. Ιεροσυλία? Έγκλημα? Θράσος? Όπως και να το πει κανείς, θα είναι λίγο. Η γυναίκα να καταθέτει την ψυχή της στο σανίδι, και ο άλλος, ΔΥΟ φορές, να αφήνει το κινητό του ανοιχτό? Μα έλεος ρε πούστη μου, έλεος!

Η αντίδρασης της Μπεμπεδέλη καταπελτική. Αλλά τα λόγια του χαρακτήρα που ενσάρκωνε, με συνοδεύουν ακόμα στο μυαλό μου... Λόγια που (στο περίπου) Του είχα πει κι εγώ. Για το παρελθόν όλων μας που μας στοιχειώνει κάποτε. Για το πως η προηγούμενη ζωή μας συχνά επιστρέφει, μας βρικολακιάζει και αποτελεί τροχοπέδη για την τωρινή μας ανάπτυξη ως άνθρωποι. Και θυμάμαι ακόμα την (γραπτή) Του απάντηση. Για το παρελθόν Του. Για της εμπειρίες Του. Για τα φτερά Του, που αιμορραγούσαν... Φτερά που δε με άφησε να Τον βοηθήσω να τα ανοίξει ξανά. Να πετάξει. Μαζί μου... Όταν Αυτός μου είπε τα λόγια εκείνα, με συγκίνησε. Και, ναι, δεν το κρύβω, ντράπηκα κιόλας. Η εσωτερική Του δύναμη, ενδυνάμωσε κι εμένα. Και μετά... Μετά...

Μετά την παράσταση, πήγα να την δω στο καμαρίνι της. Ήθελα να της πω το πόσο με συγκλόνισε. Το πόσο καταπληκτική ήταν η ερμηνεία της. Το πόσο τη θαυμάζω. Το πόσο ντρέπομαι εκ μέρους όλων για την διακοπή που της έγινε. Να προσφέρω την απολογία μου. Μπροστά μου όμως ήταν δυο-τρεις άλλοι θαυμαστές από το κοινό που της μιλούσαν και περίμενα υπομονετικά. Στάθηκα στην πόρτα και την κοίταζα. Την θαύμαζα. Μετά από λίγο, απλά έφυγα... Η γυναίκα είναι μυθικών διαστάσεων! Ότι και να της έλεγα θα ήταν λίγο. Απλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που την θαύμασα στην σκηνή... Αυτό κι ένα μεγάλο Ευχαριστώ!

По дрехите посрещат, по ума испращат

Πολλές φορές, οι διάφοροι φίλοι θα με ρωτήσουν για άτομο της δικής μου παρέας, που δεν γνώρισαν ακόμη, με «ερωτικό» ενδιαφέρον. Και η πιο συνήθεις ερωτήσεις είναι «Πως είναι αυτός?» ή «Είναι όμορφη αυτή?». Τι να απαντήσει κανείς? Ειδικά άμα πρόκειται για άτομα που γνωρίζω χρόνια, είναι πολύ δύσκολη μια απάντηση. Τους ανθρώπους αυτούς που μας δένει σχέση χρόνων, δεν τους βλέπω πια εξωτερικά. Υπάρχει μια άλλη επαφή. Μια άλλη επικοινωνία. Πως μπορώ να χαρακτηρίσω τη γλυκύτατη Ν. ως απλά «κοντή» «μελαχρινή» ή «γεματούλα» ακόμα κι αν αυτοί αντικειμενικά είναι χαρακτηρισμοί που θα μπορούσαν να της αποδοθούν ή ακόμα που η ίδια θα χρησιμοποιούσε ή χρησιμοποιεί για τον εαυτό της?

Και φυσικά η αμέσως ερώτηση είναι «Μα καλά, εσύ δεν βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς και εξωτερικά?» που είναι και πολύ λογική ερώτηση. Απλά πιστεύω ότι όταν γνωρίζεις ένα πρόσωπο τόσο καλά εσωτερικά, παύει να σε ενδιαφέρει καν η εξωτερική εμφάνιση. Πολλές φορές, ακόμη και τα ίδια τα πρόσωπα στα οποία αναφέρομαι θα με ρωτήσουν «Μου πάει αυτό το μαλλί?» ή «Πιστεύεις ότι είμαι χοντρός?» και ούτε και σε αυτούς ακόμα μπορώ να απαντήσω. Δεν είναι η εμφάνιση τους κάτι που με ενδιαφέρει. Αλλά το πως είναι ως άνθρωποι. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι δίπλα μου για τόσο καιρό άλλωστε.

Δεν αντιλέγω ότι σίγουρα, και ειδικά όταν πρόκειται να δεις κάποιο πρόσωπο ερωτικά, η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο. Αλλά αν σταθεί κανείς μόνο σε αυτό, τότε το έχει χάσει το παιχνίδι, κατά την άποψη μου. Η εμφάνιση αλλάζει με τον χρόνο, χαλάει με το πέρασμα του χρόνου. Ο εσωτερικός κόσμος επίσης μεταβάλλεται βεβαίως. Αλλά είναι πιο δύσκολο αυτό, γιατί ο εσωτερικός κόσμος είναι πιο σταθερός, πιστεύω.

Κάπου διάβασα, και νομίζω το είχε πει ο Δαλάι Λάμα, ότι όταν διαλέγεις σύντροφο, διάλεξε κάποιον με τον οποίο μπορείς να συνομιλείς καλά – όσο περνάει ο χρόνος, η ικανότητα αυτή γίνεται όλο και πιο σημαντική στη συμβίωση ενός ζευγαριού. (Για αυτόν τον λόγο κόλλησα περισσότερο με Εκείνον άλλωστε.)

Οι Βούλγαροι λένε «По дрехите посрещат, по ума испращат.» που θα πει «Με τα ρούχα υποδέχονται, με το μυαλό αποχαιρετούν.» και φυσικά σημαίνει ότι η εμφάνιση δίνει την πρώτη εντύπωση, ο εσωτερικός κόσμος, όμως, ολοκληρώνει την γνώμη που έχουν σχηματίσει για σένα.

Σκύλα! *

Αν ακούσεις την έκφραση «Αυτή είναι και πολύ σκύλα» η εντύπωση που θα αποκομίσεις για την εν λόγω γυναίκα είναι συγκεκριμένη, και σίγουρα δεν είναι η καλύτερη. Γιατί άραγε δεν υπάρχει η ίδια έννοια και στο αντίστοιχο «σκύλος»? Γιατί δηλαδή εγώ πρέπει να δείχνω κατανόηση όταν έρχονται «εκείνες οι μέρες του μήνα», αλλά όταν εγώ κάποιες άλλες μέρες έχω τις μαύρες μου να είμαι απλά «μαλάκας» και «σοβινιστικό γουρούνι»? Γιατί??? Δηλαδή όταν εγώ, κοπέλα μου, καταφέρνω και ελέγχω τα συναισθήματα μου και συγκρατώ τον θυμό μου, δεν πρέπει δικαιωματικά να μου ανήκει ο τίτλος «ισχυρό φύλο»?! Και να τους ανοίγουν τις πόρτες, και να τους κουβαλάν τα ψώνια, και να τους κρατάνε το παλτό, και να τους πάνε λουλούδια, ΚΑΙ να ακούν τα περί δήθεν πονοκεφάλου στο κρεβάτι?! Ρίξε ένα γαμησάκι, να δεις τι ωραία θα σου περάσει ο κάθε πονοκέφαλος κυρία μου. Τουλάχιστον άμα εμένα ο γκόμενος (λέμε τώρα...) μου λεει ότι δε θέλει σεξ, ξέρω ότι απλά δε θέλει και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Κι εκείνο το διαβόητο “silent treatment”? Πρέπει εγώ να μπορώ να σε ψυχαναλύω και να διαβάζω τα μάτια σου κάθε φορά που δε μιλάς? Ε, όχι κυρία μου, όχι!

Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα! Όχι δεν είμαι σεξιστής, ούτε σοβινιστικό γουρούνι, αλλά, με κάτι συμπεριφορές από μερικές, τα παίρνω στο κρανίο.

* και μετά αναρωτιούνται μερικοί γιατί είμαι gay!

Credible incredible

Είναι κάθε φορά εκπληκτικό το πως η ζωή δε σταματά να μας συναρπάζει! Πως κάθε απώλεια μπορεί να είναι ταυτόχρονα και κέρδος. Πως ουδέν καλό αμιγές κακού, και το αντίθετο. Πως κάθε στιγμή μπορεί να χάσεις κάποιον ή κάτι που θες και την αμέσως επόμενη στιγμή να βρεις κάτι άλλο, που δε θα το αντικαταστήσει κατ’ ανάγκη, αλλά θα σου δώσει κάτι. Εξ άλλου, αυτό ήταν και μια από τις σκέψεις μου εκείνη τη μέρα για Εκείνον.

Οι τελευταίες δυο μέρες ήταν έτσι για μένα. Τίποτα δε με προετοίμαζε γι’ αυτό που θα ακολουθούσε όταν πήγα για μια επίσκεψη σε μια φίλη προχτές το απόγευμα. Και τίποτα δεν με προετοίμασε για τα γεγονότα της επόμενης μέρας.

Φτάνω λοιπόν στης φίλης μου Ε το σπίτι, με μισό κιλό μπισκοτάκια νηστίσιμα απ’ τον καλύτερο φούρνο της πόλης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα μου έκανε μουτράκια μεν, θα καραγούσταρε δε. Εκεί βρίσκω τον Κ, την Ζ, και την Ει. Όπως το περίμενα, η Ε αρχίζει τα γνωστά «Μα δεν έπρεπε!» και «Μα τι είναι αυτά?» και «Φαίνονται υπέροχα!» και «Ουφ, τώρα θα πρέπει να τα φάμε, ε?» και απλά την αγνοώ και ανοίγω τα μπισκοτάκια και ορμάμε μέσα! Τσάι, καφές, κουβέντα, τα γνωστά...

Σε κάποια στιγμή η Ε μου πετάει:

- Και πως τα περνάς με την Ζούμπη? Αλληλομαθαίνεστε?

Και πετάγεται ο Κ που δεν γνώριζε τα περί Ζούμπη και με ρωτάει:

- Πήρες σκυλάκι?

Και να του λέω εγώ ότι

- Ξέρεις Κ δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, μάλλον αυτή με πήρε! Και να λέω για πολλοστή φορά τη γνωστή ιστορία. Και εδώ ξεκινάν τα απρόσμενα.

Τελειώνουμε την κουβέντα και πάμε σπίτια μας. Την επομένη το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Κ και μου λέει:

- Έχω και καλά νέα και κακά – ποια θες πρώτα?
- Τα καλά βέβαια. Να ανέβω λίγο και με ρίχνεις μετά.
- Οκ λοιπόν. Κανείς ποτέ δεν έχει κακομεταχειριστεί την Ζούμπη και δεν την πέταξαν στο δρόμο. Και το όνομα της είναι Σιέλο.
- Και τα κακά νέα ποια είναι?
-Χτες όταν γύρισα σπίτι μίλησα με τη φίλη μου την Σ και της είπα την ιστορία της Ζούμπη, καθότι φιλόζωη κι αυτή και την βρήκε εκπληκτική. Σήμερα που πήγε στο γραφείο της το συζήτησε με μια συνάδελφο της και η συνάδελφος της έμεινε έκπληκτη γιατί η γειτόνισσα της εδώ και αρκετό καιρό ψάχνει το σκυλάκι της που χάθηκε και είναι ακριβώς όπως είναι η Ζούμπη. Να δώσω το τηλέφωνο σου να σε πάρουν να κανονίσετε να τους την παραδώσεις?
- ...
- Είσαι εκεί?
- Ναι εδώ είμαι...
- Δε σ’ άκουγα και νόμισα πως έπεσε η γραμμή.
- Όχι, όχι εδώ είμαι και σ’ ακούω.
- Οκ. Θα δώσω λοιπόν το τηλέφωνό σου να σε πάρουν.
- Ναι, εντάξει...
- Γεια σου λοιπόν.
- Γεια σου Κ.

Κι έτσι λοιπόν, ξαφνικά όπως ήρθε στη ζωή μου η Ζούμπη, εξίσου ξαφνικά θα έφευγε.

Έκλεισα την πόρτα του γραφείου μου, έβαλα το τηλέφωνο στη λειτουργία «Σε συνάντηση» και κοίταγα έξω απ’ το παράθυρο. Θα έφευγε λοιπόν. Αλλά μήπως αυτό ήταν κάνα σημάδι ότι θα επέστρεφε Εκείνος? Ρε λες?

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Και όχι, δεν ήταν Αυτός. Άγνωστο νούμερο.

- Παρακαλώ?
- Ο κύριος Ρ μιλάει?
- Ναι! Πως το ξέρετε? (ήμουν σίγουρος ότι όλοι οι «μεσάζοντες» δεν γνώριζαν το επώνυμο μου)
- Χε χε – και έμενες στην περιοχή Π όταν πήγαινες δημοτικό?
- Ναι! (αυτό σίγουρα δεν το ήξερε κανείς από όσους μετέφεραν τα νέα για την Ζούμπη) Που το ξέρετε?!
- Εγώ ξέρεις ποιος είμαι? (ο τυπάς άρχισε να γίνεται ενοχλητικός)
- Όχι βέβαια, δε σας γνωρίζω.
- Είμαι ο Π – με θυμάσαι? Ήμασταν συμμαθητές στο δημοτικό!
- Έλα ρε, τι κάνεις? Που βρήκες το τηλέφωνό μου? Πως και με θυμήθηκες?

Τελικά ο Π είναι ο ιδιοκτήτης της Σιέλο και όχι μόνο είναι τα πατρικά μας 100 μέτρα το ένα από το άλλο, αυτός έμενε 100 μέτρα από το υπό κατασκευή σπίτι μου! Πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά!

Μάζεψα τα πραματάκια μου, ενημέρωσα τους συναδέλφους ότι θα λείψω για κάνα μισάωρο και πήγα να πάω την Ζούμπη σπίτι της.

Τελικά, κάθισα εκεί για 3 ώρες, γνώρισα και τη γυναίκα του και κανονίσαμε να βγούμε για φαγητό την Παρασκευή. Όπως αποδείχτηκε, είναι πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και οι δύο: εκείνος ασχολείται με τη μουσική, έχει συλλογή από κιθάρες και η σύζυγος του με τη διακόσμηση (θα μου φτιάξει και το σπίτι) και ερασιτεχνικά με μάσκες, ταξιδεύουν συχνά και είναι γενικώς πολύ καλή παρέα. Και μας έφερε κοντά ένα σκυλί!

Έμαθα επίσης ότι άλλοι δύο συμμαθητές μας από το δημοτικό μένουν στην περιοχή. Τελικά δε θα είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων: με 3 παιδικούς φίλους να μένουν σε απόσταση 2-3 λεπτών από το σπίτι μου, τα πάρτι προβλέπονται συχνά! Λες να έχω κι άλλες ευχάριστες εκπλήξεις και να είναι και Εκείνος στις συγκεντρώσεις αυτές?...

Αναμένω με πολλή αγωνία το αύριο.

‘You want to hear something really crazy?’ *

‘You want to hear something really crazy?’ Gibreel after a hundred and one days offered Chamcha more confidences. ‘You want to know why I’m here?’ And told him anyway: ‘For a woman. Yes, boss. For the bloody love of my bloody life. With whom I have spent a sum total of days three point five. Doesn’t that prove I really am cracked? QED, Spoono, old Chumch.’

And: ‘How to explain it to you? Three and a half days of it, how long do you need to know that the best thing has happened, the deepest thing, the has-to-be-it? I swear: when I kissed her there were mother-fucking sparks, yaar, believe don’t believe, she said it was static electricity in the carpet but I’ve kissed chicks in hotel rooms before and this was a definite first, a definite one-and-only. Bloody electric shocks, man, I had to jump back with pain.’

He had no words to express her, his woman of mountain ice, to express how it had been in that moment when his life had been in pieces at his feet and she had become its meaning. ‘You don’t see,’ he gave up. ‘Maybe you never met a person for whom you’d cross the world, for whom you’d leave everything, walk out and take a plane. She climbed Everest, man. Twenty-nine thousand and two feet, or maybe twenty-nine one four one. Straight to the top. You think I can’t get on a jumbo jet for a woman like that?’

* απόσπασμα από το βιβλίο “The Satanic Verses” του Salman Rushdie. Όλα τα τονισμένα σημεία από μένα.