Το βράδυ αυτό...

... αλλιώς το είχα φανταστεί. Αλλά κι έτσι όπως μου ήρθε, θα το περάσω.

Καλό σαββατοκύριακο!

--- --- --- --- --- ---

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως κάποια τραγούδια μοιάζουν να γράφτηκαν ακριβώς "για μένα" από άτομα που δεν είχαν ποτέ την παραμικρή ιδέα του τι νοιώθω και πως αισθάνομαι και ιδιαίτερα όταν γράφτηκαν αρκετό καιρό πριν. Ένα τέτοιο είναι και το πιο κάτω. Εδώ και αρκετές βδομάδες με εκφράζει αρκετά, όχι τόσο το τι λέει, όσο για το τι θα μπορούσαν να έλεγαν οι στίχοι σε κάποιο άτομο που εκτιμώ απεριόριστα.

Η πρώτη εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι σε αργό ρυθμό και κάπως μελαγχολική διάθεση. Η πιο κάτω εκτέλεση όμως με εκφράζει περισσότερο, καθώς πάει πιο πολύ με το πνεύμα της διάθεσης μου στη φάση που είμαι τώρα.



Και, φυσικά, ακολουθεί η δική μου ερμηνεία των στίχων:

Θέλω ν'αφεθείς
(δεν θα παρεξηγηθείς)
σε μένα που μπορώ
ν'απαντώ και ν'απορώ

Θέλω ν' αφεθείς
μη φοβηθείς
εσύ, που μπορείς
μ'ένα χάδι ν'αδικείς

Χρόνο έχεις
γιατί αντέχεις
είσαι ουρανός που πονάει
κι όλο βρέχει...

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αυτό αλλιώς το είχα φανταστεί: μαζί σου!

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αλλιώς το είχα φανταστεί

Θέλω ν'αφεθείς
κι ας παρασυρθείς
εσύ που μπορείς
σε σταγόνα να πνιγείς

Θέλω ν'αφεθείς,
μην φοβηθείς,
εσύ, που μπορείς
μ'ένα χάδι ν'αδικείς

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αυτό μαζί σου
αλλιώς το είχα φανταστεί

Διώξε τα σύννεφα
σταμάτα τη βροχή
το καλοκαίρι αλλιώς το είχα φανταστεί

Θέλω ν αφεθείς

να ζήσεις

να νοιώσεις

να πάρεις

να δώσεις

Θέλω ν'άφεθείς...

Κι ας ξέρω ότι χέστηκες για το τι θέλω και το τι έχω φανταστεί...

Φόβος

"What people see as fearlessness is really persistence. Because I am focused on the solution, I don't see danger. Because I don't see danger, I don't allow my mind to imagine what might happen to me, which is my definition of fear. If you don't foresee the danger and see only the solution, then you can defy anyone and appear strong and fearless."

Unbowed, Wangari Maathai, 2004

Το απόφθεγμα της ημέρας (μη σου πω και "της εβδομάδας" κιόλας*)

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Ν.Καζαντζάκης









__________________________________________
* για να μην πω "του τετραμήνου" δηλαδή...

Τα δυο αδέρφια

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση με τον αδελφό μου. Όχι ότι ήταν ή είναι κακή, αλλά δεν είναι αυτή που θα ήθελα. Κατά καιρούς υπήρξε υποφερτή, αλλά ποτέ ακριβώς "καλή".

Όντας πεντέμιση χρόνια μεγαλύτερος μου, ο αδελφός μου με πρόσεχε και με προστάτευε, σε σημείο ζήλειας. Δεν άφηνε κανένα να με πλησιάσει και μια φορά που παρολίγο να αναποδογυρίσει το καροτσάκι που με πήγαινε βόλτα, έκανε δύο μέρες να ξαναφάει από το στρες!

Όταν έφτασα σε ηλικία που μπορούσα και καταλάβαινα πέντε πράματα, άρχισε να μου μαθαίνει ότι ήξερε και δεν ήξερε. Από σκάκι μέχρι μουσική και ιστορία και τέχνη και αθλητισμό.

Στην πορεία άρχισα να τον ζηλεύω που ήξερε τόσα πολλά. Δε μου άρεσε πια το ότι ήμουν ο μικρός. Δε μου άρεσε που έπρεπε να με προσέχει. Και φυσικά, δε μου άρεσε ότι σε αυτόν επιτρέπονταν πράγματα που δεν επιτρέπονταν σε μένα! Με τον καιρό μάλιστα, σχημάτισα και την ιδέα ότι αυτόν τον αγαπούσαν περισσότερο οι γονείς...

Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε και οι δύο. Και ναι, πέρασα και από τη φάση που τον γούσταρα (λίγο, όχι αρρωστημένα ντε) όταν μεγάλωσε αρκετά και μου έκανε κλικ ως "άντρας" πια... Ήταν και το άτομο που έβλεπα πιο συχνά και σε πιο ...αποκαλυπτικές στιγμές φυσικά.

Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, και αργότερα στο λύκειο, ήμουν πάντα "ο αδελφός του Δ" και όχι απλά "εγώ". Σε σημείο που, ακόμα και τώρα, πολλοί κοινοί γνωστοί, όταν συστηνόμαστε, μου λένε "Α, εσύ είσαι ο αδελφός του Δ, ε?" και ανάβουν τα λαμπάκια μου!

Όταν πια έφυγε για σπουδές, η απόσταση μεταξύ μας άρχισε να μεγαλώνει αισθητά. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ενώ ήμουν εξωστρεφής, αυτός ήταν εσωστρεφής. Με το που επέστρεψε πια από τις σπουδές, ήμασταν σχεδόν σα δυο ξένοι!

Μέχρι που πρόσφατα, όταν με κάλεσε στην συναυλία του για χτες την Παρασκευή, ήταν ήδη Δευτέρα και δεν παραξενεύτηκα καθόλου... Και δεν το έμαθα από τον ίδιο, το έμαθα από τη μάνα μας. Τελικά μια χαρά, η συναυλία τα πήγε σούπερ, ήρθαν και πολλοί φίλοι και φίλες μου, κι εγώ φυσικά καμάρωνα σαν παγώνι!

Το κορυφαίο φυσικά, και η τρανταχτή απόδειξη της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ μας, ήρθε λίγες ώρες αργότερα. Ενώ είμασταν μαζί, και στη συναυλία, και στα συγχαρίκια μετά και στο δείπνο μετά τη συναυλία, δε μου ανάφερε καν ότι θα πήγαινε ταξίδι. Γύρω στις 3 ξημερώματα Σαββάτου (σήμερα) εκεί που καθόμουνα με τους συνήθεις υπόπτους για ποτάκι και ψυχανάλυση, χτυπάει το τηλέφωνο μου και βλέπω ότι με παίρνουν από το σπίτι του αδελφού μου. Ανήσυχος, απαντάω την κλήση και τον ακούω, ήρεμο όπως πάντα, να με ρωτάει αν μπορώ να τον πάω στο αεροδρόμιο που θα έφευγε σε τρεις ώρες για ένα διαγωνισμό στην Ιαπωνία!

Κατά τα άλλα, "Τ’αδέρφια σκίζουν τα βουνά ώσπου ν’ανταμωθούνε"...

Όχι ότι δεν τον αγαπώ και τον εκτιμώ πάρα πολύ, απλά το έχω παράπονο που δεν είμαστε πιο κοντά...

Φωτοταξίδι

Αρκετά ενδιαφέρον οδοιπορικό στην Λευκωσία με φωτογραφίες από την εφημερίδα The New York Times. Αν και τα σχόλια που συνοδεύουν τις φωτο με βρίσκουν, σε ορισμένα σημεία, να μη συμφωνώ, παρ'όλα αυτά αξίζει τον κόπο να το δεις.

Ειδικά αφιερωμένο σε Σένα, που ήθελες (θες?) να έρθεις διακοπές στο νησί το καλοκαίρι...

Obsessions: who needs them?

Are they even useful to our life? A lot of people i know, are obsessed with stuff: football, food, sex, cars, nationalism, religion, cleanliness. I believe that nothing is worth obsessing about. A healthy interest, can be a good characteristic and can even make a person more interesting. Especially if said person has many different things they are interested in.

Recently, i was witness to the excessive obsession with football of some "fans". I say "fans", because i cannot for the world understand how can you be a fan and go to a stadium and throw rocks, glass, bottles and other similar articles to other people watching a game! Are fans allowed to break glass store windows? Are fans allowed to sound-pollute the whole downtown, just because their team won? Can't fans celebrate in a quiet, dignified, mature way?

Religious obsession can also be disturbing, to say the least. I'm not about to take sides, but, with the possible exception of Buddhism, all religions have a cluster of extremists that wreck havoc around the globe, thinking it's their duty to do so. Why exactly is it difficult to just sit around a table and discuss your differences and find middle ground? I do realized that there can be situations that one, or both, sides, do not have the will to find a solution to any given situation. But is the most suitable reaction a violent one? (ok, this is totally a different subject, but, yes, obsessions do tend to steer people towards violence and extremism)

Having said all that, (and i could say a lot more) can somebody please explain, why the fuck am i still obsessed with that one person????

Πολείτε

Σε καλή τιμή θα το δώσουμε, χεστήκαμε για την ορθογραφία, 'ντάξ? Για πληροφορίες, υπάρχει τηλέφωνο.

What do you wear to the Met?!

What the fuck do you wear to the Met??!?!

Αυτή είναι ακριβώς η ερώτηση που στριφογυρνούσε στα μυαλά μας καθώς χαζεύαμε τις διάφορες κυρίες που ήρθαν στα εγκαίνια της έκθεσης που πήγα σήμερα το βράδυ. Οι παρουσίες τους ήταν το λιγότερο αποσυντονιστικές. Άμα βάζεις όοοοολα αυτά κυρία μου σε μια έκθεση, άμα είναι να πας σε κάνα πραγματικά επίσημο γεγονός, τι θα βάλεις? Πχ στη Σκάλα, ή στο Κόβεντ Γκάρντεν, ή σε κάτι τέτοιο τελοσπάντων, πως ακριβώς θα ντυθείς? Νομίζεις ότι είσαι εσύ το έκθεμα? Εσένα πρέπει να κοιτάω? Τουλάχιστον, λίγες ήταν οι κακόγουστες. Πάλι καλά. Και είχε πλάκα το όλο θέμα. Πολύ πλάκα.

Ένα μικρό δείγμα του τι είδαν τα μάτια μας ακολουθεί πιο κάτω. Αν και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την ...χάρη των κινήσεων από μια στατική φωτογραφία, μια άλφα ιδέα την παίρνετε.

Η πιο πάνω κυρία, εκτός από το δωδεκάποντο τακούνι, φόραγε και (τουλάχιστον) τέσσερις σειρές μαργαριτάρια στο λαιμό. Δηλαδή αν πιαστείς σε κάνα χερούλι πόρτας και στραγγαλιστείς, ποιος θα σου φταίει?

Αυτή πάλι (το τακούνι περνάει απαρατήρητο - μέχρι τη στιγμή που την είδαμε, είχαμε πια μπουχτίσει) το είδε πιο γκράντζ το θέμα και είπε να παλιμπαιδίσει.

Εδώ σίγουρα πια μιλάμε για επιδρομή στα στούντιο της Ντίσνεη: σίγουρα έκλεψε τα ρούχα της Σταχτοπούτας, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εδώ, τελευταία στιγμή μου μπήκε στο πλανο η κολλητή (μάλλον) φιλότεχνος της εν λόγω κυρίας, αλλά το έγκλημα είναι εμφανές πιστεύω.

Άνοιξη μπήκε πια, να μην βάλω κι εγώ κάτι ανάλογο, θα σκέφτηκε. Το αποτέλεσμα επί της οθόνης σας...

(Και έτσι για να μην ανησυχείτε, ο Δ τελικά δεν ήρθε, αλλά που θα μου πάει, θα το τσακώσω κάπου αυτό το αγόρι...)

Τηλέ όραση

Η σχέση μου με την τηλεόραση υπήρξε θυελλώδης.

Μικρός παρακολουθούσα λίγο, κάτι ταινίες κινουμένων σχεδίων, κάτι παιδικά προγράμματα, τέτοια πράματα. Μεγαλώνοντας, βγήκα στις αλάνες και την παράτησα. Μετά, γύρω στα 16 μου, την ξαναανακάλυψα και σιγά-σιγά τα ξαναφτιάξαμε. Αλλά μπήκαμε κατευθείαν στα βαθειά: καθόμουν με τις ώρες μαζί της και η κοινωνική μου ζωή υπέφερε. Για χάρη της, τα πήγα χάλια στο σχολείο. Και το όνειρο μου να κατακτήσω το Νόμπελ, πήγε σύννεφο. Αλλά εγώ ήμουν ευτυχισμένος. Τα βράδια μου γεμάτα. Τα απογεύματα μου στην τσίτα και στην αναμονή. Τα γκομενάκια να περνάν από πάνω της (ναι, ναι, δε μου ήταν και ιδιαίτερα πιστή, όχι ότι με χάλαγε βέβαια).

Πέρασαν τα χρόνια. "Μεγάλωσα". Στρατό, σχολή, πανεπιστήμιο, μελέτες, γκόμενοι με σάρκα και οστά. Και σκέφτηκα ότι τηλεόραση είναι ακριβώς αυτό: παρακόλουθείς τις ζωές των άλλων από μακριά. Άρα την παράτησα εξ ολοκλήρου και παντοιοτρόπως. Και άρχισα να παρακολουθώ τη δικιά μου ζωή από κοντά. Από πολύ κοντά.

Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράματα μέχρι πρόσφατα. Μόνο σε "κοσμοϊστορικά" γεγονότα καθόμουν να δω τιβι. Αν και ανακάλυψα τελευταία μια-δυο καλές σειρές που ενδεχομένως αξίζει τον κόπο να παρακολουθώ. Αλλά, στα σχέδια του σπιτιού μου δεν προνοείται τηλεόραση στο σαλόνι. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ότι πιο αντικοινωνικό υπάρχει. Αν έχει πάει κανείς να επισκεφτεί φίλους και είναι αναμένη, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ.

Και τότε που θα τη βάλεις κύριος? Στην κρεβατοκάμαρα? Να ζαβλακωθείτε και οι δύο (λέμε τώρα - ο 2ος την έκανε και προς το παρόν δεν παίζει άλλος). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά ΑΝ θα έχω τβ σπίτι, θα είναι μάλλον σε ξεχωριστό δωμάτιο. Κι όποιος θέλει να παρακολουθήσει, να πάει.

Και καλά, τις χειμωνιάτικες εκείνες βραδιές που θα μαζεύεται η παρέα για πόπκορν και καμιά καλή ταινία, τι θα κάνεις? Ερμ... Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Μάλλον δε θα μαζεύεται σπίτι μου η παρέα. Μα καλά, είναι λογικά πράματα αυτά? Δεν είναι, αλλά από την άλλη, είμαι εγώ λογικός για να κάνω λογικά πράματα? Δεν είμαι! Άρα πάει κι αυτό.

Γιατί στην τελική, τώρα πια κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει τηλεόραση: την παρακολουθείς μεν, από μακριά δε. Εκεί κολλάει το "τηλε" της υπόθεσης.

A whole new world

Με αφορμή μια ανάρτηση αγαπημένου γαλακτοκομικού, βρήκα τη "διαδρομή" για να δω ένα παλιό και λατρεμένο βιντεάκι:



Οι στίχοι του τραγουδιού:

(Aladdin)I can show you the world
Shining, shimmering, splendid
Tell me, princess, now when did
You last let your heart decide?

I can open your eyes
Take you wonder by wonder
Over, sideways and under
On a magic carpet ride

A whole new world
A new fantastic point of view
No one to tell us no
Or where to go
Or say we're only dreaming

(Jasmine)A whole new world
A dazzling place I never knew
But when I'm way up here
It's crystal clear that now
I'm in a whole new world with you

(Aladdin)Now I'm in a whole new world with you

(Jasmine)Unbelievable sights
Indescribable feeling
Soaring, tumbling, freewheeling
Through an endless diamond sky

(Jasmine)A whole new world
(Aladdin)Don't you dare close your eyes
(Jasmine)A hundred thousand things to see
(Aladdin)Hold your breath - it gets better
(Jasmine)I'm like a shooting star
I've come so far
I can't go back to where I used to be

(Aladdin)A whole new world
(Jasmine)Every turn a surprise
(Aladdin)With new horizons to pursue
(Jasmine)Every moment gets better
(Both)I'll chase them anywhere
There's time to spare
Let me share this whole new world with you

(Aladdin)A whole new world
(Jasmine)A whole new world
(Aladdin)That's where we'll be
(Jasmine)That's where we'll be
(Aladdin)A thrilling chase
(Jasmine)A wondrous place

(Both)For you and me

Και μετά από αυτό, μέσω μιας πρόσκλησης από τον apo guapo, δίνω πιο κάτω μια δική μου εκδοχή του πιο πάνω τραγουδιού, αλλά και τη δική μου συμμετοχή σε παιχνίδι:

Οι κανόνες:
1. Γράψε.
2. Σκάναρε.
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε, αναφέροντας ότι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε και άλλους 5 να συμμετέχουν! Και οι "τυχεροί" είναι: Dante (ευχαριστώ για την ...έμπνευση), Ιθάκη (άσε την Terry, και πιάσε μολύβι στο χέρι), Ένα πρόσωπο (άσε το {δημοσιογραφικό} μικρόφωνο, και πιάσε ένα στυλό), Patrick (άσε λίγο τους [βιο]παλαιστές, και γράψε το κάτιτις) και Turigr (τώρα που έχει καλά νέα, θα "γράψει" ελπίζω).

If you're going to create electricity...

... then use it!

Αυτή η ατάκα (από παλιά διαφήμιση ρολογιών με ένα καραγκόμενο που είχε όντως ηλεκτροφόρο βλέμμα) μου ήρθε στο μυαλό μετά την στιχομυθία μας. Και νομίζω καλά τον κατάλαβα. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Η μαγειρευτικότατη* Ε με προσκάλεσε να πάμε τις προάλλες θέατρο. "Θα είναι και ο φίλος μου ο Δ." μου είπε και έκλεισε το μάτι με νάζι. Αφού τη ρωτάω τι ακριβώς εννοεί, μου λέει ότι δεν είναι και καλά σίγουρη για το παιδί, αλλά από ότι κατάλαβε το μαστιγώνει το δελφίνι. Κι επειδή η παράσταση ακουγόταν ενδιαφέρουσα, αποφάσισα να πάω. Και πολύ πιο αποφασισμένος κιόλας. Μετά από τις συμβουλές που πήρα σε προηγούμενη ανάρτηση, θα ήμουν ακόμα πιο τολμηρός. Στην τελική, ο τολμών είναι που νικά. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Χμ, ναι, αυτό κολλάει πιο καλά. Γιατί τα χέρια έκαναν όλη τη δουλειά. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Φτάνουμε λοιπόν στο θέατρο και ο Δ ήταν ήδη εκεί. Εν τω μεταξύ, όσες φορές τον είχα δει παλιότερα, πάντα ήταν φιλικότατος και ομιλητικότατος. Τον πλησιάζουμε από δεξιά του (έχει σημασία αυτό) και αφού αγκαλιαστικοφιληθήκανε με την Ε μου προτείνει το χέρι για χειραψία. Απλώνω κι εγώ το δικό μου προσέχοντας να μην του κτυπήσω τον αγκώνα στο μπράτσο του καθίσματος που ήταν ακριβώς από κάτω. Παρ'όλ'αυτά, τον ρωτάω στο καπάκι:

- Σου προκάλεσα μήπως ηλεκτρισμό?
- Όχι, έπρεπε?
- Ε, κάπως, ναι.
- Να το ξαναδοκιμάσουμε τότε?
Του ξαναπιάνω το χέρι και επαναλαμβάνω την κίνηση.
- Τίποτα πάλι?
- Χμ, δίκιο έχεις, κάτι έγινε τώρα.
- Μα δεν ακούμπησε ο αγκώνας σου στο κάθισμα!
- Α! (μικρή παύση) Αυτό εννοούσες? (ψιλοδαγκώνεται - μπορεί να κοκκίνησε κιόλας, αλλά με τον φτωχό φωτισμό της αίθουσας δεν μπόρεσα να διακρίνω) Εεε, όχι, όχι...
- Ωραία τότε.

Κάθησα και αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Η παράσταση συγκλονιστική, αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Αποχαιρετιστήκαμε και πήγε σπίτι γιατί είχε πρωινό ξύπνημα την επομένη.

Καθώς πήγαινα την Ε σπίτι της, της λέω "Κανόνισε να ξαναβρεθούμε και μην κάνεις τον Κινέζο, ακούς?!" Αυτή απλά χαμογέλασε. Και μου είπε ότι θα τον προσκαλούσε στα εγκαίνια μιας έκθεσης ζωγραφικής την Παρασκευή.

Και σήμερα, πρωί-πρωί, ο Δ με έκανε add στο Facebook! Και η προξενητρευτικότατη Ε τον κάλεσε ήδη στην έκθεση της Παρασκευής. Και έχει και βάθος εκτός από γοητεία ο άτιμος. Και θα πάω σίγουρα την Παρασκευή. Παρ'όλο που δεν με ενθουσιάζει η ιδέα της έκθεσης. Και έχει και μαγνητικό βλέμμα γαμώτο. Και έχω μια δουλειά την Παρασκευή βράδυ, αλλά μάλλον θα φάει μια αναβολή για από βδομάδα: δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες. Και στο Facebook λέει ότι του αρέσουν και τα ταξίδια (γιαμ!) και το καλό φαγητό (διπλογιάμ!!). Και αν χαθώ από βδομάδας, δε θα είναι γιατί πλάκωσε δουλειά.

Ζήτω η άνοιξη?
Ζήτωωωωωωωω!

_______________________________
* Ό,τι έχω φάει από τα χεράκια της είναι κα-τα-πλη-κτι-κό!

Good news?

Για να δούμε τι θα δούμε...

Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Las Cosas del Flamenco

Δεν είχα ακούσει τίποτα για αυτή την παράσταση. Να'ναι καλά ο φίλος μου ο Α που μου έδωσε τις δυο προσκλήσεις γιατί είχε δουλειά χτες το βράδυ. Αλλιώς δε θα πήγαινα. Και θα'ταν κρίμα. Γιατί ο Κριστομπαλ Ρρέγιες και η Ομάδα Χορού Φλαμένκο του, πραγματικά έδωσαν ρέστα! Με ένα καστ από Αργεντινή μέχρι ...Θαραγκόθα, μας μάγεψαν.

Αν εξαιρέσει κανείς το ενοχλητικότατο ζευγάρι που καθόταν μπροστά μου (κρίμα, πολύ κρίμα, γιατί εκείνος ήταν κούκλος γαμώτο, και της έπεφτε πολύς, πάρα πολύς) που δεν σταμάτησαν στιγμή να μιλούν και να σχολιάζουν, η βραδιά ήταν υπέροχη. Η μουσική γαμάτη. Και το καλύτερο? Όταν δεν έπαιζε καθόλου μουσική και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν από τα παπούτσια τους. Σούπερ γουάου!

Αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ενδυμασία. Όσες φορές παρακολούθησα φλαμένκο, τα ρούχα ήταν πάντα παραδοσιακά: οι γυναίκες με κόκκινα ή μαύρα δαντελωτά φουστάνια και οι άντρες με την στολή σχεδόν του ταυρομάχου. Αλλά ο κύριος Ρρέγιες, προφανώς είναι καλά δικτυωμένος.

Όταν διάβασα στην πρόσκληση/διαφήμιση "Σχεδιασμός κουστουμιών: Τζιόρτζιο Αρμάνι" σκέφτηκα "σιγά ρε ψωνάρες, πως την είδατε? Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά!" Και όταν τους είδα να παίρνουν τις θέσεις τους στην σκηνή επιβεβαιώθηκα: οι γυναίκες με μακρυά φορέματα σε λευκό, μαύρο, μπεζ, καφέ, καθόλου κόκκινο. Οι άντρες με παντελόνια μακώ/βαμβακερά, τουλάχιστον δυο νούμερα πιο μεγάλα από το μέγεθός τους. "Θα μπουρδουκλωθούν τώρα και θα τους τρέχουμε στα υποτυπώδη νοσοκομεία μας." σκέφτηκα.

Πόσο λάθος είχα. Μα πόσο λάθος είχα! Για πρώτη φορά, τα ρούχα πρόσθεταν στο σύνολο. Παρότι έφταναν μέχρι τον αστράγαλο, η κίνηση και η ρευστότητα που είχαν, έδιναν κάτι το εξωπραγματικό στο συνολικό θέαμα. Αντί να εμποδίζουν τους χορευτές, τους πρόσδιδαν ασυνήθιστη χάρη και εμπλούτιζαν εμφανώς την όλη εμπειρία. Τέτοια ασυνήθιστη συνεργασία μεταξύ ενδυμασίας και χορού δεν έχω ξαναδεί!

Το κομμάτι που μου υπεράρεσε όμως, ήταν ένα χορευτικό με καθαρά ανατολίτικη μουσική, που μετέφερε μεν ηχητικά στην Αραβία, αλλά οπτικά ήταν καθαρά φλαμένκο. Στο τέλος, μάλλον από την απόλυτη κατάνυξη και σεβασμό που ενέπνεε, δεν απέσπασε καθόλου χειροκρότημα, σε αντίθεση με όλα τα άλλα κομμάτια, που καταχειροκροτούνταν πριν καν τελειώσουν.

Μπράβο σε όλους τους και μπράβο σε μένα που πήγα και τους είδα! (γιατί ως γνωστόν, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει)

Σύντομη διαδρομή

Στις 12.45, λέει, να είμαι εκέι.

Και πάω λοιπόν να κουρευτώ.

"Πως τα θες σήμερα?" με ρωτάει ο Άγγελος. Εγώ γελάω κι αυτός χαμογελάει. Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να αλλάξω στυλ και το ξέρουμε κι οι δυο. Παρά όλα αυτά, με ρώτησε.

Οι συνήθεις ψιλοκουβέντες (έχει ενδιαφέρον η κουβέντα μαζί του) και μετά από κάνα τεταρτάκι είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τον κόσμο με κοντύτερες τρίχες.

Η διαδρομή από την καρέκλα που καθόμουν μέχρι το ταμείο είναι σύντομη. Γύρω στα 5μ. το πολύ. Αλλά και γεμάτη από ενδιαφέροντα περιστατικά.

Κάνω που λες δυο-τρία βήματα και κοιτάω από το βάθος του δωματίου τον Αντρέα να έρχεται προς το μέρος μου. Θα σχολάσει τώρα σκέφτομαι, γιατί κατευθύνεται προς την πόρτα. Μετά από άλλα τρία βήματα οι δρόμοι μας διασταυρώνονται, σταματάει και με ρωτάει: "Είναι όλοι όμορφοι σαν εσένα στο γραφείο σου?"

*** Αυτό τώρα τι είναι? Μου την πέφτει? Έτσι στεγνά? Κάνει απλά small talk? Είναι βασικά αμήχανος που του κόβω/μου κόβει τον δρόμο? Ή όντως μου την πέφτει? Μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο. Στρέιτ κόσμο. Και δεν είναι καν μπαρ. Και δεν είναι καν απόγευμα. Στις μία και κάτι το μεσημέρι. *** Μέσα σε περίπου 4 milliseconds έκανα τις πιο πάνω σκέψεις. Και μετά, λες και μου είπε το καλύτερο ανέκδοτο έβερ, γελάω και του απαντάω: "Μα όχι βέβαια! Τα ξέρεις τα κορίτσια μας. Εκείνη η Χριστιάνα, είναι κουκλάρα η άτιμη, ακόμα και τώρα που είναι έγγυος."

Χαμογελάει, συμφωνεί και επιστρέφει πίσω στο βάθος του δωματίου. *** Για μισό: επιστρέφει? Και δηλαδή που ακριβώς πήγαινε? Ήρθε απλά για να μου πει το πιο πάνω? Και απάντησα με κολοσσιαία χαζομάρα? Κι είναι γλύκας γαμώτο! *** "Συγνώμη, τι είπατε?" Η ταμίας χαμογελά και μου λέει "Πως θα πληρώσετε, ρώτησα. Μετρητά ή πιστωτική?" Ορίστε, της λέω και περνάει την Αμέρικαν Εξπρές στη μηχανή. *** Πω ρε πούστη μου, θάλασσα τα έκανα? Αλλά κι αν απλά ήταν μια χαριτωμενιά εκ μέρους του? Ευτυχώς που δεν είπα τίποτα άλλο. Θα τον ξαναδώ, εξάλλου, δυο βήματα είμαστε το γραφείο μου από τη δουλειά του. *** "Αν θέλετε, βέβαια." ακούω την ταμία να λέει. "Αν θελω τι?" "Χε, χε, κουρασμένος θα είστε μάλλον. Λέω, μπορείτε να μου υπογράψετε εδώ, αν θέλετε?" "Α, ναι, συγνώμη, σκεφτόμουν κάτι άλλο."

Η πόρτα ανοίγει και ο μεσημεριάτικος ήλιος με βαράει κατακούτελα. Κι ευτυχώς κιόλας. Να συνέλθω λίγο. Τι να τον κάνω τώρα αυτόν τον μικρό? Θέλει? Δε θέλει? Παίζει? Μου φαίνεται? Μ'έχει βαρέσει η μαλακία στο κεφάλι? Ουφ...

Guts - Part 2

- So hear me out. 'Cause this is what i have to say about guts.

• Guts is to be able to face your fears.
• Guts is when you can fight your own fears.
• Guts is when you come out of this process stronger, better.
• Guts is being able to face your worst enemy: yourself.
• Guts is when you don't have to put up a mask and act strong to the people around you.
• Guts is when you can be your very own self to the people that respect you.
• Guts is when you do cry and not feel embarassed or ashamed.
• Guts is when you can talk about your true feelings to the the one that matters.
• Guts is to be able to be strong, amidst the surrounding chaos.
• Guts is being polite when you least want it or feel like it.
• Guts is believing in yourself, but not being cocksure about it.
• Guts is being able to laugh at yourself and not take yourself too seriously.
• Guts is when you can dream and pursue your dream.
• Guts is being able to resist the darkness that at times surrounds us.
• Guts is when you can see the light amidst all the fog and thunderstorm.
• Guts is being able to stand again, each time you fall.
• Guts has nothing to do with being able to withstand physical pain. This is easy. And you didn't even have the power to do that. You crumbled down, oh so easily. It's the resistance to psychological pain that shows whether you have guts or not.
• And most certainly, guts has nothing to do with enduring a simple process, especially one that's undertaken by millions of people around the world each bloody day: it's called Life.

- So don't talk to me about guts. You don't even have the guts to do just that: talk to me.

Guts

- Funny you should mention that!
- Why?
- Why?! I'll tell you "why"! Grab your coffee and come with me to the verandah. It's a nice morning. We'll have a talk and I'll tell you about "guts"...

(Black?) Joke of the day

-Έχω πολλά να κάνω σήμερα καλέ μου, μπορείς να περάσεις από το χημείο να πάρεις τις αναλύσεις μου παρακαλώ?
-Μα φυσικά αγάπη μου.

Φτάνει ο σύζυγος στο χημείο και ζητάει τα αποτελέσματα των αναλύσεων για την Ελένη Πέτρου. Η υπάλληλος του ζητάει να περιμένει λίγο και πάει μέσα στον προϊστάμενο της.

-Κύριε Γεωργίου, είναι εδώ ένας κύριος και θέλει τα αποτελέσματα για μια απ'τις δύο κυρίες με τη συνωνυμία? Τι να κάνουμε? Έχω πανικοβληθεί!
-Ποιές κυρίες Μαρία? Έχουμε τόσες εξετάσεις να αναλύσουμε κάθε μέρα - σίγουρα δεν περιμένεις να τις θυμάμαι όλες!
-Ε... ναι, ναι. Έχετε δίκιο. Μέσα στη σαστισμάρα μου ξεχάστηκα. Να, θυμάστε τις δύο περιπτώσεις με το ίδιο όνομα? Εκείνες που τις λένε και τις δυο Ελένη Πέτρου, αλλά η μία έχει καρδιακή ανεπάρκεια και η άλλη HIV?
-Μάλιστα. Τις θυμάμαι. Μην ανησυχείς Μαρία μου, θα το αναλάβω εγώ το θέμα. Έχω εμπειρία σ'αυτά τα θέματα. Πες του να περάσει στο γραφείο μου και θα το χειριστώ με πολλύ λεπτότητα και διακριτικότητα.
-Μάλιστα κύριε Γεωργίου.

Μπαίνει μέσα ο κύριος Πέτρου, φανερά προβληματισμένος.
-Τι συμβαίνει? Είναι μήπως κάτι σοβαρό?
-Ηρεμήστε κύριε Πέτρου. Καθίστε πρώτα και θα σας πω τι συμβαίνει. Έχουμε ήδη τα αποτελέσματα, αλλά είναι μια τελική εξέταση που πρέπει να κάνουμε στη σύζυγο σας για να είμαστε σίγουροι.
-Μα φυσικά, πείτε μου, πείτε μου.
-Όταν πάτε σπίτι ζητήστε από τη σύζυγο σας να κάνει τροχάδην, δύο φορές το γύρο του τετραγώνου, όσο πιο γρήγορα μπορεί. Αν γυρίσει πίσω, μην την γαμήσετε.

Αυτό μπορώ να κάνω

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σε αγαπάω για αυτό που είσαι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να είμαι δίπλα σου όταν με χρειάζεσαι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να περνάμε όμορφα και να γελάμε πολύ.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να συζητάμε με τις ώρες και να διαφωνούμε σαν ερωτευμένοι.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου χαϊδεύω την κοιλιά όταν φας πολύ και ξαπλώνεις.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου χαϊδεύω το κεφάλι όταν ξαπλώνεις στο στήθος μου να κοιμηθείς.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να σου κάνω τρελό σεξ τις Κυριακές τα πρωινά, Τετάρτες βράδια, Παρασκευές μεσημέρι κι όχι μόνο.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να είμαι δίπλα σου σε κάθε βήμα και να σε προστατεύω όσο μου επιτρέπει ο φυσικός και ψυχικός μου κόσμος.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να καταλάβω πότε προσποιείσαι και πότε κάνεις ότι δε με θες.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Μπορώ όμως να προσπαθήσω να σε «πιάσω» και να σε βρω.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις.
Και ούτε μπορώ να προσποιηθώ ότι δε μου στοιχίζει που φεύγεις.

Πρωτομαγιά, άνοιξη κι εργαζόμενοι

Θεωρώ πως είμαι καλός προϊστάμενος. Αυτό βέβαια, δε μπορώ να το κρίνω εγώ. Αλλά σε σχέση με τα διάφορα που ακούω για άλλες εταιρείες και σε σχέση με το πως θα μπορούσα να ήμουν, πιστεύω πως σίγουρα δεν είμαι κακός προϊστάμενος.

Χθες, με απίστευτα καλή διάθεση, λίγο η άνοιξη που με βάρεσε στο κεφάλι, λίγο η καλή μουσική που άκουσα στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσω στη δουλειά, όταν πήγα στο γραφείο, είπα να βάλω νερό στην μηχανή καφέ του γραφείου μου, και μέχρι να έρθουν όλοι, να κεράσω καφέ για να ξεκινήσει η μέρα μας καλά.

Εκεί που βάζω νερό, έρχεται η Μ, που δουλεύει στο λογιστήριο μας. Με χαιρετάει και πάει στο γραφείο της, καθώς εγώ γέμιζα το ειδικό σκεύος της μηχανής με νερό. Μες στην τρελή χαρά μου όμως, κάνω μια κίνηση και χύνεται το μισό νερό κάτω στο πάτωμα. «Υπέροχα!» λέω και πάω να φέρω τη σφουγγαρίστρα να το μαζέψω.

Η Μ που μάλλον κατάλαβε τι έγινε, πετάγεται αμέσως και ενώ είχα σχεδόν αρχίσει να μαζεύω, μου λέει «Άσε, θα τα μαζέψω εγώ.» Εγώ να επιμένω, αλλά κι αυτή ανυποχώρητη. Οπότε την αφήνω να μαζέψει και κάθομαι σα μαλάκας να την κοιτάω. Ένοιωθα πολύ περίεργα να κάνει κάποιος κάτι που θα μπορούσα (και θα έπρεπε – δεδομένου ότι εγώ έκανα τη «ζημιά») να κάνω εγώ. Αλλά λέω, «ε, δε θα τσακωθώ και για αυτό τώρα».

Μέσα μου σκεφτόμουν ότι αυτή η γυναίκα, αφού εδώ συμπεριφέρεται έτσι, άραγε πως θα είναι στο σπίτι της? Είναι άραγε σκλάβα του συζύγου και παιδιών της? Και της αρέσει άραγε αυτός ο «ρόλος»? Νοιώθει καταπιεσμένη ή ευτυχισμένη που μπορεί να προσφέρει?

Όλα αυτά τριγυρνούσαν στο μυαλό μου καθώς έφτιαχνα τον καφέ. Η μέρα κυλούσε ήρεμα και αποδοτικά, μέχρι που άκουσα μια συζήτηση καθώς έβγαζα φωτοτυπίες. Προφανώς, κάποιος πήρε μάτι το όλο συμβάν με τη σφουγγαρίστρα. Κι επειδή στο σημείο που είναι η φωτοτυπική μας, δεν φαίνεται αν είναι κανείς εκεί, οι γλώσσες λύθηκαν.

-Μα καλά, τόσο υπεράνω είναι αυτός? Τον είδα να κρατάει ο ίδιος το σκεύος με το νερό, άρα αυτός το έχυσε χάμω. Και μετά έβαλε την Μ να του τα μαζέψει?
-Ρε συ, δε νομίζω να είναι έτσι τα πράματα. Δεν είναι τέτοιος τύπος.
-Μα τι μου λες τώρα? Τα είδα όλα με τα ίδια μου τα μάτια! Δε θα με βγάλεις και τρελή από πάνω.
-Σοβαρά τώρα, την έβαλε να του σφουγγαρίσει και την κοίταγε κι από πάνω?
-Ναι σου λέω, το είδα!
-Πω ρε τι μαλάκας είναι τελικά!

Τα παίρνεις ή δεν τα παίρνεις? Δηλαδή, αν όντως ήμουν κάνας μαλάκας, τι θα λεγότανε πίσω από την πλάτη μου? Μάλλον τίποτα πιστεύω. Γιατί στην τελική, τους μαλάκες τους «συμπαθούν» (φοβούνται) όλοι... *

* Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.