Τερέζα

"Να πας να φέρεις την Τερέζα, τουλάχιστον, μπορείς?" είπε η μάνα μου, η οποία μετά την πρόσφατη περιπέτεια υγείας που είχε, ανακάλυψε, μέσω διάφορων γνωστών, τις υπηρεσίες της Τερέζας που θα τη βοηθούσε να συμμαζέψει λίγο το σπίτι. Ως καλός γιός που είμαι (λέμε τώρα) ζητάω διεύθυνση και πάω με το αμάξι να συναντήσω την Τερέζα, άγνωστων λοιπών στοιχείων.

Με το που φτάνω στο συμφωνημένο σημείο, βρίσκω να με περιμένει ήδη, μια κυρία γύρω στα 35 με 40, περιποιημένη και χαμογελαστή. Κατεβαίνω να συστηθώ, μιας και δεν είχαμε ξαναγνωριστεί και μετά από μερικές βασικές κουβέντες, της προτείνω να ξεκινήσουμε.

- Να καθίσω στο πίσω κάθισμα? με ρωτάει κι εγώ μένω άφωνος για μερικά δευτερόλεπτα πριν της προτείνω να καθίσει μπροστά ,μαζί μου.

Και εννοείται αρχίζω να σκέφτομαι: πως άραγε να της έχουν φερθεί σ'αυτή τη χώρα για να νοιώθει ότι δεν θα την ήθελα στο κάθισμα του συνοδηγού? Τι να της έχουν πει? Πόσο να την έχουν εξευτελίσει, για να σκέφτεται ότι δεν δικαιούται να είναι δίπλα-δίπλα με έναν "λευκό"? Τι ρατσισμός μας διακατέχει τελικά? Πως την έχουμε δει και συμπεριφερόμαστε σε άλλους ανθρώπους ως "ζώα" μόνο και μόνο από το χρώμα του δέρματος τους? Φυσικά, εδώ συμπεριφερόμαστε σε "δικούς" μας ανθρώπους ως ζώα, και θα κολλήσουμε στους ξένους...

Σκέφτομαι επίσης ότι είμαι αγενής και οδηγώ σιωπηλός και εννοείται ότι δεν ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί της. Γιατί άλλωστε? Να της προκαλέσω κι άλλο πόνο. Τι θα μου απαντούσε? Θα μου απαντούσε?

Κι έτσι, σιγά-σιγά, μου είπε για την πόλη καταγωγής της (Γκόα), για την κουζίνα της περιοχής της, για την κόρη της που έμεινε στην Ινδία, για τον γιό της που γεννήθηκε εδώ, για το σχολείο με της καθολικές καλόγριες που πήγε, για το πρόβλημα με τους μουσουλμάνους στη χώρα της και τόσα άλλα, για να καταλήξει λέγοντας: αν ποτέ επισκεφθείς την χώρα μου και είμαι ήδη εκεί, θα χαρώ πολύ να σε φιλοξενήσω και να σου δείξω της ομορφιές που έχουμε.

Εννοείται έμεινα μαλάκας και μετά αυτομαστιγώθηκα στο μυαλό μου γιατί δε θά'πρεπε να μείνω...

Αντρέας

Καθόταν χαλαρωμένος στην πολυθρόνα κι έπινε το υπέροχο τσάι που μας έφτιαξε. Αφού με "ανέκρινε" για το πως πέρασα τις γιορτές, πέρασα στην "αντεπίθεση" τρώγοντας κι ένα κουραμπιέ για ενδυνάμωση. Μου είπε τα δικά του και μετά τον ρώτησα:

-Και σήμερα, Θεοφάνεια μέρα, τι έκανες?

-Σήμερα ήμουν με την κυρία Μαρία. Πήγα απ'το σπίτι της να πιούμε καφέ, αλλά αμέσως της αντιπρότεινα να πάμε κάπου έξω, που ήταν και καλή η μέρα: εκτός απ'την αποπνικτικότητα του σπιτιού, υπήρχε και μια μπόχα, μια δυσωδία, είτε απ'την κλεισούρα, είτε απ'την έλλειψη καθαριότητας, άσε... Αλλά κι όταν μπήκαμε στο αμάξι και έκανε μια κίνηση να δέσει την ζώνη ασφαλείας, τα είδα όλα! Ευτυχώς που όντως είχε καλό καιρό και μπόρεσα αμέσως ν'ανοίξω το παράθυρο να μπει καθαρός αέρας άμεσα!

-Τόσο χάλια ε?

-Ε, ναι ρε συ, είναι και τόσων χρονών. Έτσι είναι συνηθισμένες αυτές. Εγώ θα της αλλάξω συστήματα?

-Μα καλά, και γιατί πήγες να περάσεις τόσες ώρες μαζί της? Ήταν ανάγκη?

- Είναι κάποια πράγματα που δεν σου έχω πει. Με τον γιο της, τον Χριστόφορο, είμασταν πολύ καλοί φίλοι...

- Ε, μα πόσο καλοί πια? λέω εγώ και κλείνω το μάτι.

Ο Αντρέας σχεδόν θύμωσε:

- Μη μιλάς έτσι για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις! Και ειδικά για ανθρώπους που έφυγαν πια από τη ζωή...

- Αντρέα, δεν ήξερα... συγνώμη.... ψέλλισα.

- Ο Χριστόφορος κι εγώ, είμασταν πολύ καλοί φίλοι πριν ...φύγει. Αλληλοϋποστήριξη στο φουλ. Και στα καλά, και στα δύσκολα. Έξω στα πάρτι, μέσα για τη μιζέρια. Κι όταν αρρώστησε, και δεν μας το είπε, του έκανα μεγάλη φασαρία. Τα τελευταία λόγια του ήταν "Αντρέα, να προσέχεις τη μάνα μου τώρα που φεύγω...". Και το έχω πάρει όρκο στον εαυτό μου, όσο ζει η κυρά-Μαρία, θα είμαι δίπλα της. Και για αυτήν, αλλά για τον Χριστόφορο πιο πολύ... Της στέκομαι σαν τον γιο που δεν έχει πια.

- Αντρέα, από τι έφυγε ο Χριστόφορος?

Ο Αντρέας πήρε βαθειά αναπνοή πριν απαντήσει:

- Δεν ξέραμε τίποτε τότε. Ήταν άλλοι καιροί. Μην κοιτάς τώρα που και τα 15χρονα είναι ενήμερα. Τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Μα καμία σου λέω. Τότε, όμως, ελάχιστα πράγματα ξέραμε για το AIDS...