- Και για πες, γιατί έχεις τόσο καιρό να ασχοληθείς με το μπλόγκινγκ?
- Έπεσε πολύ δουλειά και δεν υπάρχει χρόνος.
- Καλά και δηλαδή πριν δεν είχες δουλειές? Μια χαρά έγραφες όμως!
- Ε, τώρα έχω περισσότερα πράγματα να τρέξω. Έχω κι αυτά τα πρότζεκτ στο εξωτερικό – ξέρεις πως είναι αυτά.
- Ακούγεσαι σα γυναικούλα τώρα, το ξέρεις? Μυξοκλαίς και δικιολογήσαι. Που είν’τ’αρχίδια σου να μιλήσεις ανοικτά?
- Εκεί που ήταν πάντα. Θες να τσεκάρεις?
- Χμ, καλή ιδέα – για να δώ.
- Κάτω τα κουλά σου, ρε!
- Καλά ντε, μην αγριέυεις. Πες όμως, γιατί δε γράφεις λοιπόν?
- Μα σου είπα, έχω πολύ δουλειά. Κι επίσης, απ’τον καιρό που έμαθα ότι τουλάχιστον τρία άτομα από τον κύκλο μου γνωρίζουν την ύπαρξη του και ξέρουν ότι το γράφω εγώ, νοιώθω κάπως…
- Μάλιστα. Τώρα μιλάς ανοιχτά. Και είναι λόγος αυτός να σταματήσεις να γράφεις, ρε?
- Ε, όσο νά’ναι…
- Σαν χαζός ακούγεσαι τώρα, το ξέρεις?
- Δε με παρατάς, λέω εγώ!
- Πως να σε παρατήσω ρε βλάκα? Κομμάτι δικό σου είμαι! Α, καλά: δίκιο είχα, έχεις χαζέψει εντελώς!
- Ρε συ, νοιώθω ένα κάποιο παραβιασμό. Λες και άνοιξε κάποιος το ημερολόγιο μου, κάπως…
- Γιατί, κράταγες ποτέ ημερολόγιο?
- Όχι βέβαια!
- Ε, τότε τι λες ότι νοιώθεις βιασμό ημερολογίου?
- Τώρα ποιός είναι ο χαζός?
- Άσε με! [παύση] Ρε, σύνελθε! Έγραφες ποτέ στο μπλογκ σου πράγματα που δεν τα ήξεραν οι φίλοι σου?
- Όχι.
- Τότε? Τι τόσο πια έγινε?
- Ε, να, νοιώθω κάπως περίεργα. Λες και θα διαβάζουν τις σκέψεις μου…
- Καλά ρε βλάκα, τόσο καιρό που έγραφες, δε σε διάβαζε κόσμος?
- Ναι, αλλά αυτοί δε με γνώριζαν και προσωπικά. Και μη με λες “βλάκα” – είναι σα να λες και σένα “βλάκα”!
- Και δηλαδή επειδή τώρα σε διαβάζουν κάποιοι που σε γνωρίζουν προσωπικά, τι έγινε?
- Νοιώθω περίεργα… Με τους “αγνώστους” μπορούσα νά’μαι πιο άνετος.
- Λες βλακείες, το ξέρεις? Είσαι οκ να ανοίγεσαι σε αγνώστους, εντός ή εκτός εισαγωγικών, και έχεις πρόβλημα να ανοίγεσαι σε γνωστούς και φίλους?
- Ρε, δεν είναι αυτό. Απλά… δε ξέρω… νοιώθω κάπως…
- Εσύ όλη την ώρα νοιώθεις κάπως. Είναι ένα μικρό θαύμα που δε σε κλείσαν σε ίδρυμα ακόμη. Τεσπα, είσαι σίγουρος ότι το ξέρουν?
- Ναι σου λέω! Και τα τρία αυτά άτομα, μου έχουν αναφέρει κατά καιρούς, είτε ότι το διαβάζουν και ξέρουν ότι είμαι εγώ, είτε έκαναν κατευθείαν αναφορές στο τι γράφω. Και μπορεί να τό’χουν πει και σ’άλλους και νά’ναι περισσότεροι από τρεις.
- Τό’χεις συζητήσει μαζί τους?
- Όχι. Τι να συζητήσω? Απ’τη στιγμή που γράφεις κάτι στο διαδίκτυο, είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο ότι θα το μάθει κόσμος. Δεν είναι δα και μυστικό. Οι άνθρωποι αυτοί απλά σύνδεσαν τα γραφόμενα μου με μένα.
- Και καλά, αφού σε απασχολεί τόσο, γιατί δεν το συζήτησες μαζί τους? Δεν έχεις τ’αρχίδια, ε?
- Για πιάσε εδώ να δεις ποιος έχει αρχίδια!
- Δεύτερη φορά που το προτείνεις και δε μπορώ ν’αντισταθώ. [χούφτωμα] Ρε, μούρλια είναι! Και γενικώς είσαι σέξι άντρας…
- Είσαι εντελώς μαλάκας! Σύνελθε!!!
- Ρε συ, άκου τι σου λέω! Μ’αρέσουν! Γουστάρω να σου πάρω μια πίπα! Να χαλαρώσεις κιόλας, γιατί έχεις πολλή ένταση.
- Τώρα τι θες? Να σε σφαλιαρίσω μήπως?
- Κοίτα τώρα, κοίτα τον πως κάνει… Ρε, προσπαθώ να σου υψώσω το ηθικό ρε! Δε χρειάζεται να μου κάνεις τον άγριο για να με καβλώσεις.
- Μα δεν είναι πεσμένο το ηθικό μου. Απλά αγχωμένος νοιώθω…
- Ούτε το ήθικό σου είναι πεσμένο, ούτε αυτό εδώ! [κι άλλο χούφτωμα] Θα μ’αφήσεις επιτέλους να σου πάρω μια πίπα?
- Μα πόσο βλάκας είσαι τελικά??? Μπορεί νά’μαστε δύο εδώ μέσα, αλλά το σώμα ένα είναι. Πως θα μου πάρεις πίπα?
- Ρε, δε θυμάσαι που τό’δαμε σε μια τσόντα με κείνον τον τυπά που έπαιρνε πίπα στον εαυτό του?
- Έχεις ξεφύγει εντελώς, το κατάλαβες? Εγώ σου μιλάω για σοβαρά θέματα και σένα το μυαλό σου στις πίπες!
- Χρόνια τώρα εσύ είσαι ο σοβαρός κι εγώ ο πιο πρόστυχος. Δεν τό’χεις καταλάβει ακόμα?
- Να πάμε πίσω στο θέμα μας? Τι να κάνω?
- Τι θες να κάνεις?
- Ε, αυτό είναι που σου λέω βλάκα μου, ότι δε ξέρω τι να κάνω, αλλά εσύ…
- Οκ, ας εξετάσουμε τα ενδεχόμενα.
- Τώρα μιλάς σωστά!
- Λοιπόν, όπως το βλέπω εγώ, έχεις δύο επιλογές: είτε που θα συνεχίσεις να γράφεις και να μη σε απασχολεί το θέμα, είτε να συνεχίσεις να γράφεις και να άγχεσαι όλη την ώρα ότι θα το διαβάζουν οι φίλοι σου. Που έτσι κι αλλιώς, μπορεί να το διάβαζαν και πριν και απλά να μην το ήξερες.
- Χμ… Δίκιο έχεις. Αρκετό άγχος έχω ήδη στη ζωή μου όμως, δε νομίζεις?
- Άρα?
- Άρα συνεχίζουμε το γράψιμο και δε μας απασχολεί τίποτα.
- Τώρα μιλάς εσύ σωστά! Για στρώσου λοιπόν και γράψε κάτι. Κι έχουμε τόσα θέματα που μας απασχολούν.
- Δίκιο έχεις. Πάω να γράψω.
__________________________________________________________
* και ενδεχόμενο δείγμα σχιζοφρένειας
