Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και για να μαθαίνουν οι νεαρότεροι.

Το πιο κάτω είναι απόσπασμα από το βιβλίο με τον τίτλο της ανάρτησης, από την Αυστραλή συγγραφέα Κολλήν ΜακΚάλοου. Είχε γίνει και σειρά για την τηλεόραση παλιότερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ένα κομμάτι που με συναρπάζει ακόμη. Το παραθέτω αμετάφραστο, γιατί όλο και κάτι θα χάσει στην προσαρμογή του στα ελληνικά.

Long Ago, there was a bird who sang just once in its life.
From the moment it left its nest, it searched for a thorn tree.
And it never rested until it found one.
Then, it began to sing more sweetly than any other creature on the face of the earth.
And, singing, it impaled its breast on the longest, sharpest thorn.
But, as it was dying, it rose above its own agony to out-sing the lark and the nightingale.
The thorn bird pays its life for that one song and the whole world stills to listen and God, in His heaven, smiles.
As its best was bought only at the cost of great pain.
Driven to the thorn, with no knowledge of the dying to come.

But when we press the thorn to our breast,

We know........

We understand.....

And still......we do it.