Το κρυφτούλι

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό;' Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

‘Χίλια’, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.

Οι Ιταλοί

Όχι, δεν αναφέρομαι στο έπος του '40. Αναφέρομαι στην καθυστέρηση μιας πτήσης από Ρώμη, όπου είχα να πάρω αναπόκριση για κάπου αλλού. Κι αφού η πρώτη πτήση καθυστέρησε, με έβαλαν στην επόμενη για τον προορισμό μου, με αποτέλεσμα να περάσω σχεδόν 12 ώρες στη Ρώμη όπου μπορώ πια, σαν άλλος Μεταξάς, με πολλή σιγουριά να βροντοφωνάξω:

 

ΟΧΙ, δεν υπάρχουν πιο όμορφοι άντρες στην Ευρώπη!

 

Και κυκλοφορούν σε ό,τι στυλάκι θες, όποια ηλικία γουστάρεις, όποιοδήποτε λουκ σε φτιάχνει και γενικά σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Θα τους δεις και να κρατάνε χεράκια, αλλά και να κοιτάζονται με τόσο πάθος που να μην ξέρεις αν θα πλακωθούν στο ξύλο ή θα κάνουν άγριο σεξ right then and there! Τόσο πολύ γουστάρισα, που σκέφτομαι να μετακομίσω.

 

Όχι, σοβαρά στο λέω, σκέφτομαι να μετακομίσω!

 

Δεν μπορούσα (δυστυχώς) να τραβάω φωτογραφίες δεξιά-αριστερά για να δεις και συ του λόγου το άληθες, αλλά έβγαλα αυτή, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης.

 

Εσωτερικός διάλογος *

- Και για πες, γιατί έχεις τόσο καιρό να ασχοληθείς με το μπλόγκινγκ?

- Έπεσε πολύ δουλειά και δεν υπάρχει χρόνος.

- Καλά και δηλαδή πριν δεν είχες δουλειές? Μια χαρά έγραφες όμως!

- Ε, τώρα έχω περισσότερα πράγματα να τρέξω. Έχω κι αυτά τα πρότζεκτ στο εξωτερικό – ξέρεις πως είναι αυτά.

- Ακούγεσαι σα γυναικούλα τώρα, το ξέρεις? Μυξοκλαίς και δικιολογήσαι. Που είν’τ’αρχίδια σου να μιλήσεις ανοικτά?

- Εκεί που ήταν πάντα. Θες να τσεκάρεις?

- Χμ, καλή ιδέα – για να δώ.

- Κάτω τα κουλά σου, ρε!

- Καλά ντε, μην αγριέυεις. Πες όμως, γιατί δε γράφεις λοιπόν?

- Μα σου είπα, έχω πολύ δουλειά. Κι επίσης, απ’τον καιρό που έμαθα ότι τουλάχιστον τρία άτομα από τον κύκλο μου γνωρίζουν την ύπαρξη του και ξέρουν ότι το γράφω εγώ, νοιώθω κάπως…

- Μάλιστα. Τώρα μιλάς ανοιχτά. Και είναι λόγος αυτός να σταματήσεις να γράφεις, ρε?

- Ε, όσο νά’ναι…

- Σαν χαζός ακούγεσαι τώρα, το ξέρεις?

- Δε με παρατάς, λέω εγώ!

- Πως να σε παρατήσω ρε βλάκα? Κομμάτι δικό σου είμαι! Α, καλά: δίκιο είχα, έχεις χαζέψει εντελώς!

- Ρε συ, νοιώθω ένα κάποιο παραβιασμό. Λες και άνοιξε κάποιος το ημερολόγιο μου, κάπως…

- Γιατί, κράταγες ποτέ ημερολόγιο?

- Όχι βέβαια!

- Ε, τότε τι λες ότι νοιώθεις βιασμό ημερολογίου?

- Τώρα ποιός είναι ο χαζός?

- Άσε με! [παύση] Ρε, σύνελθε! Έγραφες ποτέ στο μπλογκ σου πράγματα που δεν τα ήξεραν οι φίλοι σου?

- Όχι.

- Τότε? Τι τόσο πια έγινε?

- Ε, να, νοιώθω κάπως περίεργα. Λες και θα διαβάζουν τις σκέψεις μου…

- Καλά ρε βλάκα, τόσο καιρό που έγραφες, δε σε διάβαζε κόσμος?

- Ναι, αλλά αυτοί δε με γνώριζαν και προσωπικά. Και μη με λες “βλάκα” – είναι σα να λες και σένα “βλάκα”!

- Και δηλαδή επειδή τώρα σε διαβάζουν κάποιοι που σε γνωρίζουν προσωπικά, τι έγινε?

- Νοιώθω περίεργα… Με τους “αγνώστους” μπορούσα νά’μαι πιο άνετος.

- Λες βλακείες, το ξέρεις? Είσαι οκ να ανοίγεσαι σε αγνώστους, εντός ή εκτός εισαγωγικών, και έχεις πρόβλημα να ανοίγεσαι σε γνωστούς και φίλους?

- Ρε, δεν είναι αυτό. Απλά… δε ξέρω… νοιώθω κάπως…

- Εσύ όλη την ώρα νοιώθεις κάπως. Είναι ένα μικρό θαύμα που δε σε κλείσαν σε ίδρυμα ακόμη. Τεσπα, είσαι σίγουρος ότι το ξέρουν?

- Ναι σου λέω! Και τα τρία αυτά άτομα, μου έχουν αναφέρει κατά καιρούς, είτε ότι το διαβάζουν και ξέρουν ότι είμαι εγώ, είτε έκαναν κατευθείαν αναφορές στο τι γράφω. Και μπορεί να τό’χουν πει και σ’άλλους και νά’ναι περισσότεροι από τρεις.

- Τό’χεις συζητήσει μαζί τους?

- Όχι. Τι να συζητήσω? Απ’τη στιγμή που γράφεις κάτι στο διαδίκτυο, είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο ότι θα το μάθει κόσμος. Δεν είναι δα και μυστικό. Οι άνθρωποι αυτοί απλά σύνδεσαν τα γραφόμενα μου με μένα.

- Και καλά, αφού σε απασχολεί τόσο, γιατί δεν το συζήτησες μαζί τους? Δεν έχεις τ’αρχίδια, ε?

- Για πιάσε εδώ να δεις ποιος έχει αρχίδια!

- Δεύτερη φορά που το προτείνεις και δε μπορώ ν’αντισταθώ. [χούφτωμα] Ρε, μούρλια είναι! Και γενικώς είσαι σέξι άντρας…

- Είσαι εντελώς μαλάκας! Σύνελθε!!!

- Ρε συ, άκου τι σου λέω! Μ’αρέσουν! Γουστάρω να σου πάρω μια πίπα! Να χαλαρώσεις κιόλας, γιατί έχεις πολλή ένταση.

- Τώρα τι θες? Να σε σφαλιαρίσω μήπως?

- Κοίτα τώρα, κοίτα τον πως κάνει… Ρε, προσπαθώ να σου υψώσω το ηθικό ρε! Δε χρειάζεται να μου κάνεις τον άγριο για να με καβλώσεις.

- Μα δεν είναι πεσμένο το ηθικό μου. Απλά αγχωμένος νοιώθω…

- Ούτε το ήθικό σου είναι πεσμένο, ούτε αυτό εδώ! [κι άλλο χούφτωμα] Θα μ’αφήσεις επιτέλους να σου πάρω μια πίπα?

- Μα πόσο βλάκας είσαι τελικά??? Μπορεί νά’μαστε δύο εδώ μέσα, αλλά το σώμα ένα είναι. Πως θα μου πάρεις πίπα?

- Ρε, δε θυμάσαι που τό’δαμε σε μια τσόντα με κείνον τον τυπά που έπαιρνε πίπα στον εαυτό του?

- Έχεις ξεφύγει εντελώς, το κατάλαβες? Εγώ σου μιλάω για σοβαρά θέματα και σένα το μυαλό σου στις πίπες!

- Χρόνια τώρα εσύ είσαι ο σοβαρός κι εγώ ο πιο πρόστυχος. Δεν τό’χεις καταλάβει ακόμα?

- Να πάμε πίσω στο θέμα μας? Τι να κάνω?

- Τι θες να κάνεις?

- Ε, αυτό είναι που σου λέω βλάκα μου, ότι δε ξέρω τι να κάνω, αλλά εσύ…

- Οκ, ας εξετάσουμε τα ενδεχόμενα.

- Τώρα μιλάς σωστά!

- Λοιπόν, όπως το βλέπω εγώ, έχεις δύο επιλογές: είτε που θα συνεχίσεις να γράφεις και να μη σε απασχολεί το θέμα, είτε να συνεχίσεις να γράφεις και να άγχεσαι όλη την ώρα ότι θα το διαβάζουν οι φίλοι σου. Που έτσι κι αλλιώς, μπορεί να το διάβαζαν και πριν και απλά να μην το ήξερες.

- Χμ… Δίκιο έχεις. Αρκετό άγχος έχω ήδη στη ζωή μου όμως, δε νομίζεις?

- Άρα?

- Άρα συνεχίζουμε το γράψιμο και δε μας απασχολεί τίποτα.

- Τώρα μιλάς εσύ σωστά! Για στρώσου λοιπόν και γράψε κάτι. Κι έχουμε τόσα θέματα που μας απασχολούν.

- Δίκιο έχεις. Πάω να γράψω.

__________________________________________________________

* και ενδεχόμενο δείγμα σχιζοφρένειας

Χιόνι

Πάντα πέφτει κάτω. Και το αφήνουμε να πέσει. Κανείς δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να το μαζέψει. Το πατάμε. Το ξαναπατάμε. Λιώνει και κανείς δε δίνει σημασία. Δημιουργεί τροχαία συμφόρηση, ακόμα και εμπλοκή. Μας εκνευρίζει και μας θυμώνει. Κι όμως το χιόνι είναι πανέμορφο. Πέρσι τέτοιο καιρό, οι οθόνες των τηλεοράσεων, αλλά και αρκετά μπλογκς, είχαν γεμίσει από εικόνες και ειδήσεις "χιονισμένες". Φέτος όμως?... Και είναι τόσο όμορφο το χιόνι!!! Και όσο όμορφο είναι όταν το κοιτάς μαζεμένο, ακόμα πιο όμορφο είναι όταν κοιτάς μία-μία χιονονιφάδα κάτω από το μικροσκόπιο. Στα χέρια μου έπεσε ένα βιβλίο του Kenneth G. Libbrecht, ερευνητή-καθηγητή στον τομέα του χιονιού, με καταπληκτικές φωτογραφίες. Η τελευταία βέβαια είναι η πιο συγκλονιστική για μένα...

Η τελευταία φωτογραφία πιο πάνω, είναι τεχνητό "χιόνι". Με όλη την τεχνολογία που διαθέτουμε, που έχουμε πάει στο φεγγάρι, που έχουμε κλωνοποιήσει ζώα και ανθρώπους, αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε στον "ανταγωνισμό" μας με τη φύση...

 

ΥΓ: στην πορεία (και επειδή είμαι ζωάκι με πολλή περιέργεια) βρήκα και την ιστοσελίδα του Kenneth G. Libbrecht με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες επί του θέματος, απ'όπου και πήρα καλύτερης ποιότητας φωτογραφίες και αντικατέστησα τις σκαναρισμένες που είχα αρχικά.

Επετειακό

Κυρίες, κύριοι, σας παρουσιάζω τον Κατά Αρκούρη Ιδανικό Άντρα*, ο οποίος έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά (με εντελώς τυχαία σειρά προτεραιότητας):

1. Είναι διατεθειμένος να πάρει ενεργό μέρος στη δική μου ζωή
2. Επιθυμεί μεγάλης διαρκείας, χαλαρές διακοπές κάθε χρόνο
3. Είναι ευφυής, αλλά δεν του αρέσει να το επιδεικνύει
4. Έχει ή αγαπά τα σκυλιά (και όλα τα ζώα) και ειδικά τα δικά μου
5. Αποφεύγει τα ναρκωτικά
6. Έχει μια δουλειά η οποία και του απασχολεί πάνω-κάτω 40 ώρες τη βδομάδα
7. Έχει υπέροχα χέρια και πόδια, αλλά το αγνοεί πλήρως
8. Έχει εντονότατη φαντασία και μπορεί να την κάνει πραγματικότητα με επιτυχία
9. Με βλέπει ως ευαίσθητο άντρα άλλά και ως παιδί-θεό
10. Γελά συχνά και ειδικά με το περίεργο μου χιούμορ
11. Υποστηρίζει μια προσωπική του αντίληψη πνευματικότητας
12. Μπορεί να έχει πρόσβαση στα συναισθήματα του με μεγάλη ευκολία
13. Μπορεί να επικοινωνήσει αποτελεσματικά
14. Μπορεί να δεχθεί την ευθύνη για τα λάθη του με ελάχιστο δράμα και μέγιστη ειλικρίνεια
15. Βλέπει την σχέση μας με δέος αλλά και με τιμή
16. Είναι εξίσου πρόθυμος να μου κρατάει το χέρι και να είμαστε αγκαλιά, όσο και να αιωρείται από πολυελαίους, γυμνός και δεμένος
17. Είναι υπεύθυνος οικονομικά και φορολογικά
18. Μπορεί να κλάψει
19. Είναι διαβολάκος αλλά και άγγελος
20. Αρέσκεται να χάνεται μέσα στα μάτια μου με τις ώρες
21. Δεν τον φοβίζουν λεκέδες από χώμα, αίμα, λάδια αυτοκινήτου ή γρασίδι
22. Διαβάζει ετικέτες
23. Του αρέσει να βγαίνει έξω τα βράδια κάπου-κάπου
24. Του αρέσει το να βγαίνει έξω τα βράδια εξίσου με το να δημιουργεί μια όμορφη νύχτα στο σπίτι
25. Έχει ελαχιστοποιημένες νευρώσεις, ψυχώσεις και λοιπές ηλιθιώσεις
26. Αγαπά να μαγειρεύει
27. Είναι μπρατσωμένος, χωρίς να το έχει παρακάνει
28. Δεν έχει όρια στο σεξ
29. Του αρέσουν άντρες με όση τρίχα έχω εγώ – ούτε περισσότερη, ούτε λιγότερη
30. Γνωρίζει καλά ότι η μακροβιότητα χτίζεται στις καλές και τις όχι-και-τόσο-καλές στιγμές της ζωής σε μια σχέση
31. Καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις «της» και «τις», «τρεις» και «τρις», «δεις» και «δις»
32. Ψιθυρίζει γλυκές βλακειούλες στο αυτί μου όταν είμαστε σε δείπνα
33. Χαμογελά όμορφα, πλατειά και συχνά
34. Καταλαβαίνει τη έννοια της γαλήνης
35. Έχει μια καλά χρησιμοποιημένη εγγραφή σε γυμναστήριο
36. Αρέσκεται να κάνει μια περιποίηση προσώπου κάθε τόσο
37. Έχει ήδη περάσει τη φάση του κλάμπινγκ και δεν θα ήθελε να την ξαναζήσει
38. Αντιλαμβάνεται πόση πολύτιμη είναι η ζωή
39. Θα ήθελε ένα μεγάλο σπίτι, μόνο και μόνο για να το γεμίζει με φίλους επισκέπτες
40. Αντιλαμβάνεται ότι η πραγματική ευτυχία κρύβεται στο να μπορείς να απολαύσεις την όποια διαδρομή στις εκτροπές
41. Θα ήθελε μια όμορφη και μεγάλη κουζίνα μόνο και μόνο για να μαγειρεύουμε για τους φίλους μας
42. Θα πλήρωνε όσο του ζητούσαν για ένα αμάξι στο οποίο μπορεί να βασιστεί και όχι για ένα χλιδάτο αυτοκίνητο
43. Έχει δύο φρύδια
44. Έχει μια δεξιότητα για στυλ, τόσο στο ντύσιμο όσο και στην διαρρύθμιση σπιτιού
45. Ξέρει ποια μεριά του σφυριού κάνει τη δουλειά και δε φοβάται να τη χρησιμοποιήσει
46. Εισηγείται να κάνουμε βραδινά μαθήματα μαζί και μετά βρίσκει τον κατάλογο για να διαλέξουμε
47. Παίρνει αυτόματα στάση αγκαλιάς μόλις μπει στο κρεβάτι
48. Με εκνευρίζει δαγκώνοντας όλα τα σοκολατάκια του κουτιού και μετά μου κάνει δώρο-έκπληξη ένα κουτί μόνο για δικό μου
49. Είναι επίσης εραστής του καφέ, εκτιμώντας το γεγονός ότι τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής λαμβάνουν χώρα συχνά πάνω από μια κούπα καφέ
50. Απολαμβάνει εξίσου να οδηγεί αυτός το αμάξι, όσο να τον πάω εγώ βόλτα
51. Ξέρει καλά τη διαφορά μεταξύ του να μυρίζει σαν άντρας και του να ρυπαίνει την ατμόσφαιρα
52. Νοιώθει το ίδιο για τα ρούχα όπως και εγώ: είναι περιττά, αλλά μερικές φορές απαραίτητα
53. Ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι
54. Ελπίζει για το καλύτερο και προγραμματίζει για το χειρότερο
55. Παίρνει τα ηνία με σιγουριά
56. Μου τα παραδίνει με πλήρη εμπιστοσύνη
57. Θα με έκανε καθημερινά μπάνιο αν ήμουν για κάποιο λόγο ανήμπορος
58. Θα με έκανε καθημερινά μπάνιο, ακόμα κι αν δεν ήμουν, αλλά το κρατάει για ξεχωριστές περιπτώσεις
59. Συλλέγει, αλλά δεν συσσωρεύει, όντας περισσότερο από πρόθυμος να αποδεσμεύσει και να επιστρέψει πράγματα στο Σύμπαν
60. Θα ήθελε να κερδίζει το Λαχείο μόνο και μόνο για να μπορεί να βοηθήσει τους φίλους και οικογένεια του (καλά, ίσως κι ένα ταξιδάκι για τους δυο μας)
61. Σέβεται γκαρσόνια, σερβιτόρους και όλους όσους τον εξυπηρετούν
62. Αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ των εννοιών «δικαιολογημένος θυμός» και «νευράκια»
63. Είναι συνετός με τον χρόνο του, τα ταλέντα του, την ενέργεια του, τα χρήματα του και την πνευματικότητα του
64. Καταλαβαίνει την σημασία της ισορροπίας σε όλα μας
65. Επενδύει χρόνο για να επεξεργάζεται τον εαυτό του και να ωριμάζει ως άτομο
66. Δημιουργεί και απολαμβάνει τον δικό του χώρο και χρόνο
67. Έχει προσωπικά του ενδιαφέροντα, φίλους και απόψεις
68. Δε θα έτρωγε ποτέ το τελευταίο κομμάτι από οτιδήποτε πριν το προσφέρει σε άλλους πρώτα
69. Δεν θα αναχωρούσε ποτέ χωρίς να αποχαιρετήσει, είτε με φιλί, αγκαλιά ή χειραψία
70. Μπορεί εύκολα να με βρει στην άλλη άκρη γεμάτου δωματίου σε πάρτι και να πιάσει τη ματιά μου έστω για ένα δευτερόλεπτο
71. Είναι περήφανος για τη σχέση μας και άνετος με την σεξουαλικότητα μας
72. Έχει (σχεδόν) βαρεθεί να ακούει «Μα εσύ είσαι γκέι???»
73. Δεν καπνίζει. Ποτέ.
74. Φροντίζει νύχια χεριών και ποδιών, καθώς και τρίχες μύτης και αυτιών τακτικά
75. Λατρεύει να ταξιδεύει
76. Λατρεύει να επιστρέφει σπίτι
77. Εκτιμά την δύναμη της σιωπής και δεν νοιώθει την ανάγκη να την γεμίσει
78. Με εκπλήσσει συχνά με την δημιουργικότητα του, τόσο μέσα όσο και έξω από το κρεβάτι
79. Εμπιστεύεται τη διαίσθηση και τα ένστικτα του τόσο όσο και την εμπειρία του
80. Μπορεί να αλλάξει λάδια, γλόμπους και την άποψη του
81. Με κάνει να ανατριχιάζω στο κρεβάτι, χωρίς καν να προσπαθεί. Όταν το προσπαθεί, με κάνει να μιλάω στο Θεό
82. Κάνει συνειδητή προσπάθεια να συμπαθήσει, ακόμα και να αγαπήσει, τους φίλους μου
83. Κοιτάει πίσω του όποτε περνάει πόρτες, για να βεβαιωθεί ότι δε θα κλείσουν πάνω σε κάποιον άλλον και να τον χτυπήσουν
84. Μπορεί να μου πει «Λες βλακείες!», τόσο γλυκά και διπλωματικά, που να με κάνει να θέλω να τον ευχαριστήσω ότι μου το υπόδειξε
85. Κάνει άντρες και γυναίκες να καταβάλλουν υπερπροσπάθειες για να μου πουν πόσο αξιολάτρευτος είναι
86. Το πρώτο πράγμα που κάνει μόλις μπει σε δωμάτιο ξενοδοχείου δεν είναι να πάει στο παράθυρο να τσεκάρει τη θέα, όπως κάνουν το 90% των ταξιδιωτών, αλλά έρχεται να με φιλήσει
87. Αντιμετωπίζει τις γκρίζες τρίχες ως σημάδι ωριμότητας
88. Είναι εξίσου άνετος με τζιν και φανελάκι όσο και με φράκο, παρότι προτιμά να είναι γυμνός
89. Φλερτάρει ανερυθρίαστα, αλλά πάντα βεβαιώνεται ότι είμαι ο αποδέκτης της μερίδας του λέοντος των δραστηριοτήτων του
90. Θεωρεί την ψυχοθεραπεία αναγκαίο κομμάτι της ρουτίνας συγκερασμού αισθημάτων
91. Έχει μια σχεδόν-παιδική περιέργεια και ενθουσιασμό
92. Θα καθόταν να φαει μια σφαίρα στη θέση μου
93. Δε θα ήθελε ανθοδέσμες στην κηδεία του (αλλά ούτε και στο γάμο του) προτιμώντας τα χρήματα να ξοδεύονταν για καλό φαγητό, ποτό και διασκέδαση για να γιορταστεί το γεγονός
94. Χαίρει τόσο μεγάλης εκτίμησης που δε θα υπήρχε χώρος ούτε για καρφίτσα στον γάμο ή στην κηδεία του
95. Βλέπει την ζωή ως μια άσκηση ενέργειας, γεμάτη με ενεργά ρήματα μόνο
96. Θεωρεί τα δικά μου αισθήματα, ανάγκες, επιθυμίες, πόθους και προσδοκίες τόσο έγκυρα όσο και τα δικά του και θέλει να τα γνωρίζει όλα και να κάνει χώρο για όσα πιο πολλά είναι δυνατό
97. Αντιμετωπίζει τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και την τηλεόραση ως περισπασμούς και διασκέδαση, αλλά όχι ως υποκατάστατα για τη φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις
98. Είναι συνεπής και τακτικός, σέβεται τον χρόνο των άλλων, αλλά δεν διστάζει να κάνει τρέλες και να ακυρώσει οποιαδήποτε σχέδια, αν νοιώθει ότι χρειάζεται
99. Ξέρει πολύ καλά ότι κι εγώ επίσης θα έκανα όλα τα πιο πάνω και περισσότερα για αυτόν και για εμάς
100. Έχει ένα Χ-φάκτορ που με τρελαίνει

* Δεν τον βρήκα, αλλά τον σκέφτομαι συχνά και με πάθος. Wish me luck, coz i'm definitely gonna need it.

Lion heart

Λένε πως
τα ζώα αγαπάνε αληθινά και ανιδιοτελώς.

Λένε πως
τα ζώα ποτέ δε θα σε πληγώσουν, γιατί απλά δεν ξέρουν πως.

Λένε πως
τα ζώα ποτέ δεν ξεχνάνε το καλό που τους έκανες και αγαπούν παντοτινά.

Λένε πως
και οι άνθρωποι είναι ζώα.

Βλακείες λένε...

Τερέζα

"Να πας να φέρεις την Τερέζα, τουλάχιστον, μπορείς?" είπε η μάνα μου, η οποία μετά την πρόσφατη περιπέτεια υγείας που είχε, ανακάλυψε, μέσω διάφορων γνωστών, τις υπηρεσίες της Τερέζας που θα τη βοηθούσε να συμμαζέψει λίγο το σπίτι. Ως καλός γιός που είμαι (λέμε τώρα) ζητάω διεύθυνση και πάω με το αμάξι να συναντήσω την Τερέζα, άγνωστων λοιπών στοιχείων.

Με το που φτάνω στο συμφωνημένο σημείο, βρίσκω να με περιμένει ήδη, μια κυρία γύρω στα 35 με 40, περιποιημένη και χαμογελαστή. Κατεβαίνω να συστηθώ, μιας και δεν είχαμε ξαναγνωριστεί και μετά από μερικές βασικές κουβέντες, της προτείνω να ξεκινήσουμε.

- Να καθίσω στο πίσω κάθισμα? με ρωτάει κι εγώ μένω άφωνος για μερικά δευτερόλεπτα πριν της προτείνω να καθίσει μπροστά ,μαζί μου.

Και εννοείται αρχίζω να σκέφτομαι: πως άραγε να της έχουν φερθεί σ'αυτή τη χώρα για να νοιώθει ότι δεν θα την ήθελα στο κάθισμα του συνοδηγού? Τι να της έχουν πει? Πόσο να την έχουν εξευτελίσει, για να σκέφτεται ότι δεν δικαιούται να είναι δίπλα-δίπλα με έναν "λευκό"? Τι ρατσισμός μας διακατέχει τελικά? Πως την έχουμε δει και συμπεριφερόμαστε σε άλλους ανθρώπους ως "ζώα" μόνο και μόνο από το χρώμα του δέρματος τους? Φυσικά, εδώ συμπεριφερόμαστε σε "δικούς" μας ανθρώπους ως ζώα, και θα κολλήσουμε στους ξένους...

Σκέφτομαι επίσης ότι είμαι αγενής και οδηγώ σιωπηλός και εννοείται ότι δεν ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί της. Γιατί άλλωστε? Να της προκαλέσω κι άλλο πόνο. Τι θα μου απαντούσε? Θα μου απαντούσε?

Κι έτσι, σιγά-σιγά, μου είπε για την πόλη καταγωγής της (Γκόα), για την κουζίνα της περιοχής της, για την κόρη της που έμεινε στην Ινδία, για τον γιό της που γεννήθηκε εδώ, για το σχολείο με της καθολικές καλόγριες που πήγε, για το πρόβλημα με τους μουσουλμάνους στη χώρα της και τόσα άλλα, για να καταλήξει λέγοντας: αν ποτέ επισκεφθείς την χώρα μου και είμαι ήδη εκεί, θα χαρώ πολύ να σε φιλοξενήσω και να σου δείξω της ομορφιές που έχουμε.

Εννοείται έμεινα μαλάκας και μετά αυτομαστιγώθηκα στο μυαλό μου γιατί δε θά'πρεπε να μείνω...

Αντρέας

Καθόταν χαλαρωμένος στην πολυθρόνα κι έπινε το υπέροχο τσάι που μας έφτιαξε. Αφού με "ανέκρινε" για το πως πέρασα τις γιορτές, πέρασα στην "αντεπίθεση" τρώγοντας κι ένα κουραμπιέ για ενδυνάμωση. Μου είπε τα δικά του και μετά τον ρώτησα:

-Και σήμερα, Θεοφάνεια μέρα, τι έκανες?

-Σήμερα ήμουν με την κυρία Μαρία. Πήγα απ'το σπίτι της να πιούμε καφέ, αλλά αμέσως της αντιπρότεινα να πάμε κάπου έξω, που ήταν και καλή η μέρα: εκτός απ'την αποπνικτικότητα του σπιτιού, υπήρχε και μια μπόχα, μια δυσωδία, είτε απ'την κλεισούρα, είτε απ'την έλλειψη καθαριότητας, άσε... Αλλά κι όταν μπήκαμε στο αμάξι και έκανε μια κίνηση να δέσει την ζώνη ασφαλείας, τα είδα όλα! Ευτυχώς που όντως είχε καλό καιρό και μπόρεσα αμέσως ν'ανοίξω το παράθυρο να μπει καθαρός αέρας άμεσα!

-Τόσο χάλια ε?

-Ε, ναι ρε συ, είναι και τόσων χρονών. Έτσι είναι συνηθισμένες αυτές. Εγώ θα της αλλάξω συστήματα?

-Μα καλά, και γιατί πήγες να περάσεις τόσες ώρες μαζί της? Ήταν ανάγκη?

- Είναι κάποια πράγματα που δεν σου έχω πει. Με τον γιο της, τον Χριστόφορο, είμασταν πολύ καλοί φίλοι...

- Ε, μα πόσο καλοί πια? λέω εγώ και κλείνω το μάτι.

Ο Αντρέας σχεδόν θύμωσε:

- Μη μιλάς έτσι για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις! Και ειδικά για ανθρώπους που έφυγαν πια από τη ζωή...

- Αντρέα, δεν ήξερα... συγνώμη.... ψέλλισα.

- Ο Χριστόφορος κι εγώ, είμασταν πολύ καλοί φίλοι πριν ...φύγει. Αλληλοϋποστήριξη στο φουλ. Και στα καλά, και στα δύσκολα. Έξω στα πάρτι, μέσα για τη μιζέρια. Κι όταν αρρώστησε, και δεν μας το είπε, του έκανα μεγάλη φασαρία. Τα τελευταία λόγια του ήταν "Αντρέα, να προσέχεις τη μάνα μου τώρα που φεύγω...". Και το έχω πάρει όρκο στον εαυτό μου, όσο ζει η κυρά-Μαρία, θα είμαι δίπλα της. Και για αυτήν, αλλά για τον Χριστόφορο πιο πολύ... Της στέκομαι σαν τον γιο που δεν έχει πια.

- Αντρέα, από τι έφυγε ο Χριστόφορος?

Ο Αντρέας πήρε βαθειά αναπνοή πριν απαντήσει:

- Δεν ξέραμε τίποτε τότε. Ήταν άλλοι καιροί. Μην κοιτάς τώρα που και τα 15χρονα είναι ενήμερα. Τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Μα καμία σου λέω. Τότε, όμως, ελάχιστα πράγματα ξέραμε για το AIDS...