Βρικόλακες

Μια φίλη με προσκάλεσε να πάμε χτες σε μια θεατρική παράσταση, τους «Βρικόλακες» (γιατί το ορθογραφικό βοήθημα μου το γράφει με «ι», απλά δεν γνωρίζω...) του Ιμπσεν. Με όχι πολύ ενθουσιασμό (καθ’ ότι Σάββατο βράδυ) δέχτηκα την πρόσκληση και πήγα.

Φτάνοντας ανακάλυψα ότι πριν την παράσταση, θα έδινε διάλεξη ο Νορβηγός διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ιμπσεν. Στην αρχή με βάρεσε βαρεμάρα. Όταν ο τύπος συνέχισε να μιλάει, η βαρεμάρα χτύπησε κόκκινο. Μετά από λίγο όμως, ο κύριος έγινε πιο ενδιαφέρων. Η ανάλυση που έκανε, καθώς και τα επιπρόσθετα στοιχεία που παρέθεσε για την συγγραφή του έργου, αλλά και για την πλοκή, ήταν πολύ χρήσιμα και με βοήθησαν να κατανοήσω ακόμη καλύτερα το έργο. Ο μόνος λόγος που θα με έκανε να αφαιρεθώ (το προκλητικό γκομενάκι που καθόταν στη σειρά πιο πίσω) πολύ σύντομα άρχισε να φθίνει, μέχρι που έσβησε εντελώς. (το ότι αποδείχτηκε αρκετά ρηχός σε σύγκριση με Εκείνον, καθώς επίσης και η ηλικία του – 17 χρονών, όπως έμαθα αργότερα από τη γνωστή μου καθηγήτρια που συνόδευε την τάξη του στην παράσταση – τον εκμηδένισαν εντελώς για τα μάτια μου)

Έχοντας λοιπόν για εφόδιο τις πληροφορίες του κύριου καθηγητή, τα φώτα του θεάτρου έσβησαν και η σκηνή φωτίστηκε από τους ηθοποιούς. Όλα κυλούσαν ομαλά και άρχισα να αλλάζω την άποψη μου (ότι και καλά βαριόμουν που ήρθα) μέχρι που μπήκε στη σκηνή η Δέσποινα Μπεμπεδέλη: φως! Μόνο και μόνο που στάθηκε στην άκρη της σκηνής (όπως απαιτούσε ο ρόλος της) ήταν αρκετό. Με ένα απλό, λιτό, βυσσινί φόρεμα, και τα σημάδια του χρόνου αμακιγιάριστα στο πρόσωπο της, κυριολεκτικά γέμισε τη σκηνή. Η γυναίκα είναι από τις Μεγάλες Κυρίες του θεάτρου! Αδιαμφισβήτητα. Ταλέντο. Και γυναικάρα! Όχι, δεν είναι ένδειξη καμιάς διαστροφής αυτό: εξακολουθούν να με ελκύουν σεξουαλικά οι άντρες. Απλά η κυρία Μπεμπεδέλη αποτελεί για μένα μια ζωντανή ένδειξη του ότι μπορεί κανείς να ωριμάσει και να μεγαλώσει, όχι απλά διατηρώντας την γοητεία που είχε στη νεότητα, αλλά αυξάνοντας την και διευρύνοντας την!

Η ερμηνεία της ήταν, τουλάχιστον, συγκλονιστική. Όπως εξίσου συγκλονιστική ήταν και η διπλή (!) διακοπή που δέχτηκε στην κορύφωση της παράστασης, τον καταπληκτικό της μονόλογο, από τον ενοχλητικότατο ήχο κινητού τηλεφώνου. Ιεροσυλία? Έγκλημα? Θράσος? Όπως και να το πει κανείς, θα είναι λίγο. Η γυναίκα να καταθέτει την ψυχή της στο σανίδι, και ο άλλος, ΔΥΟ φορές, να αφήνει το κινητό του ανοιχτό? Μα έλεος ρε πούστη μου, έλεος!

Η αντίδρασης της Μπεμπεδέλη καταπελτική. Αλλά τα λόγια του χαρακτήρα που ενσάρκωνε, με συνοδεύουν ακόμα στο μυαλό μου... Λόγια που (στο περίπου) Του είχα πει κι εγώ. Για το παρελθόν όλων μας που μας στοιχειώνει κάποτε. Για το πως η προηγούμενη ζωή μας συχνά επιστρέφει, μας βρικολακιάζει και αποτελεί τροχοπέδη για την τωρινή μας ανάπτυξη ως άνθρωποι. Και θυμάμαι ακόμα την (γραπτή) Του απάντηση. Για το παρελθόν Του. Για της εμπειρίες Του. Για τα φτερά Του, που αιμορραγούσαν... Φτερά που δε με άφησε να Τον βοηθήσω να τα ανοίξει ξανά. Να πετάξει. Μαζί μου... Όταν Αυτός μου είπε τα λόγια εκείνα, με συγκίνησε. Και, ναι, δεν το κρύβω, ντράπηκα κιόλας. Η εσωτερική Του δύναμη, ενδυνάμωσε κι εμένα. Και μετά... Μετά...

Μετά την παράσταση, πήγα να την δω στο καμαρίνι της. Ήθελα να της πω το πόσο με συγκλόνισε. Το πόσο καταπληκτική ήταν η ερμηνεία της. Το πόσο τη θαυμάζω. Το πόσο ντρέπομαι εκ μέρους όλων για την διακοπή που της έγινε. Να προσφέρω την απολογία μου. Μπροστά μου όμως ήταν δυο-τρεις άλλοι θαυμαστές από το κοινό που της μιλούσαν και περίμενα υπομονετικά. Στάθηκα στην πόρτα και την κοίταζα. Την θαύμαζα. Μετά από λίγο, απλά έφυγα... Η γυναίκα είναι μυθικών διαστάσεων! Ότι και να της έλεγα θα ήταν λίγο. Απλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που την θαύμασα στην σκηνή... Αυτό κι ένα μεγάλο Ευχαριστώ!

По дрехите посрещат, по ума испращат

Πολλές φορές, οι διάφοροι φίλοι θα με ρωτήσουν για άτομο της δικής μου παρέας, που δεν γνώρισαν ακόμη, με «ερωτικό» ενδιαφέρον. Και η πιο συνήθεις ερωτήσεις είναι «Πως είναι αυτός?» ή «Είναι όμορφη αυτή?». Τι να απαντήσει κανείς? Ειδικά άμα πρόκειται για άτομα που γνωρίζω χρόνια, είναι πολύ δύσκολη μια απάντηση. Τους ανθρώπους αυτούς που μας δένει σχέση χρόνων, δεν τους βλέπω πια εξωτερικά. Υπάρχει μια άλλη επαφή. Μια άλλη επικοινωνία. Πως μπορώ να χαρακτηρίσω τη γλυκύτατη Ν. ως απλά «κοντή» «μελαχρινή» ή «γεματούλα» ακόμα κι αν αυτοί αντικειμενικά είναι χαρακτηρισμοί που θα μπορούσαν να της αποδοθούν ή ακόμα που η ίδια θα χρησιμοποιούσε ή χρησιμοποιεί για τον εαυτό της?

Και φυσικά η αμέσως ερώτηση είναι «Μα καλά, εσύ δεν βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς και εξωτερικά?» που είναι και πολύ λογική ερώτηση. Απλά πιστεύω ότι όταν γνωρίζεις ένα πρόσωπο τόσο καλά εσωτερικά, παύει να σε ενδιαφέρει καν η εξωτερική εμφάνιση. Πολλές φορές, ακόμη και τα ίδια τα πρόσωπα στα οποία αναφέρομαι θα με ρωτήσουν «Μου πάει αυτό το μαλλί?» ή «Πιστεύεις ότι είμαι χοντρός?» και ούτε και σε αυτούς ακόμα μπορώ να απαντήσω. Δεν είναι η εμφάνιση τους κάτι που με ενδιαφέρει. Αλλά το πως είναι ως άνθρωποι. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι δίπλα μου για τόσο καιρό άλλωστε.

Δεν αντιλέγω ότι σίγουρα, και ειδικά όταν πρόκειται να δεις κάποιο πρόσωπο ερωτικά, η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο. Αλλά αν σταθεί κανείς μόνο σε αυτό, τότε το έχει χάσει το παιχνίδι, κατά την άποψη μου. Η εμφάνιση αλλάζει με τον χρόνο, χαλάει με το πέρασμα του χρόνου. Ο εσωτερικός κόσμος επίσης μεταβάλλεται βεβαίως. Αλλά είναι πιο δύσκολο αυτό, γιατί ο εσωτερικός κόσμος είναι πιο σταθερός, πιστεύω.

Κάπου διάβασα, και νομίζω το είχε πει ο Δαλάι Λάμα, ότι όταν διαλέγεις σύντροφο, διάλεξε κάποιον με τον οποίο μπορείς να συνομιλείς καλά – όσο περνάει ο χρόνος, η ικανότητα αυτή γίνεται όλο και πιο σημαντική στη συμβίωση ενός ζευγαριού. (Για αυτόν τον λόγο κόλλησα περισσότερο με Εκείνον άλλωστε.)

Οι Βούλγαροι λένε «По дрехите посрещат, по ума испращат.» που θα πει «Με τα ρούχα υποδέχονται, με το μυαλό αποχαιρετούν.» και φυσικά σημαίνει ότι η εμφάνιση δίνει την πρώτη εντύπωση, ο εσωτερικός κόσμος, όμως, ολοκληρώνει την γνώμη που έχουν σχηματίσει για σένα.

Σκύλα! *

Αν ακούσεις την έκφραση «Αυτή είναι και πολύ σκύλα» η εντύπωση που θα αποκομίσεις για την εν λόγω γυναίκα είναι συγκεκριμένη, και σίγουρα δεν είναι η καλύτερη. Γιατί άραγε δεν υπάρχει η ίδια έννοια και στο αντίστοιχο «σκύλος»? Γιατί δηλαδή εγώ πρέπει να δείχνω κατανόηση όταν έρχονται «εκείνες οι μέρες του μήνα», αλλά όταν εγώ κάποιες άλλες μέρες έχω τις μαύρες μου να είμαι απλά «μαλάκας» και «σοβινιστικό γουρούνι»? Γιατί??? Δηλαδή όταν εγώ, κοπέλα μου, καταφέρνω και ελέγχω τα συναισθήματα μου και συγκρατώ τον θυμό μου, δεν πρέπει δικαιωματικά να μου ανήκει ο τίτλος «ισχυρό φύλο»?! Και να τους ανοίγουν τις πόρτες, και να τους κουβαλάν τα ψώνια, και να τους κρατάνε το παλτό, και να τους πάνε λουλούδια, ΚΑΙ να ακούν τα περί δήθεν πονοκεφάλου στο κρεβάτι?! Ρίξε ένα γαμησάκι, να δεις τι ωραία θα σου περάσει ο κάθε πονοκέφαλος κυρία μου. Τουλάχιστον άμα εμένα ο γκόμενος (λέμε τώρα...) μου λεει ότι δε θέλει σεξ, ξέρω ότι απλά δε θέλει και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Κι εκείνο το διαβόητο “silent treatment”? Πρέπει εγώ να μπορώ να σε ψυχαναλύω και να διαβάζω τα μάτια σου κάθε φορά που δε μιλάς? Ε, όχι κυρία μου, όχι!

Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα! Όχι δεν είμαι σεξιστής, ούτε σοβινιστικό γουρούνι, αλλά, με κάτι συμπεριφορές από μερικές, τα παίρνω στο κρανίο.

* και μετά αναρωτιούνται μερικοί γιατί είμαι gay!

Credible incredible

Είναι κάθε φορά εκπληκτικό το πως η ζωή δε σταματά να μας συναρπάζει! Πως κάθε απώλεια μπορεί να είναι ταυτόχρονα και κέρδος. Πως ουδέν καλό αμιγές κακού, και το αντίθετο. Πως κάθε στιγμή μπορεί να χάσεις κάποιον ή κάτι που θες και την αμέσως επόμενη στιγμή να βρεις κάτι άλλο, που δε θα το αντικαταστήσει κατ’ ανάγκη, αλλά θα σου δώσει κάτι. Εξ άλλου, αυτό ήταν και μια από τις σκέψεις μου εκείνη τη μέρα για Εκείνον.

Οι τελευταίες δυο μέρες ήταν έτσι για μένα. Τίποτα δε με προετοίμαζε γι’ αυτό που θα ακολουθούσε όταν πήγα για μια επίσκεψη σε μια φίλη προχτές το απόγευμα. Και τίποτα δεν με προετοίμασε για τα γεγονότα της επόμενης μέρας.

Φτάνω λοιπόν στης φίλης μου Ε το σπίτι, με μισό κιλό μπισκοτάκια νηστίσιμα απ’ τον καλύτερο φούρνο της πόλης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα μου έκανε μουτράκια μεν, θα καραγούσταρε δε. Εκεί βρίσκω τον Κ, την Ζ, και την Ει. Όπως το περίμενα, η Ε αρχίζει τα γνωστά «Μα δεν έπρεπε!» και «Μα τι είναι αυτά?» και «Φαίνονται υπέροχα!» και «Ουφ, τώρα θα πρέπει να τα φάμε, ε?» και απλά την αγνοώ και ανοίγω τα μπισκοτάκια και ορμάμε μέσα! Τσάι, καφές, κουβέντα, τα γνωστά...

Σε κάποια στιγμή η Ε μου πετάει:

- Και πως τα περνάς με την Ζούμπη? Αλληλομαθαίνεστε?

Και πετάγεται ο Κ που δεν γνώριζε τα περί Ζούμπη και με ρωτάει:

- Πήρες σκυλάκι?

Και να του λέω εγώ ότι

- Ξέρεις Κ δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, μάλλον αυτή με πήρε! Και να λέω για πολλοστή φορά τη γνωστή ιστορία. Και εδώ ξεκινάν τα απρόσμενα.

Τελειώνουμε την κουβέντα και πάμε σπίτια μας. Την επομένη το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Κ και μου λέει:

- Έχω και καλά νέα και κακά – ποια θες πρώτα?
- Τα καλά βέβαια. Να ανέβω λίγο και με ρίχνεις μετά.
- Οκ λοιπόν. Κανείς ποτέ δεν έχει κακομεταχειριστεί την Ζούμπη και δεν την πέταξαν στο δρόμο. Και το όνομα της είναι Σιέλο.
- Και τα κακά νέα ποια είναι?
-Χτες όταν γύρισα σπίτι μίλησα με τη φίλη μου την Σ και της είπα την ιστορία της Ζούμπη, καθότι φιλόζωη κι αυτή και την βρήκε εκπληκτική. Σήμερα που πήγε στο γραφείο της το συζήτησε με μια συνάδελφο της και η συνάδελφος της έμεινε έκπληκτη γιατί η γειτόνισσα της εδώ και αρκετό καιρό ψάχνει το σκυλάκι της που χάθηκε και είναι ακριβώς όπως είναι η Ζούμπη. Να δώσω το τηλέφωνο σου να σε πάρουν να κανονίσετε να τους την παραδώσεις?
- ...
- Είσαι εκεί?
- Ναι εδώ είμαι...
- Δε σ’ άκουγα και νόμισα πως έπεσε η γραμμή.
- Όχι, όχι εδώ είμαι και σ’ ακούω.
- Οκ. Θα δώσω λοιπόν το τηλέφωνό σου να σε πάρουν.
- Ναι, εντάξει...
- Γεια σου λοιπόν.
- Γεια σου Κ.

Κι έτσι λοιπόν, ξαφνικά όπως ήρθε στη ζωή μου η Ζούμπη, εξίσου ξαφνικά θα έφευγε.

Έκλεισα την πόρτα του γραφείου μου, έβαλα το τηλέφωνο στη λειτουργία «Σε συνάντηση» και κοίταγα έξω απ’ το παράθυρο. Θα έφευγε λοιπόν. Αλλά μήπως αυτό ήταν κάνα σημάδι ότι θα επέστρεφε Εκείνος? Ρε λες?

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Και όχι, δεν ήταν Αυτός. Άγνωστο νούμερο.

- Παρακαλώ?
- Ο κύριος Ρ μιλάει?
- Ναι! Πως το ξέρετε? (ήμουν σίγουρος ότι όλοι οι «μεσάζοντες» δεν γνώριζαν το επώνυμο μου)
- Χε χε – και έμενες στην περιοχή Π όταν πήγαινες δημοτικό?
- Ναι! (αυτό σίγουρα δεν το ήξερε κανείς από όσους μετέφεραν τα νέα για την Ζούμπη) Που το ξέρετε?!
- Εγώ ξέρεις ποιος είμαι? (ο τυπάς άρχισε να γίνεται ενοχλητικός)
- Όχι βέβαια, δε σας γνωρίζω.
- Είμαι ο Π – με θυμάσαι? Ήμασταν συμμαθητές στο δημοτικό!
- Έλα ρε, τι κάνεις? Που βρήκες το τηλέφωνό μου? Πως και με θυμήθηκες?

Τελικά ο Π είναι ο ιδιοκτήτης της Σιέλο και όχι μόνο είναι τα πατρικά μας 100 μέτρα το ένα από το άλλο, αυτός έμενε 100 μέτρα από το υπό κατασκευή σπίτι μου! Πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά!

Μάζεψα τα πραματάκια μου, ενημέρωσα τους συναδέλφους ότι θα λείψω για κάνα μισάωρο και πήγα να πάω την Ζούμπη σπίτι της.

Τελικά, κάθισα εκεί για 3 ώρες, γνώρισα και τη γυναίκα του και κανονίσαμε να βγούμε για φαγητό την Παρασκευή. Όπως αποδείχτηκε, είναι πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και οι δύο: εκείνος ασχολείται με τη μουσική, έχει συλλογή από κιθάρες και η σύζυγος του με τη διακόσμηση (θα μου φτιάξει και το σπίτι) και ερασιτεχνικά με μάσκες, ταξιδεύουν συχνά και είναι γενικώς πολύ καλή παρέα. Και μας έφερε κοντά ένα σκυλί!

Έμαθα επίσης ότι άλλοι δύο συμμαθητές μας από το δημοτικό μένουν στην περιοχή. Τελικά δε θα είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων: με 3 παιδικούς φίλους να μένουν σε απόσταση 2-3 λεπτών από το σπίτι μου, τα πάρτι προβλέπονται συχνά! Λες να έχω κι άλλες ευχάριστες εκπλήξεις και να είναι και Εκείνος στις συγκεντρώσεις αυτές?...

Αναμένω με πολλή αγωνία το αύριο.

‘You want to hear something really crazy?’ *

‘You want to hear something really crazy?’ Gibreel after a hundred and one days offered Chamcha more confidences. ‘You want to know why I’m here?’ And told him anyway: ‘For a woman. Yes, boss. For the bloody love of my bloody life. With whom I have spent a sum total of days three point five. Doesn’t that prove I really am cracked? QED, Spoono, old Chumch.’

And: ‘How to explain it to you? Three and a half days of it, how long do you need to know that the best thing has happened, the deepest thing, the has-to-be-it? I swear: when I kissed her there were mother-fucking sparks, yaar, believe don’t believe, she said it was static electricity in the carpet but I’ve kissed chicks in hotel rooms before and this was a definite first, a definite one-and-only. Bloody electric shocks, man, I had to jump back with pain.’

He had no words to express her, his woman of mountain ice, to express how it had been in that moment when his life had been in pieces at his feet and she had become its meaning. ‘You don’t see,’ he gave up. ‘Maybe you never met a person for whom you’d cross the world, for whom you’d leave everything, walk out and take a plane. She climbed Everest, man. Twenty-nine thousand and two feet, or maybe twenty-nine one four one. Straight to the top. You think I can’t get on a jumbo jet for a woman like that?’

* απόσπασμα από το βιβλίο “The Satanic Verses” του Salman Rushdie. Όλα τα τονισμένα σημεία από μένα.

Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι *

ή Πως ένα ταξίδι στον κυβερνόχωρο μπορεί τελικά να με οδηγήσει σε ενδιαφέροντα μονοπάτια.

Στα πλαίσια μιας παράστασης που θα ανεβάσουμε σε λίγες μέρες, και μετά από προτροπή της σκηνοθέτιδας, μπήκα στο τριπάκι να μάθω λίγα περισσότερα για την πολιτική των ΗΠΑ και συγκεκριμένα για το διαβόητο USA Patriot Act. Το γκουγκλάρω λοιπόν κι εγώ, για να μπω καλύτερα στο πετσί του ρόλου μου. Και αφού διαβάσω τα (αρκούντως πληκτικά) σχετικά, βλέπω ότι υπάρχει ένας σύνδεσμος που παραπέμπει σε ένα άλλο ενδιαφέρον λήμμα. Μετά από περίπου 4 ώρες, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει πληροφορίες για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2028 (!) και να αναρωτιέμαι πως στο καλό κατέληξα μέχρι εδώ.

Οπότε ανοίγω το ιστορικό του «ταξιδιού» μου (α ρε άτιμη τεχνολογία) και καταγράφω το τι έχω μάθει και τι έχω δει. Το παραθέτω πιο κάτω (με μερικά δικά μου σχόλια) σε ψιλοαλφαβητική (αγγλικών) σειρά, ξεκινώντας από τους Ολυμπιακούς στους οποίους κατέληξα. Φαντάζομαι είναι και μια κάποια ένδειξη των ενδιαφερόντων μου. Παλιότερα, τέτοια ταξιδάκια τα έκανα μέσα στις σελίδες εγκυκλοπαίδειας, και πάντα έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάω πράγματα για τα οποία δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως τα βρήκα.

Καλοκαιρινοί Ολυμπιακοί Αγώνες:

1980 – Μόσχα – είναι οι πρώτοι που θυμάμαι να έχω δει. Η μάνα μου το λέει ακόμα ότι έβαλα τα κλάματα όταν στην τελετή λήξης η μασκότ της διοργάνωσης, ο Μίσα το αρκούδι, (καφέ αρκούδι αυτό και σε μορφή μπαλονιού) έφυγε ψηλά στον ουρανό.

1984 – Λος Άντζελες – οι πρώτοι αγώνες, λέει, που ήταν κερδοφόροι. Και πως να μη ήταν με τα Αμερικανάκια στο πηδάλιο? Κι αν θυμάμαι καλά, από τους πιθανούς διοργανωτές, όλοι είχαν αποσυρθεί και ήταν η πρώτη φορά που δεν υπήρξε δίλημμα και διαδικασία επιλογής, γιατί από τα οικονομικά προβλήματα που υπήρξαν στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ, κανείς δε γούσταρε να αναλάβει Ολυμπιάδα.

1996 – Ατλάντα – εδώ τα Αμερικανάκια, λέει, το παράκαναν και οι Ολυμπιακοί αυτοί έχουν μείνει στην ιστορία ως οι πιο εμπορικοί. Α ρε Μελίνα...

2028 – Άμστερνταμ – οι Ολλανδοί το σκέφτονται σοβαρά να διοργανώσουν τους Ολυμπιακούς του ’28. Θα κλείνουν 100 χρόνια από την τελευταία φορά που είχαν την τιμή και το θεωρούν θέμα εθνικής υπερηφάνειας να το κάνουν.

Αεροφλότ – εθνική αεροπορική εταιρεία της Ρωσίας. Για πολλά χρόνια ήταν η μεγαλύτερη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο και μάλιστα με απίστευτες επιδόσεις ασφαλείας, καθώς όλοι οι πιλότοι ήταν πρώην στρατιωτικοί. Στο παρόν, αναλόγως του μεγέθους της χώρας και του διεθνούς γοήτρου, η κατάσταση είναι αρκετά απογοητευτική, τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία.

Ασφάλεια στον αέρα – η σημερινή κατάσταση επί του θέματος, είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Στατιστικά, πολύ περισσότεροι άνθρωποι χάνονται στο έδαφος, παρά στον αέρα και η συνηθέστερη αιτία αεροπορικών ατυχημάτων εξακολουθεί να είναι το ανθρώπινο λάθος.

Air France – KLM – η αγαπημένη μου εταιρεία! Μετά την πρόσφατη συγχώνευσή τους, τα παιδιά αυτά πάνε από το καλό στο καλύτερο.

Αεροπορική ορολογία – το ομολογώ ότι ήταν μερικοί όροι που δεν τους γνώριζα ακόμη, αλλά ευτυχώς δεν ήταν από τους σημαντικούς.

Προσωπικό αέρος – είναι εκπληκτικό το τι εκπαίδευση πέφτει και το πόσο σκληροί είναι οι όροι εργασίας σε πραγματικές αεροπορικές εταιρείες. Τα παιδιά τα δικά μας μια χαρά την έχουν...

Αίαρμπας Α380 - 800 – το πιο μεγάλο αεροσκάφος που υπάρχει μέχρι στιγμής. Το επιστέγασμα αυτό της Ευρωπαϊκής αεροναυπηγικής, μπορεί να μεταφέρει μέχρι 850 ανθρώπους με επίπεδα άνεσης που δεν υπήρξαν ποτέ πριν στον αέρα.

Ακρωτήρι & Δεκέλεια – οι στρατιωτικές βάσεις του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κύπρο. Τελούν υπό άκρως ενδιαφέρον καθεστώς και είναι το μόνο «έδαφος» του ΗΒ που έχει ως νόμισμα του το Ευρώ.

Ατομικοί βομβαρδισμοί – ίσως το πιο θλιβερό κεφάλαιο στην ιστορία του ανθρώπινου «πολιτισμού»...

Αποκλεισμός Βερολίνου – στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, οι Σοβιετικοί απέκλεισαν το Δυτικό Βερολίνο για δικούς τους λόγους και οι Δυτικοί εξαναγκάστηκαν σε σωρεία αντιδράσεων και δημιουργικότητας. Και εμπνεύστηκαν και αρκετοί καλλιτέχνες.

Τείχος Βερολίνου – για πολλά χρόνια, το πιο διάσημο χειροπιαστό στοιχείο διαχωρισμού του κόσμου σε Ανατολή και Δύση. Στο παρόν, πόλος έλξης τουριστών και ενίοτε προπαγάνδας.

Αερογέφυρα Βερολίνου – η μοναδική αυτή στην ιστορία αερογέφυρα, όσο αφορά διάρκεια, μέγεθος και μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, κυριολεκτικά έσωσε το Δυτικό Βερολίνο από πλήρη εξαφάνιση στη διάρκεια του χειμώνα 1948. Βοήθησε επίσης και στην εξερεύνηση και δημιουργία καινούριων μορφών μεταφοράς εμπορευμάτων αεροπορικώς.

Μπόινγκ Β747 – 400 – το δεύτερο μεγαλύτερο αεροσκάφος σε λειτουργία, που για χρόνια κυριαρχούσε τους αιθέρες. Με μέγιστη χωρητικότητα τους 455 επιβάτες, έχει μεταφέρει σχεδόν 1000 στη διάρκεια της επιχείρησης Σολομών.

Κτήρια της Μόσχας – λήμμα με κατάλογο των σημαντικότερων κτηρίων της Ρωσσικής πρωτεύουσας. Θα μου χρησιμεύσει όταν καταφέρω να κάνω χρόνο για τουρισμό σε επόμενο μου ταξίδι εκεί. Γιατί χρόνο και χώρο ποτέ δεν έχουμε: πάντα δημιουργούμε, αν αξίζει τον κόπο.

Νήσος Κλίππερτον – ακατοίκητη «βραχονησίδα». Μόλις το πάρω απόφαση να εγκαταλείψω την «κοσμική» ζωή που κάνω, παίρνω το μπογαλάκι μου και κατευθείαν εκεί!

Ψυχρός Πόλεμος 1979 – 1985 – τροφή για πολλές ταινίες και ακόμη περισσότερες οπλικές δαπάνες. Ο «Μεσαίωνας» της σύγχρονης εποχής, κατά την άποψη μου.

Ντέιβιντ Φίλιπς – ο άνθρωπος με τα περισσότερα «αγορασμένα» μίλια. Ως μέλος προγράμματος τακτικών επιβατών, αγόρασε 1250 συσκευασίες γιαουρτιού φρούτων και πήρε δώρο για κάθε συσκευασία 1000 μίλια, που μας κάνουν 1,250,000 μίλια, που του ήταν αρκετά για 4 υπερατλαντικά ταξίδια με επιστροφή. Στη συνέχεια, χάρισε τα γιαουρτάκια σε φιλανθρωπική οργάνωση κι άρχισε να βγαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα, καθώς η αεροπορική εταιρεία του κίνησε δικαστική αγωγή. Στην τελική, και τα μίλια πήρε και μια θέση στην ιστορία.

Ανατολική Γερμανία – κράτος που υπήρξε στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου και μόνο. Το συνολικό κόστος της «διχοτόμησης» της Γερμανίας, πιθανό να μην μαθευτεί ποτέ.

Ελ Αλ – ίσως η πιο ασφαλής αεροπορική εταιρεία αυτή την στιγμή. Τα Αμερικανάκια, με όλες τους τις νουθεσίες και νομοθεσίες, δεν έχουν καταφέρει ακόμα να πετύχουν τα επίπεδα ασφαλείας των Ισραηλινών.

Ευρώ – το νόμισμα της Ενωμένης Ευρώπης έχει τελικά πολύ πλούσιο παρελθόν.

Πρώτη θέση – το ταξίδι στην πρώτη θέση είναι απλά πιο ταξίδι. Το τι έχουν σκαρφιστεί οι αεροπορικές εταιρείες για τους επιβάτες της συγκεκριμένης θέσης, κυμαίνεται από το αναμενόμενο στο αναπάντεχο. Το πιο πρόσφατο: διπλό κρεβάτι στον αέρα, με την παράκληση όμως, να μην κάνουν οι επιβάτες σεξ, γιατί αποσυντονίζεται το προσωπικό εξυπηρέτησης.

Σημαία της πόλης του Λος Άντζελες – και ναι, η Πόλη των Αγγέλων έχει δική της σημαία.

Πτήση HCY522 – η μοιραία πτήση της αεροπορικής εταιρείας Ήλιος, που έμελλε να κοστίσει τις ζωές όλων των επιβαινόντων και να αναγκάσει την κατασκευάστρια εταιρεία του αεροσκάφους να επιβάλει άμεσες μετατροπές σε όλα τα αεροσκάφη του ίδιου τύπου. Οι νομικές αγωγές εναντίων της Μπόινγκ ακόμη εκκρεμούν.

Χιροσίμα – η πρώτη πόλη που βομβαρδίστηκε με ατομικά όπλα. Οτιδήποτε άλλο περισσεύει εδώ...

Υποξία – όρος που δηλώνει επίπεδο χαμηλότερο του συνηθισμένου ή και παντελή έλλειψη οξυγόνου στον αέρα που αναπνέουμε. Προκαλεί βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες σωματικές και νοητικές διαταραχές, ενώ σε μεγάλη χρονική διάρκεια μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο.

Ιμπέρια – ο εθνικός αερομεταφορέας της Ισπανίας. Θεωρείται η καλύτερη επιλογή για ταξίδια στη Λατινική Αμερική.

Διδυμοποίηση πόλεων – όλοι μας έχουμε επισκεφθεί ή ακούσει για πόλεις που είναι διδυμοποιημένες με άλλες σε άλλη χώρα. Για κάποιο ανεξήγητο σε μένα λόγο, οι περισσότερες υπάρχουν στη Βουλγαρία.

Πρόγραμμα Μανχάταν – το ιστορικό αυτό πρόγραμμα των ΗΠΑ, που ανέπτυξε την ατομική βόμβα.

Μικροεκφράσεις – οι απειροελάχιστες μεταβολές στην έκφραση του προσώπου μας, υποδεικνύουν στον προσεκτικό παρατηρητή την πραγματική μας διάθεση και δεν μπορούμε ποτέ να τις προσποιηθούμε.

Mileage run – όρος που δηλώνει τις (απεγνωσμένες) προσπάθειες μελών των προγραμμάτων τακτικών επιβατών των αεροπορικών εταιριών για να εξασφαλίσουν παραμονή σε ψηλότερο στάτους πριν τη λήξη της χρονιάς.

Ναγκασάκι – η δεύτερη πόλη που βομβαρδίστηκε με ατομικά όπλα.

Αεροδρόμιο Λευκωσίας – το πιο προηγμένο αεροδρόμιο της Μέσης Ανατολής το 1974, στο παρόν σαπίζει εγκατελειμμένο...

Επιχείρηση Σολομών – διοργανώθηκε με σκοπό την εκκένωση της εβραϊκής κοινότητας στην Αιθιοπία λόγω πολιτικής αστάθειας. Παρόμοιες επιχειρήσεις είχαν γίνει και στο παρελθόν, αλλά η συγκεκριμένη έθεσε το παγκόσμιο ρεκόρ στη μεταφορά επιβατών σε μια μόνο πτήση στις 24 Μάη 1991 όταν ένα Μπόινγκ 747 της Ελ Αλ μετέφερε 1,122 επιβάτες. Σε αυτό το νούμερο δεν συμπεριλαμβάνονται τα δύο μωρά που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της πτήσεις. Σημειωτέον ότι ο μέγιστος αριθμός επιβατών για τους οποίους είναι κατασκευασμένος ο συγκεκριμένος τύπος αεροσκάφους, δεν ξεπερνά τα 600 άτομα.

Παλιομέτοχο – από τα αστεία της Γουίκιπήντια, το συγκεκριμένο χωριό της Κύπρου έχει ένα μάλλον ενδιαφέρον λήμμα.

Πήτερ Φέχτερ – ο άτυχος νέος που πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία, μπροστά στα μάτια πλήθους κόσμου, στο έδαφος κάτω από το τείχος του Βερολίνου, όταν προσπάθησε να διαφύγει στη Δύση. Οι μεν Ανατολικογερμανοί δεν ήθελαν να τον βοηθήσουν, οι δε Δυτικογερμανοί δεν τολμούσαν να τον βοηθήσουν.

Πτήση PAL434 – μετά από έκρηξη βόμβας, ο πιλότος του Μπόινγκ 747-200 των Φιλιππινέζικων Αερογραμμών έχασε παντελώς τον έλεγχο του αεροπλάνου, αλλά παρά όλα αυτά, κατάφερε να το προσγειώσει σε κοντινό αεροδρόμιο. Το περιστατικό αυτό σημάδεψε το ξεκίνημα για την επιβολή καινούριων μέτρων ασφαλείας και συγκεκριμένα τους ελέγχους παπουτσιών και υγρών.

Ταχύτητες V – σειρά από ταχύτητες που πρέπει να αναπτύξει ένα αεροσκάφος. Η πρώτη που απαιτείται είναι η V-0, η οποία επιτρέπει στο αεροσκάφος να απογειωθεί. Αν, για διάφορους λόγους, δεν την πετύχει, η απογείωση ακυρώνεται και το αεροσκάφος επιστρέφει στην αρχή του διαδρόμου για νέα προσπάθεια. Αν την πετύχει, προχωράει στην V-1, η οποία επιτρέπει στο αεροσκάφος να ανέβει στο επιθυμητό ύψος για κανονική πτήση. Αν δεν την πετύχει, επιστρέφει πίσω στο έδαφος για ελέγχους και καινούρια προσπάθεια. Η επίτευξη της V-1, γίνεται γνωστή στην καμπίνα με ηχητικό σήμα, που είναι και το πρώτο «κλινκ» που ακούγεται στην απόλυτη σιωπή της απογείωσης.

Γουώλλις & Φουτούνα – νησιωτικό κράτος του νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, που είναι έδαφος της Γαλλίας. Που θα μου πάει, δε θα κάνω ένα ταξιδάκι προς τα εκεί κάποια στιγμή?... Κι επειδή πιστεύω πως και τελευταίο στον κατάλογο είναι, και όμορφα είναι, να και μια φωτογραφία από τη συγκεκριμένη χώρα.


* και όποτε θυμάμαι Εκείνον, πάντα χαίρομαι

I can resist anything, but temptation. - Oscar Wilde

Πάει και τελείωσε: δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αποκτήσω το υγιές σώμα που θέλω στο σύντομο μέλλον! Και σίγουρα όχι πριν το καλοκαίρι, που το είχα για στόχο. Με δύο συναδέλφους σε ενδιαφέρουσα και οι δύο γλυκτζούδες, όποτε επιθυμήσουν κάτι πρέπει να το έχουν, σωστά; Σωστά! Έλα όμως που ΚΑΘΕ απόγευμα θέλουν ...«κάτι γλυκό». Και σα να μην έφτανε αυτό, δεν αρκούνται στο να φέρουν δύο ή τρία κομματάκια, όσα δηλαδή θέλουν για να τους φύγει η «γλύκα». Όοοοχι: φέρνουν ολόκληρο το κέικ! (δηλαδή, τί φέρνουν, ας είναι καλά τα παιδιά των ζαχαροπλαστείων που έχουν μάθει τη διεύθυνση του γραφείου κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη – από την άλλη, ευτυχώς ο ένας είναι γλυκός κι από μόνος του, οπότε χορταίνει και μας λίγο το μάτι μας...)

.

Αλλά το χειρότερο; Πάντα, μα πάντα, απ’ τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία παραγγέλνουν! Δεν έχει έρθει ΕΝΑ γλυκάκι που να είναι σκάρτο: τι τάρτες φρούτων, τι σοκολατίνες, τι κέικ... Σήμερα ας πούμε, ήρθε ένας καρδινάλιος, στρουμπουλός και κορδωτός, μπουκιά και συχώριο! Έκοψα ένα μικρότατο κομμάτι για αρχή, ώστε όταν φαω και δεύτερο, εξίσου μικρό, να συμπληρωθεί μερίδα. Γιατί όπως είπε και ο Όσκαρ Γουάιλντ: «Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό.»

Μια βραδιά στο θέατρο

Μια καταπληκτική Γερτρούδη (Μαρίνα Γκόλουμπ) έκλεψε την παράσταση μπροστά στα μάτια μας. Μοναδική σε εμφάνιση, συνδύασε βασιλικά χαρακτηριστικά και αριστοκρατικό χαρακτήρα με άκρατη θηλυκότητα μιας ώριμης γυναίκας που ξαναζεί τον έρωτα σαν παραληρούσα έφηβη. Και όλα αυτά χωρίς καθόλου να επισκιάζει την μητρική της ταυτότητα και το δράμα του χαρακτήρα της. Απέδωσε τον ρόλο της με συγκλονιστικό εύρος συναισθημάτων και κυριάρχησε στην κάθε σκηνή που εμφανιζόταν. Έχοντας όλα αυτά υπόψη, δεν ήταν στο παραμικρό παράξενο που απέσπασε τα περισσότερα χειροκροτήματα και ανθοδέσμες από το κατενθουσιασμένο κοινό.


Ένας διόλου ευκαταφρόνητος Κλαύδιος (Κονσταντίν Χαμπένσκι) στάθηκε επάξια δίπλα της δημιουργώντας της το πεδίο να αναδείξει τις ικανότητες της. Από το γαλαζοαίματος στο κυνικός στο εριστικός στο συντετριμμένος, χρωμάτισε την σκηνή και της έδωσε βάθος απαράμιλλο.


Τελικά ο Άμλετ (Μιχαήλ Τρούχιν) περιορίστηκε απλά στο να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι όμως και την κορυφαία εμφάνιση. Απέδωσε τον κλασσικό μονόλογο, που σκηνοθετήθηκε με παντελώς πρωτότυπο και σύγχρονο τρόπο από τον σκηνοθέτη Γιούρι Μπουτούσοβ, αρκούντως παθιασμένα. Έπ' αυτού να αναφέρω την άκρως ενδιαφέρουσα η αναφορά-τήζερ που έγινε αρκετές σκηνές πριν.

Η Οφηλία (Όλγκα Λιτβίνοβα) κατενθουσίασε τους στρέιτ και τις λεσβίες με μια αισθησιακή και παθιασμένη εμφάνιση με ολόλευκο λιτό λευκό και εντελώς βρεγμένο φόρεμα και έδωσε ένα όμορφο κράμα δράματος και σέξι.

Το θέαμα ολοκλήρωσαν τα υπέροχα σκηνικά και μαγευτικά κουστούμια (Αλεξάντρ Σίσκιν), αλλά δεν παρέλειψαν να εντυπωσιάσουν ο συγκλονιστικός φωτισμός (Γιεβγκένι Γκάνσμπουργκ) και αριστουργηματική μουσική επένδυση (Γιούρι Μπουτούσοβ). Στο σύνολο, μια αξιομνημόνευτη βραδιά!