Στη χώρα του παραμυθιού

Όπως κάθε φορά που επισκέπτομαι μια πόλη, έτσι και τώρα, οργάνωσα μια «πολιτιστική βραδιά». Με την υπηρεσία του Διαδικτύου στις διαταγές μου, βρήκα εισιτήριο για την παράσταση μπαλέτου «Η κοιμωμένη καλλονή». Και μάλιστα, όχι μόνο σε πολύ καλή θέση (2η σειρά, κέντρο), αλλά και σε πολύ καλή τιμή (2000 ρούβλια, περίπου 60 ευρώ και λίγα ήταν).

Το μαγικό χαρτάκι (επίσης γνωστό και ως «εισιτήριο»)

μπροστινή όψη

οπίσθια όψη

Αν και όλες οι παραστάσεις του Μπολσόι φιλοξενούνται σε διάφορους άλλους χώρους λόγω της ανακαίνισης της κεντρικής σκηνής, είχα ακούσει ότι το Κρατικό Παλάτι του Κρεμλίνου (που θα φιλοξενούσε τη συγκεκριμένη παράσταση) είναι εξίσου καλό. Όλα όσα άκουσα όμως, απλά ωχριούσαν μπροστά σε αυτό που τελικά αντίκρισα.

Η παράσταση άρχιζε στις 7 το βράδυ. Στις 6.30 ήμουν ήδη στημένος στην ουρά για να περάσω την γέφυρα που περνάει πάνω από την τάφρο και ενώνει το Κρεμλίνο με την πόλη τριγύρω. Ως κλασσικός μεσογειακός τύπος, βρήκα την ευκαιρία να χαζέψω για λίγο τους συνθεατές μου: από μικρά παιδιά 4-5 χρονών μέχρι ανθρώπους στα 80 τους, μια τεράστια ποικιλία διαφόρων ειδών συνωστίζονταν για να μπουν. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν:

• Τρία (τουλάχιστον) κοριτσάκια-πριγκίπισσες, με φορεματάκια βγαλμένα από παραμύθι. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ήταν και οι 3 περιπτώσεις ντυμένες σε ροζ χρώμα και αν τις έβλεπα οπουδήποτε αλλού, θα ήμουν σίγουρος ότι πήγαιναν σε χορό μασκαρεμένων, τόσο πλήρης ήταν η αμφίεση τους! Χαρακτηριστικά, η μία είχε και λευκά λουλουδάκια στα μαλλιά.


• Ολόκληρη ομάδα αγοριών προσκόπων, καμιά 30αρια περίπου, με ηλικίες από 10 μέχρι 14, με στρατιωτικού τύπου στολή.



• Κυρίες 60 χρονών με τις κλασσικές τουαλέτες τους, αλλά χωρίς ίχνος από το υφάκι που θα είχαν αν τις έβλεπα σε εμάς.

• Οι κλασσικοί γιαπωνέζοι τουρίστες, χωρίς καμιά κάμερα όμως, καθότι η οποιαδήποτε φωτογράφηση απαγορεύεται ρητά στις παραστάσεις του Μπολσόι. Στημένοι με την παραδοσιακή τους πειθαρχία και σεβασμό, να περιμένουν υπομονετικά.

• Οι κλασσικοί αμερικάνοι τουρίστες, δίχως ίχνος σεβασμού, να μιλούν τόσο δυνατά λες και βρίσκονται σε κάνα στάδιο μπέιζμπολ ή σε κανένα λιβάδι με καλαμπόκια στο Μιντγουέστ. Όχι ρε φίλε, δε γουστάρω να ακούσω τις βλακείες σου! Να τις λες χαμηλόφωνα να τις ακούν μόνο οι φίλοι σου.

• Ο 70 χρονών βετεράνος με όλα του τα παράσημα από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, που κρατούσε από το χέρι την γυναίκα του και φαινόντουσαν τόσο, μα τόσο, αγαπημένοι.

• Διάφορες νεόπλουτες να κουβαλούν τις Πράντα τσάντες τους και ντυμένες στην τρίχα με τουαλέτες που φαίνονταν (και είναι) αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ.

Αφού πέρασα τον πρώτο έλεγχο ασφαλείας και έδειξα στους υπεύθυνους το εισιτήριο που μου επέτρεπε είσοδο στο χώρο του Κρεμλίνου τέτοια ώρα, άρχισα να διασταυρώνω τη γέφυρα για να μπω στα τείχη. Ο θεόρατος πύργος που βρισκόταν πάνω από την πύλη ήταν διεξοδικά συντηρημένος και πάνω είχε ένα ρολόι που δούλευε με ακρίβεια και φυσικά στην κορυφή το Σοβιετικό αστέρι που για ιστορικούς λόγους κοσμεί ακόμη όλα τα κτίρια του Κρεμλίνου. Αρκετά αργότερα, διαπίστωσα πως όλα τα ρολόγια που είδα στα διάφορα σημεία, όχι απλά δούλευαν, αλλά ήταν όλα με ακρίβεια συντονισμένα. Σε αντίθεση με ...άλλες χώρες.

Στην πύλη κάτω από τον πύργο, μετά τον δεύτερο έλεγχο ασφαλείας και το υποχρεωτικό πέρασμα από τον ανιχνευτή μετάλλων, είδα ένα μικρό συνεργείο που, αν και Πέμπτη βράδυ, ασχολιόταν με κάποιου είδους συντήρηση των τειχών.

Και μπήκα επιτέλους στην καρδιά της καρδιάς της Μόσχας. Όπου όλα ήταν πεντακάθαρα και συγυρισμένα και σε απόλυτη τάξη. Μπαίνοντας στο Κρατικό Παλάτι του Κρεμλίνου, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το απίστευτο μωσαϊκό που βρισκόταν φάτσα κάρτα στην είσοδο: όλοι οι θυρεοί των πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών ήταν εκεί. Το ένα τρίτο των ψηφίδων περίπου, είναι είτε χρυσές είτε με επένδυση χρυσού. Φαντάζομαι για λόγους κόστους, δεν αντικαταστάθηκαν με τίποτα πιο καπιταλιστικό, γιατί όλα τα Σοβιετικά σύμβολα, οι σύγχρονοι Ρώσοι τα απεχθάνονται όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν και το κόστος συντήρησης θα είναι αρκετά ψηλό επίσης.

Μπαίνοντας στην κύρια αίθουσα που θα γινόταν η παράσταση, το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το καταπληκτικό μέγεθος. Αν και δεν είμαι σίγουρος, η χωρητικότητα θα είναι δυο τρεις χιλιάδες άτομα περίπου. Με μια πρόχειρη εκτίμηση, πιστεύω ότι το ύψος της αίθουσας θα είναι το ανάλογο εξαόροφου κτηρίου. Αφού βρήκα τη θέση μου με τη βοήθεια της άψογης σηματοδότησης, άρχισα να χαζεύω τους μουσικούς της ορχήστρας που βρισκόταν μόλις δυο μέτρα μπροστά μου. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, σκούπιζαν και συντόνιζαν τα όργανα τους με τόση αφοσίωση που μου ήταν αδύνατο να μην τους θαυμάσω.

Στις 7 ακριβώς, τα φώτα χαμήλωσαν και η παράσταση άρχισε. Σε ελάχιστα λεπτά, το φανταστικό σκηνικό, με τη βοήθεια της καταπληκτικής μουσικής εκτέλεσης, με μετάφεραν εκατοντάδες χρόνια πριν ακριβώς στην βασιλική αυλή, να χαίρομαι για τη βάπτιση της πριγκίπισσας Ωρόρα. Οι υπέροχες ερμηνείες όλων των χορευτών ήταν απλά απερίγραπτες! Η ευλυγισία και ο συντονισμός των κινήσεων τους, έκαναν ακόμα και τις πιο δύσκολες φιγούρες να μοιάζουν παιχνιδάκι. Με την είσοδο της βασιλικής ακολουθίας στη σκηνή, τα κουστούμια με άφησαν άφωνο. Καμία λεπτομέρεια δεν παραμελήθηκε. Ακόμα και τα παπούτσια του βασιλιά και το δαχτυλίδι της βασίλισσας, ήταν προσεγμένα.

Τα χειροκροτήματα και τα «Μπράβο!» έδιναν κι έπαιρναν. Το κοινό κατενθουσιασμένο. Και η παράσταση πραγματικά εκθαμβωτική. Μεταξύ πρώτης και δεύτερης πράξης, γύρισα πίσω μου και είδα τη «λαοθάλασσα» που γέμιζε τις θέσεις. Ούτε ένα κάθισμα άδειο στην, πραγματικά τεράστια, αίθουσα. Μετά τη δεύτερη πράξη, έστειλα μήνυμα στην φίλη μου Ν για να την κάνω να ζηλέψει που δε με συνόδευσε σε αυτό το ταξίδι και προετοιμάστηκα για την τρίτη πράξη, που περιέχει το Ντουέτο του Μπλε Πουλιού, τη δεύτερη καλύτερη χορογραφία στον κλασσικό χορό.

(Όχι, δεν είμαι υπεράνω, μια χαρά πήρα μάτι στους καταπληκτικούς γλουτιαίους των χορευτών και τα άψογα στητά κωλαράκια, αλλά είπαμε, για το μπαλέτο είχα πάει κι όχι για να διαλέξω γκόμενο.)

Μετά από την Αποθέωση της τέταρτης πράξης, τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού, έβγαλαν τους ερμηνευτές 7 φορές πίσω στη σκηνή. Αλλά τους άξιζε, και με το παραπάνω μάλιστα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Τον άψογο φωτισμό, τα φανταστικά σκηνικά, τα υπέροχα κουστούμια, την εκπληκτική μουσική ή τις απίστευτες ερμηνείες?

Το καταχάρηκα επίσης που δεν φόραγα ούτε σακάκι, ούτε παλτό, καθώς φεύγοντας ο συνωστισμός στο βεστιάριο ήταν άλλο πράμα. Ενώ στην προσέλευση, ο κόσμος ερχόταν σε κύματα και λίγοι-λίγοι, στην αναχώρηση η κίνηση ήταν μαζική και θα μου έπαιρνε τουλάχιστον μισή ώρα να τα μαζέψω και να φύγω. Κρίμα που δε θα είμαι εδώ και την μεθεπόμενη εβδομάδα για τη Λίμνη των Κύκνων γαμώτο.