Τερέζα

"Να πας να φέρεις την Τερέζα, τουλάχιστον, μπορείς?" είπε η μάνα μου, η οποία μετά την πρόσφατη περιπέτεια υγείας που είχε, ανακάλυψε, μέσω διάφορων γνωστών, τις υπηρεσίες της Τερέζας που θα τη βοηθούσε να συμμαζέψει λίγο το σπίτι. Ως καλός γιός που είμαι (λέμε τώρα) ζητάω διεύθυνση και πάω με το αμάξι να συναντήσω την Τερέζα, άγνωστων λοιπών στοιχείων.

Με το που φτάνω στο συμφωνημένο σημείο, βρίσκω να με περιμένει ήδη, μια κυρία γύρω στα 35 με 40, περιποιημένη και χαμογελαστή. Κατεβαίνω να συστηθώ, μιας και δεν είχαμε ξαναγνωριστεί και μετά από μερικές βασικές κουβέντες, της προτείνω να ξεκινήσουμε.

- Να καθίσω στο πίσω κάθισμα? με ρωτάει κι εγώ μένω άφωνος για μερικά δευτερόλεπτα πριν της προτείνω να καθίσει μπροστά ,μαζί μου.

Και εννοείται αρχίζω να σκέφτομαι: πως άραγε να της έχουν φερθεί σ'αυτή τη χώρα για να νοιώθει ότι δεν θα την ήθελα στο κάθισμα του συνοδηγού? Τι να της έχουν πει? Πόσο να την έχουν εξευτελίσει, για να σκέφτεται ότι δεν δικαιούται να είναι δίπλα-δίπλα με έναν "λευκό"? Τι ρατσισμός μας διακατέχει τελικά? Πως την έχουμε δει και συμπεριφερόμαστε σε άλλους ανθρώπους ως "ζώα" μόνο και μόνο από το χρώμα του δέρματος τους? Φυσικά, εδώ συμπεριφερόμαστε σε "δικούς" μας ανθρώπους ως ζώα, και θα κολλήσουμε στους ξένους...

Σκέφτομαι επίσης ότι είμαι αγενής και οδηγώ σιωπηλός και εννοείται ότι δεν ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί της. Γιατί άλλωστε? Να της προκαλέσω κι άλλο πόνο. Τι θα μου απαντούσε? Θα μου απαντούσε?

Κι έτσι, σιγά-σιγά, μου είπε για την πόλη καταγωγής της (Γκόα), για την κουζίνα της περιοχής της, για την κόρη της που έμεινε στην Ινδία, για τον γιό της που γεννήθηκε εδώ, για το σχολείο με της καθολικές καλόγριες που πήγε, για το πρόβλημα με τους μουσουλμάνους στη χώρα της και τόσα άλλα, για να καταλήξει λέγοντας: αν ποτέ επισκεφθείς την χώρα μου και είμαι ήδη εκεί, θα χαρώ πολύ να σε φιλοξενήσω και να σου δείξω της ομορφιές που έχουμε.

Εννοείται έμεινα μαλάκας και μετά αυτομαστιγώθηκα στο μυαλό μου γιατί δε θά'πρεπε να μείνω...