Γυναίκες οδηγοί

Δεν ξέρω αν είμαι σεξιστής ή αν υπάρχει καμιά επιστημονική εξήγηση για το φαινόμενο αυτό, αλλά 9 φορές στις 10, όταν γίνει ματσαράγκα στο δρόμο, πίσω από το τιμόνι κάθεται μια γυναίκα!

Ίσως είναι το γεγονός ότι έχουν την ευθύνη για το σπίτι, τα παιδιά και ένα κάρο άλλα πράγματα που δεν μπορούν να τα βγάλουν από το μυαλό τους ενώ οδηγούν. Ίσως να είναι κάτι πιο γονιδιακό και ενώ αντέχουν αποδεδειγμένα περισσότερο στον πόνο, να μην έχουν τα κατάλληλα εχέγγυα για την οδήγηση. Ίσως ακόμη να έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο όλο θέμα, την οποία απλά αδυνατώ να την κατανοήσω.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι (αν και θέλω σαν τρελλός να μάθω), αλλά σίγουρα μου κάνει την εικοσάλεπτη διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο να μοιάζει με υπεραστικό μαραθώνιο. Ένα φεγγάρι που δούλευα εκτός πόλης και πηγαινοερχόμουν καθημερινά, ούτε που το καταλάβαινα για πότε έμπαινα στο αμάξι κι έπιανα τον αυτοκινητόδρομο και για πότε έφτανα στον προορισμό μου μιάμιση ώρα μετά.

Αναπολώ με πολύ μεγάλη νοσταλγία τις διαδρομές αυτές, ειδικά σε σύγκριση με το τι τραβάω τώρα. Έχω φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνω καθημερινά σπίτι για φαγητό, προκειμένου να αποφύγω τις διάφορες περιπέτειες στον δρόμο. Πετάγονται από παντού, παρκάρουν όπου βρουν, σταματάνε όπου θέλουν και γενικώς κάνουν ότι τους καπνίσει. Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί άντρες οδηγοί που κάνουν τα νεύρα μου κουρέλια, αλλά είναι μειοψηφία αυτοί.΄

Ίσως και να είναι εντελώς τοπικό το φαινόμενο βέβαια, πάει καιρός από τότε που έχω οδηγήσει σε άλλη πόλη. Συμβαίνει άραγε και σε κανένα άλλο αυτό ή μήπως έχω αρχίσει να παρανοώ?...

Vertigo

Τι κάνεις άμα μάθεις κάτι που δεν "ήθελες" να μάθεις? (και καλά δεν ήθελες...)

Αναδιοργάνωση

Έχω αφήσει πολλά σχόλια αναπάντητα κι όλα μου τα αγαπημένα μπολογκς αδιάβαστα, αλλά τώρα που επιτέλους ησύχασα με τη δουλειά, θ'αρχίσω σιγά-σιγά να τα απαντάω και θα περάσω μια βόλτα να δω τι κάνατε όλοι σας το καλοκαίρι.

Θα τα λέμε συχνότερα τώρα λοιπόν!

Καλό απόγευμα να ευχηθώ και να απολαύσετε ότι απέμεινε απ'το Σαββατοκύριακο σας.

Φυσικά φαινόμενα

Μεσάνυχτα. Βεράντα. Αιώρα. Παγωμένη μπύρα στο τραπέζι από δίπλα. Ενδιαφέρον βιβλίο. Ζωάκια να κάνουν τους νυχτερινούς τους ήχους. Και ξαφνικά: κλικ κλικ. Μήνυμα στο κινητό: "Βλέπεις την έκλειψη?"

Κάνω λίγο αριστερά. Τίποτα. Κάνω λίγο δεξιά. Τίποτα. Σηκώνομαι και πάω στην άκρη της βεράντας, μπας και δω τίποτα. Και ξαφνικά, να τη! Ένα τεράστιο πορτοκαλοκίτρινο φεγγάρι σε πληρη άνθιση λόγω πανσελήνου, με τα 4/5 να είναι σκιασμένα. Γουώου! Απίστευτο θέαμα. Αφού στείλω πίσω μήνυμα για να ευχαριστήσω, ενημερώνω κάμποσο κόσμο να δουν το φαινόμενο αυτό και την ξαναράζω στην αιώρα διαβάζοντας.

Μετά από λίγο (όποιος με έχει χαρακτηρίσει "ανώμαλο" από την προηγούμενη ανάρτηση, μπορεί να σταματήσει το διάβασμα εδώ - θα χαλαστεί πολύ αν συνεχίσει) κλείνω το βιβλίο, κοιτάω τα άστρα από πάνω και μπαίνω σε σκέψεις: άραγε είναι φυσικό φαινόμενο το κόλλημα μου? Άραγε είναι φυσικό φαινόμενο η αντίδραση του? Άραγε το πως νοιώθει να παραμένει αναλλίωτο, και απλά το κρύβει μια κάποια "σκιά" και θα φύγει, όπως θα φύγει και η σκιά από το φεγγάρι? Άραγε είμαι περισσότερο χαζός από όσο νομίζω?...

Πως η τεχνολογία μπορεί να σου γαμήσει τη ψυχολογία σε μια νύχτα με πανσέληνο

Παρασκευή βράδι.

Κι όχι μια οποιαδήποτε Παρασκευή, 15 Αυγούστου κιόλας.

Και που είμαι?

Τι κάνω?

Είμαι σε παραλία? Είμαι σε μπαράκι? Είμαι με φίλους? Το διασκεδάζω τρελλά? Ή μήπως κάθομαι μέσα και διαβάζω? Και τι ακριβώς διαβάζω? Α ρε γαμημένη τεχνολογία!...

Πέρασαν έξη μήνες κιόλας, κι ακόμη δεν έχω ξεκολλήσει. Και το γεγονός ότι πολλά από αυτά που λέχθηκαν είναι σε μορφή e-mail, ή SMS, ή MSN-chat, δε βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα που σε κλάσματα δευτερολέπτου είναι όλα μπροστά μου.

Γιατί δεν τα σβήνω, ε?
Γιατί δε μπορώ να τα σβήσω γαμώτο! Γιατί δε μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχουν συμβεί. Γιατί δε μπορώ να καταλάβω πως δεν το είδα να έρχεται. Γιατί δεν είναι δυνατόν από τη μία μέρα στην άλλη, όλα αυτά τα δυνατά αισθήματα να έπαψαν να υπάρχουν.

Ειμαι χαζός, ε?
Το ξέρω. Άντε τώρα να βρείτε κάτι πιο ανεβαστικό να διαβάσετε, και που θα πάει, θα ξεκολλήσω κι εγώ. Σιγά: ακόμα Αύγουστος είναι. Μέχρι τα Χριστούγεννα (που ως γνωστόν είναι η πιο ανεβαστική εποχή του χρόνου <ΝΟΤ>) έχω ακόμα καιρό.

Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και για να μαθαίνουν οι νεαρότεροι.

Το πιο κάτω είναι απόσπασμα από το βιβλίο με τον τίτλο της ανάρτησης, από την Αυστραλή συγγραφέα Κολλήν ΜακΚάλοου. Είχε γίνει και σειρά για την τηλεόραση παλιότερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ένα κομμάτι που με συναρπάζει ακόμη. Το παραθέτω αμετάφραστο, γιατί όλο και κάτι θα χάσει στην προσαρμογή του στα ελληνικά.

Long Ago, there was a bird who sang just once in its life.
From the moment it left its nest, it searched for a thorn tree.
And it never rested until it found one.
Then, it began to sing more sweetly than any other creature on the face of the earth.
And, singing, it impaled its breast on the longest, sharpest thorn.
But, as it was dying, it rose above its own agony to out-sing the lark and the nightingale.
The thorn bird pays its life for that one song and the whole world stills to listen and God, in His heaven, smiles.
As its best was bought only at the cost of great pain.
Driven to the thorn, with no knowledge of the dying to come.

But when we press the thorn to our breast,

We know........

We understand.....

And still......we do it.