07 Ιανουαρίου 2009

Αντρέας

Καθόταν χαλαρωμένος στην πολυθρόνα κι έπινε το υπέροχο τσάι που μας έφτιαξε. Αφού με "ανέκρινε" για το πως πέρασα τις γιορτές, πέρασα στην "αντεπίθεση" τρώγοντας κι ένα κουραμπιέ για ενδυνάμωση. Μου είπε τα δικά του και μετά τον ρώτησα:

-Και σήμερα, Θεοφάνεια μέρα, τι έκανες?

-Σήμερα ήμουν με την κυρία Μαρία. Πήγα απ'το σπίτι της να πιούμε καφέ, αλλά αμέσως της αντιπρότεινα να πάμε κάπου έξω, που ήταν και καλή η μέρα: εκτός απ'την αποπνικτικότητα του σπιτιού, υπήρχε και μια μπόχα, μια δυσωδία, είτε απ'την κλεισούρα, είτε απ'την έλλειψη καθαριότητας, άσε... Αλλά κι όταν μπήκαμε στο αμάξι και έκανε μια κίνηση να δέσει την ζώνη ασφαλείας, τα είδα όλα! Ευτυχώς που όντως είχε καλό καιρό και μπόρεσα αμέσως ν'ανοίξω το παράθυρο να μπει καθαρός αέρας άμεσα!

-Τόσο χάλια ε?

-Ε, ναι ρε συ, είναι και τόσων χρονών. Έτσι είναι συνηθισμένες αυτές. Εγώ θα της αλλάξω συστήματα?

-Μα καλά, και γιατί πήγες να περάσεις τόσες ώρες μαζί της? Ήταν ανάγκη?

- Είναι κάποια πράγματα που δεν σου έχω πει. Με τον γιο της, τον Χριστόφορο, είμασταν πολύ καλοί φίλοι...

- Ε, μα πόσο καλοί πια? λέω εγώ και κλείνω το μάτι.

Ο Αντρέας σχεδόν θύμωσε:

- Μη μιλάς έτσι για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις! Και ειδικά για ανθρώπους που έφυγαν πια από τη ζωή...

- Αντρέα, δεν ήξερα... συγνώμη.... ψέλλισα.

- Ο Χριστόφορος κι εγώ, είμασταν πολύ καλοί φίλοι πριν ...φύγει. Αλληλοϋποστήριξη στο φουλ. Και στα καλά, και στα δύσκολα. Έξω στα πάρτι, μέσα για τη μιζέρια. Κι όταν αρρώστησε, και δεν μας το είπε, του έκανα μεγάλη φασαρία. Τα τελευταία λόγια του ήταν "Αντρέα, να προσέχεις τη μάνα μου τώρα που φεύγω...". Και το έχω πάρει όρκο στον εαυτό μου, όσο ζει η κυρά-Μαρία, θα είμαι δίπλα της. Και για αυτήν, αλλά για τον Χριστόφορο πιο πολύ... Της στέκομαι σαν τον γιο που δεν έχει πια.

- Αντρέα, από τι έφυγε ο Χριστόφορος?

Ο Αντρέας πήρε βαθειά αναπνοή πριν απαντήσει:

- Δεν ξέραμε τίποτε τότε. Ήταν άλλοι καιροί. Μην κοιτάς τώρα που και τα 15χρονα είναι ενήμερα. Τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Μα καμία σου λέω. Τότε, όμως, ελάχιστα πράγματα ξέραμε για το AIDS...

4 σχόλια:

apparos είπε...

Κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά.
Υπάρχουν φίλοι, πραγματικοί.

{.πavλος.} είπε...

bravo tou...poly swstos!

Hfaistiwnas είπε...

.... :(

Χωρίς λόγια..

mahler76 είπε...

οοο, δεν έχω λόγια.